ROZDZIAŁ 32.

Hermiona w mgnieniu oka dopadła do zwijającego się z bólu Harry’ego. Draco patrzył na nich nie ruszając się z miejsca i poczuł, jak każdy mięsień w jego ciele się napina. Nie wiedział, w jaki sposób mógłby pomóc chłopakowi, a wewnątrz głowy poczuł dziwne ukłucie, że nie jest to chyba najlepszy pomysł. Wycofał się do drzwi i wyjrzał przez nie niepewnie, badając teren. Przez chwilę patrzył na pusty korytarz, a z oddali dobiegały do niego tylko przytłumione odgłosy bitwy.

– Harry! – krzyknęła gryfonka, gdy Potter osunął się z jej kolan i zaczął rzucać głową na wszystkie strony. Draco obserwował to wszystko, nie mogąc zmusić ciała do zrobienia kroku w ich stronę.

– Zróbże coś, Granger – syknął w końcu. – Bo inaczej Voldemort wykończy go już teraz.

– Nie mam pojęcia co się dzieje! – odwarknęła wściekła, ale Draco wyczuł, że przemawiała przez nią bezradność. – Nie wiem, czy to halucynacje czy to jakaś klątwa…

– Tak czy siak – przerwał jej ślizgon – pasowałoby go z tego otrząsnąć.

– Taki jesteś mądry? A to – podniosła do góry swoją różdżkę – myślisz, że mam dla zabawy?

– Czasem magia się nie przydaje, a szlama powinna o tym wiedzieć najlepiej.

Hermiona zacisnęła zęby i zmrużyła oczy. 

– Wykaż się więc swoją inteligencją, Malfoy, i zrób coś!

– Uderz go – wypalił chłopak.

Po tych słowach dziewczyna otwarła szerzej oczy i wpatrzyła się w niego z osłupieniem.

– Słucham?

– No uderz. W twarz.

– Jak… Jak niby to ma pomóc?

– Po prostu go uderz. Jak nie zadziała, to przynajmniej będę miał satysfakcję z jego obitej mordy – sarknął Malfoy, ściskając mocniej różdżkę, kiedy usłyszał za drzwiami donośny huk. Gestem nakazał Hermionie ciszę, a dziewczyna z mocno bijącym sercem musiała go posłuchać. Zastygli na chwilę, czekając co dalej wydarzy się na korytarzu. Draco przycisnął się do drzwi i nasłuchiwał.

– Nikogo nie ma – powiedział moment później. – A teraz… Ty go uderzysz, czy ja mam to zrobić?

– Chyba oszalałeś, jeśli…

– Rozumiem, Granger, że kierujesz się jego dobrem, ale powiedz mi czy on wygląda ci teraz na szczęśliwego? – warknął Draco, a po minie gryfonki widział, że trafił w sedno. – No. Więc się odsuń i zajmij moje miejsce.

Hermiona posłusznie, chociaż z wymalowaną na twarzy niepewnością, wstała i podeszła do drzwi, a Draco zbliżył się do Pottera, którego twarz wykrzywił paskudny grymas. Ukląkł koło chłopaka i nie czekając ani chwili dłużej zamachnął się. Z ust Hermiony wyrwał się cichy jęk, kiedy usłyszała echo uderzenia otwartą dłonią w policzek, ale chwilę później Potter gwałtownie poderwał się w górę i głośno nabierał powietrze.

– Ty… – wycharczał, a Draco, wciąż kucając obok niego, uśmiechnął się kwaśno.

– Nie dziękuj Potter. Zrobiłem to z czystą przyjemnością.

Hermiona zaśmiała się, głośno wypuszczając z siebie powietrze.

– Hermiona… – powiedział nagle Potter, nadal nieco oszołomiony. – On uciekł. – Po tych słowach przez chwilę między nastolatkami zapanowała cisza. Harry obserwował Hermionę, a ta wpatrywała się w niego z przerażeniem. 

– Szczegóły – odezwał się Draco, a Potter spojrzał na niego niepewnie. Ten tylko przewrócił oczami i warknął: – Serio, jesteś aż tak głupi, żeby nadal mi nie ufać?

– Sama podejrzewałam cię o prowadzenie nas w zasadzkę  – przyznała Hermiona.

– Jakbym chciał was zabić to nie bawiłbym się w zasadzki, to raz – odparł gniewnie Draco. – I dobrze o tym wiesz, że zrobiłbym to o wiele szybciej niż którekolwiek z was zdążyłoby zareagować.

Hermiona i Harry wymienili krótkie spojrzenia i dziewczyna kiwnęła do niego zachęcająco głową.

– Widziałem go przyczajonego na skraju Zakazanego Lasu. Czułem, że się bał. Musiał widzieć bitwę i zdał sobie sprawę, że szala się wyrównała.

– Dokąd uciekł? – dociekała Hermiona.

– On… – chłopak spuścił głowę, przecierając twarz dłońmi. – Zabił jakiegoś młodego chłopaka. Tak po prostu. Stał w niewłaściwym miejscu i oberwał.

Hermiona westchnęła cicho, a Draco zmarszczył brwi. Nie zdziwiło go to, ale nie mógł do tej pory pogodzić się z ogromem okrucieństwa, jakie posiadał w sobie Voldemort.

– Dokąd, Harry? – spytała ponownie Hermiona.

– Nie wiem. Było tam ciemno i zimno, ale nic nie widziałem. Tylko, że… Jest jeszcze coś. Hermiona, chyba nie zniszczyliśmy wszystkich horkruksów.

– Co? – wyszeptała zaskoczona Hermiona. – Jak to możliwe?

Czyżby popełnili aż taki błąd?

– On wie, że zniszczyliśmy puchar i diadem. Poczułem, jakby… Rozpadał się. Cierpiał. Ale coś w nim zostało. 

– Co to jest, Harry?

– Nie wiem. Nie myślał o tym. Myślał tylko, że musi to chronić.

– Więc musi mieć do tego dostęp, skoro nie uciekł z pola bitwy – zasugerowała dziewczyna, na co Potter pokiwał głową.

– Miałem wrażenie jakby ten przedmiot, czymkolwiek nie był, stanowił jakąś ważną część Voldemorta. Był z nim związany emocjonalnie, nie tak jak z resztą przedmiotów. Jakby… żywił do tego jakieś głębsze uczucia.

– Myślisz, że może to być osoba? – spytał Draco, zaciekawiony ich rozmową.

– Nie wydaje mi się... – odparła przestraszona Hermiona, ale Harry wszedł jej w słowo.

– Nie osoba, ale na pewno coś żywego. Powiedział… „Muszę ją chronić”.

– „Ją”? Kobietę? – dopytywał się Draco, ale Hermiona gwałtownie pokręciła głową. Jej twarz gwałtownie pobladła.

– Nagini – wyszeptała przerażona, a Harry zwrócił na nią swoje spojrzenie.

– Będziemy musieli ją znaleźć. I zabić – powiedział cicho, a Draco popatrzył na niego krzywo.

– Nawet nie masz pewności, że ten wąż rzeczywiście jest tym całym horkruksem.

– Bez niej na pewno będzie słabszy – odparł Harry pewniejszym głosem. Zmarszczył brwi i najwyraźniej coś sobie przypomniawszy, dodał: – Kiedyś, kiedy jeszcze nie byłem w pełni świadomy tego czym te wizje są, widziałem jak Voldemort rozmawiał z Glizdogonem. Powiedział, że musi mieć ją przy sobie. Dla jego i jej dobra. Że ona jest jego źródłem życia.

Po raz kolejny zapadła między nimi cisza. Harry podniósł się z ziemi, zaskoczony przyjmując rękę Dracona. Podziękował mu skinieniem głowy i oboje stanęli koło Hermiony.

– Co teraz? Jak zamierzamy zabić gigantycznego węża? – spytał Draco, na co pozostała dwójka uniosła brwi.

– My? – odparła Hermiona, a Draco znów przewrócił oczami.

– Widzisz tu kogoś jeszcze, kto kwapi się do ubicia tego gada? – Kiedy nie odpowiedziała dodał: – No właśnie.

Hermiona nie mogła wyjść z podziwu co stało się z chłopakiem. Zmienił się, mimo iż nadal pozostawał tym samym ślizgonem, którego znała. Aroganckim, złośliwym Draconem Malfoyem. Nadal wyzywał ją od szlam, ale zawdzięczała mu życie i czuła się z tą świadomością okropnie dziwnie.  Nie wiedziała, czy chce im pomóc żeby oczyścić swoje imię czy dlatego, że po prostu chce. Właściwie powód był nieistotny, dopóki mieli dodatkową parę rąk do pomocy. Która przy zabiciu Nagini bardzo się przyda.

– Zwabimy ją do Hogwartu – odparł niespodziewanie Draco – i zabijemy w tradycyjny sposób.

– Nie uda się. Horkruksa można zniszczyć tylko… – odparła Hermiona wykładowczym tonem, na co Harry zmarszczył czoło i przerwał jej.

– To się może udać. Hermiona, to, że my nie mogliśmy zniszczyć pucharu zaklęciem znaczy tylko to, że były one chronione zaklęciami czarnomagicznymi. Co dokładnie było napisane w księdze, którą studiowałaś w Norze?

Hermiona przez moment patrzyła się w podłogę, marszcząc delikatnie nos.

– Bardziej skupiano się w niej na samym akcie tworzenia horkruksów niż ich niszczeniu, chociaż i tego było niewiele – mruknęła niezadowolona. – O tym drugim napisano jedynie, że horkruks można zniszczyć za pomocą substancji, po użyciu której przedmiot ten nie będzie w stanie się odnowić. Czyli zaklęcie lub przedmiot, jak miecz z jadem bazyliszka, które nieodwracalnie zniszczy ten przedmiot.

– Znam przynajmniej jedno zaklęcie, które może zadziałać – odparł Draco, kiedy skończyła mówić. Hermiona popatrzyła na niego pytająco.

– Chcesz zabić Nagini zwykłym uśmiercającym zaklęciem?

– Warto spróbować – Draco wzruszył ramionami.

– Voldemort nie spuści Nagini z oczu, za bardzo się o nią boi – powiedział sceptycznie Harry, na co Draco znów miał odpowiedź.

– Więc zwabimy ich do zamku obydwoje. Upieczemy dwie pieczenie na jednym ogniu.

– Przejawiasz oznaki inteligencji, Malfoy – powiedziała Hermiona, a w oczach Draco pojawiła się wesoła iskierka.

– Pytanie tylko jak ich zwabimy? – spytał, na co Hermiona uśmiechnęła się przebiegle.

– Harry, pamiętasz jak Sam–Wiesz–Kto podsunął ci fałszywy obraz Syriusza torturowanego w Departamencie? – Wybraniec pokiwał głową powoli, a Hermiona spytała: – Dlaczego by tego nie wykorzystać przeciwko niemu?

Harry otwarł szeroko oczy, uświadamiając sobie znaczenie słów przyjaciółki. Nagle na korytarzu rozległ się huk i drzwi od pomieszczenia gwałtownie wyleciały z zawiasów. Wszyscy odskoczyli jak oparzeni unosząc różdżki w górę. Wśród kurzu Hermiona dostrzegła sylwetki przebiegających ludzi i jaskrawy, zielony błysk. Dobiegła do drzwi i wychyliła się, przeczesując wzrokiem korytarz. Wysoki szóstoklasista, którego Hermiona kojarzyła jedynie z twarzy, walczył z dwoma śmierciożercami, a za nim Ginny obezwładniła właśnie kobietę, ubraną w czarną szatę. Hermiona niewiele myśląc zamachnęła się i powaliła na ziemię jednego z przeciwników chłopaka, który padł jak długi na posadzkę. Drugi wytrącony z równowagi został szybko pokonany przez walczącego z nim puchona.

– Hermiona! – krzyknęła Ginny i podbiegła do przyjaciółki, rzucając się jej na szyję. Hermiona objęła ją, ale przed jej oczami znów stanęła Ginny z przeszłości, ta która okłamywała ją i łgała w żywe oczy. Odrzuciła te myśli i odsunęła się od dziewczyny. – Merlinie, zamartwiałam się!

– Wszystko w porządku, Ginny – odparł bez przekonania.

Rudowłosa dziewczyna dostrzegła Dracona, który pojawił się za jej koleżanką i szybko podniosła w jego kierunku różdżkę.

– Co on tu robi? – krzyknęła, nerwowo celując w jego twarz, co chłopak zbył krótkim prychnięciem.

– Ratuję sytuację, Weasley.

– Ty?! – Ginny nie potrafiła opanować złości i przeciągnęła Hermionę bliżej siebie. – Prędzej uwierzę, że piekło zamarzło. Hermiona, na Merlina, o co tu chodzi?

– Ginny, on naprawdę ratuje sytuację. Właściwie… – Starsza z dziewczyn popatrzyła niepewnie na ślizgona, który przyglądał się im w oczekiwaniu. – Uratował mi życie. Jest po naszej stronie.

Młoda Weasleyówna otworzyła szerzej usta, patrząc to na swoją obłąkaną przyjaciółkę, to na młodego ślizgona.

– Omamił was? Jesteście pod działaniem jakiejś klątwy? – warczała desperacko, oglądając uważnie twarz przyjaciółki. Ponownie wycelowała w Draco, który nie ruszył się z miejsca ani nie wykazał żadnych innych emocji. – Gadaj co im zrobiłeś!

– Uratowałem. Im. Tyłki. Niewyraźnie mówię, czy jesteś taka głupiutka za jaką wszyscy cię mają? – syknął chłopak, a kiedy rudowłosa rzuciła się w jego kierunku, Hermiona stanęła pomiędzy nimi.

– To może być zasadzka, a ty możesz być pod działaniem… – zaczęła, ale Hermiona weszła jej w słowo.

– Tym razem to my mieliśmy przewagę. Nie byłby w stanie mnie przekląć, kiedy nie ma wokół siebie swoich dwóch przygłupów, którzy mają większe bicepsy niż mózgi – dodała ciszej, uśmiechając się krzywo, kiedy zobaczyła złość Dracona. – Ale uratował mi życie i chyba nie mamy wyboru. Każda para rąk, każda różdżka po naszej stronie się liczy. Dobrze o tym wiesz.

Ginny zamierzała coś odpowiedzieć, ale skapitulowała i w tym geście opuściła powoli rękę z różdżką. Popatrzyła jeszcze raz na Dracona, groźnie marszcząc brwi, a ten zaśmiał się pod nosem. Po krótce streściła im sytuację poza zamkiem, kiedy ruszyli korytarzem.

Voldemort nie pojawił się na polu bitwy, co Hermiona i Draco wiedzieli od Harry’ego. Jednak śmierciożercy wtargnęli do Hogwartu i siali po nim niemałe spustoszenie. Grupa uderzeniowa składająca się z aurorów, w tym z Tonks i Kingsleya, odpierała ich ataki w holu wejściowym, ale szybko wycofała się w głąb szkoły, rozpraszając się na małe grupki. Hermiona słuchała słów przyjaciółki, sama nie chcąc się przyznać, że czeka na jakąkolwiek informację o Severusie. Była wściekła i czuła się przez niego zdradzona, ale nie potrafiło to wypchnąć z niej uczuć, jakimi go obdarzyła.

Nagle zza rogu usłyszeli krzyki i zbliżające się odgłosy kroków. Wprost na nich wypadła niewielka grupka śmierciożerców i szybko wywiązała się między nimi walka. Hermiona z całej siły próbowała się skupić3, ale kątem oka dostrzegła, że Draco odepchnął Harry’ego i odbił lecącą w jego kierunku klątwę.

Przeciwnicy siłą swoich ataków powoli zaczęli spychać całą grupkę w głąb korytarza. Hermiona rzuciła na swojego przeciwnika zaklęcie obezwładniające, ale w tej samej chwili za jego plecami zobaczyła zielony błysk i śmierciożerca poleciał prosto na nią. Przygniótł ją do ziemi swoją masą i na moment straciła oddech. Poruszyła się, niezdolna oddychać i wtedy ciężar zniknął jak za odjęciem dłoni. Poczuła jak silne ramiona podnoszą ją z ziemi i jej wzrok z martwego ciała śmierciożercy przeniósł się na wybawiciela, którym okazał się nieznajomy chłopak. Miał miłą, nieco kwadratową twarz, a z bliska widziała na jego nosie delikatne, drobne piegi. Jego okrągłe, głęboko osadzone oczy, których kolor przywodził jej na myśl jesień, patrzyły na nią troskliwie. Żółtawe, z odrobiną brązu dookoła. Podziękowała mu cicho, nadal nieco oszołomiona twardym lądowaniem i otrzepała ubranie.

Rozglądnęła się dyskretnie i dostrzegła grupkę uczniów, jak jej się wydawało z szóstego i piatego roku, którzy nadbiegli im z pomocą. Ginny podeszła do niej zaniepokojona i spytała jak się czuje, na co Hermiona nie potrafiła odpowiedzieć. Osunęła się pod ścianę i wlepiła tępe spojrzenie w ciało, które jeszcze przed chwilą znajdowało się na niej. Oddychała głęboko, ale spazmatycznie i czuła, jakby ktoś zabierał jej dostęp do powietrza. Ginny szeptała jej do ucha uspokajające słowa, jednak na niewiele się one zdawały.

Do dziewczyny ze zdwojoną siłą zaczęło docierać, co przyniosła ze sobą ta głupia wojna. Chęć władzy i dominacji popchnęła ludzi do służenia człowiekowi, który ani nie zna granic ani nie cofnie się przed niczym, żeby tą władzę zdobyć. I mimo, iż oni stali po dobrej stronie, wcale nie różnili się od śmierciożerców tak bardzo, jak chcieli. Przyświecał im jedynie inny cel. Obrona Harry’ego i samych siebie. Ale tak jak śmierciożercy, byli gotowi zrobić wszystko.

Chciała cofnąć się w czasie. Chciała cofnąć się do momentu wesela i zamiast do szkoły, wrócić do rodziców i wszystko odkręcić. Chciała w ogóle nie kasować im pamięci. Świadomość, że zmarli nie wiedząc, że posiadają córkę… Uderzyła w nią jak kubeł zimnej wody. Łzy ciekły po jej brudnych policzkach, a Ginny bez efektu próbowała ją uspokoić.

– Granger – usłyszała czyjś zimny głos i popatrzyła nieprzytomnie w stronę jego źródła. Draco patrzył na nią z góry i obserwował z lekkim politowaniem. – Chcesz dać się zabić? Po tym, jak uratowałem ci życie?

Podniosła się z ziemi i bez słowa zmierzyła chłopaka wzrokiem. Nagle cała trójka odwróciła się w stronę wijącego się na ziemi chłopaka. Jęczał z bólu, a wokół niego rozlała się paskudna kałuża szkarłatnej krwi. Hermiona dostrzegła pozostałości po nodze chłopaka i żołądek podszedł jej do gardła. Podeszła do grupki, która zebrała się wokół niego i szybko wyciągnęła różdżkę, klękając między nimi.

– Cholera… – mruknęła cicho, widząc rozszarpaną nogawkę tuż pod kolanem. Krew obficie wypływała z rany, a Hermiona nie była w stanie nawet zlokalizować źródła krwawienia. Musiała go trafić jakaś strasznie paskudna klątwa tnąca, możliwe, że w żyłach chłopaka płynie nawet jakaś trucizna. – Czy ktokolwiek z was widział panią Pomfrey? – krzyknęła do zebranych, skupiając promień zaklęcia tamującego krew na jak największym obszarze nogi chłopaka. Wszyscy pokręcili głowami, a Ginny nagle sapnęła i wyciągnęła z kieszeni kurtki małą fiolkę.

– Skąd… – zaczął Harry, kiedy Hermiona odkorkowała naczynko i wylała sporą jego zawartość na ranę. Krew zmieszała się z perłową substancją i zaczęła pienić się, tworząc porządny skrzep.

– Dostaliśmy po fiolce od mamy – mruknęła Ginny. Hermiona wiedziała, że jedyne co teraz przyćmiewa jej emocje o troska o rodzinę. Artur i Molly zostali z Nimfadorą w holu wejściowym, a Charliego i Billa dziewczyny nawet nie widziały od początku bitwy.

Hermiona odruchowo ścisnęła dłoń dłoń przyjaciółki i dosłownie przez sekundę patrzyły sobie głęboko w oczy. Uklęknęły naprzeciw chłopaka i każda z nich skupiła się na uzdrawianiu nogi jak tylko umiała najlepiej. Hermiona w duchu przyznała sobie, że nie doceniła Ginny. Jej zdolności medyczne miały ogromny potencjał.

– Hermiona, ten kolor… – szepnęła, widząc jak piana zmienia się w zielonkawą maź. – To trucizna?

– Wypływa z krwią – odparła starsza gryfonka, przypatrując się uważnie.

– Co się stało?

Ten głos należał do Kingsley’a. Hermiona nawet nie słyszała, kiedy się nad nimi pojawił, ale w jednej chwili odciągnął ją od chłopaka, puszczając jej oko i stwierdził: – Dobra robota. Marie, twoja kolej!

Blondynka, o wielkich niebieskich oczach i wyjątkowo pięknych rysach twarzy, uklęknęła przy chłopaku i wyciągnęła w jego stronę ręce. Z jej drobnych dłoni zaczęła emanować tak niesamowicie intensywna poświata, że zebrani musieli zasłonić oczy.

Za Kingsley’em pojawiła się pani Weasley i z cichym jękiem objęła Ginny, mocno ją do siebie przytulając. Dziewczyna odpowiedziała matce z entuzjazmem, cicho łkając w jej pierś. Luna, podbiegła do Harry'ego i rzuciła mu się na szyję, a chłopak pogładził jej zmierzwione włosy. 

Nagle Hermiona poczuła na sobie czyjś wzrok. Odwróciła się niepewnie i zobaczyła wpatrującego się w nią Severusa. Westchnęła, czując zimny dreszcz, który prześlizgnął się wzdłuż jej kręgosłupa. Z jej serca spadł ogromny kamień i fala ulgi zalała jej ciało. Żył. Był cały.

– Potter – odezwał się, a chłopak niepewnie popatrzył na niego i puszczając Lunę, niepewnie podszedł do profesora. Czuła jak jej serce bije coraz szybciej, zwłaszcza teraz kiedy znów stała blisko Severusa. Jego czarne włosy były brudne i lekko poczochrane, a na czarnej szacie dostrzegła zaschniętą krew. Zmarszczył brwi i przełknął ślinę, obserwując wybrańca uważnie. – Skoro mamy dzisiaj dzień szczerości, to jest coś co chciałbym, żebyś wiedział.

Hermionę ogarnął chłód. Ile rewelacji jeszcze dzisiaj wyjdzie na jaw? Czuła, jakby każdy czekał ze swoją tajemnicą na dzisiejszy dzień. Harry najwidoczniej też się przestraszył, bo nerwowo zacisnął dłonie.

– Co takiego?

– Czy Dumbledore kiedykolwiek wyjawił ci, co dokładnie stało się w noc, kiedy zginęli twoi rodzice?

Minęła długa chwila, zanim Harry ponownie zamrugał. Wpatrywał się otępiały w Snape’a, nie wiedząc skąd to pytanie i bał się nawet myśleć, co usłyszy dalej.

– Wyjawił mi tylko skąd wzięła się blizna.

– I nigdy nie dziwiło cię dlaczego akurat ty posiadłeś możliwość wchodzenia do umysłu Voldemorta? Dlaczego mogłeś rozmawiać z wężami? – dopytywał lekko zniecierpliwiony Snape.

– Profesorze, do czego pan zmierza? – spytał Harry cicho.

– Tej nocy, kiedy zginęła twoja matka – zaczął Snape, a uwadze Hermiony nie umknął fakt, że mina Severusa zrzedła – Voldemort próbował zabić i ciebie. Wiesz, że poświęciła swoje życie, żeby chronić ciebie. – Chłopak przytaknął, a Hermiona zmarszczyła brwi. – Ale nie wiesz, że stało się coś jeszcze. Dumbledore zmarł zanim zdążył ci to wyjawić i zostawił ten parszywy obowiązek mnie. Kiedy Voldemort rzucał zaklęcie, Lily stanęła między wami. Zaklęcie zabiło ją – głos Severusa nieznacznie drgnął – tworząc tarczę. Tarczę, od której odbiło się kolejne zaklęcie Voldemorta.

– Odbiło się? – spytał coraz bardziej skołowany Harry, a Hermiona wstrzymała oddech. Patrzyła na Snape’a, błagając, aby nie potwierdzał tego, o czym myśli w tej chwili. Kiedyś zastanawiała się nad relacją łączącą Harry’ego i Czarnego Pana, jednak to były tylko suche podejrzenia i nic nie wskazywało, aby były prawdziwe. Jednak dopiero kiedy dowiedziała się od przyjaciela o horkruksach i zaczęła zgłębiać na ich temat wiedzę, zaczęła utwierdzać się w przekonaniu, że wtedy mogła mieć rację.

– Odbiło się, trafiając w samego Lorda Voldemorta – odparł sucho Snape, wyłapując spojrzenie Hermiony.

– Cząstka jego duszy… – wyszeptała, a w jej oczach wezbrały łzy.

– Cząstka duszy Voldemorta wczepiła się w najbliższy żyjący organizm – dokończył za nią Snape’a patrząc jak na Harry’ego spływa zrozumienie. – W ciebie, Potter.

– Jestem jego horkruksem?

Jego szept wyrażał tyle emocji, że Hermiona musiała zamknąć oczy. Snape westchnął powstrzymując się od zgryźliwego komentarza.

– Jesteś horkruksem, którego nigdy nie zamierzał stworzyć. I o którym pewnie nie wie. Potter… On musi zabić cię osobiście.

– Dlaczego pan mi nie powiedział? Dlaczego Dumbledore mi nie powiedział?

Wargi Snape’a zacisnęły się w cienką linię. Hermiona złapała mocniej dłoń Harry’ego, która była zimna i skostniała. Ona wiedziała dlaczego dyrektor trzymał to w sekrecie. Znał Harry’ego. Tak jak ona, a może nawet i lepiej. Znali jego charakter. Zostawiony z taką informacją dałby zabić się przy pierwszej możliwej okazji, byleby tylko szybciej pokonać Voldemorta. Był pochopny i nad wyraz honorowy. Hermiona dopiero teraz, kiedy zrozumiała, że stworzył wokół niej kokon ochronny, zdała sobie sprawę, że mimo wszystko zawsze kierował się dobrem innych. Jednak był uparty i dyrektor zapewne przewidział jego reakcję.

– Muszę go znaleźć – dodał Harry, wyrywając dłoń z uścisku Hermiony. Snape złapał go mocno za ramię i spojrzał w jego szeroko otwarte ze zdziwienia oczy.

– Potter. Nie zmarnuj szansy jaką dała ci twoja matka.

~~~~~~*~~~~~~

Witajcie.

Cóż, to się w końcu musiało stać. Nie chcę odchodzić od kanonu zbyt daleko, staram się zmienić go na tyle, na ile mogę, ale chcę by nadal pozostał tym wykreowanym przez JK. 

Mam nadzieję, że Wam się podobało.

W następnym tygodniu będą święta, więc rozdział pojawi się dopiero 2 kwietnia.

Czekajcie, bo warto. Nastąpi długo przez Was wyczekiwana konfrontacja. I wiele więcej.

Rozdział nie jest zbetowany.

Piszcie co sądzicie o tym rozdziale, a ja żegnam się z Wami i jak zawsze - dziękuję, że jesteście!

PS. Zauważyłam, że zasięg postów wyraźnie zmalał, mimo takiej samej reklamy jak zawsze. Ktoś ma pomysły, dlaczego może się tak dziać? Dodam, że zasięg zmalał niemal trzykrotnie. 

Hachi