ROZDZIAŁ 31.

Dwie grupy stojące po przeciwnych stronach bariery wpatrywały się w przeciwników ze strachem i wyczekiwaniem. Dotychczas jasnoniebieska poświata oddzielająca napastników od obrońców przybrała teraz kolor granatu i ledwo można było zobaczyć, co dzieje się po drugiej stronie. Minerwa McGonagall stała z różdżką wyciągniętą przed siebie i czekała na atak szmalcowników. Wiedziała, że bariera nie wytrzyma już zbyt długo. Za duże obciążenie spadło na nią w jednej chwili.

Aberforth Dumbledore, zwerbowany przez Artura Weasley’a, oczekiwał wraz z grupą starszych uczniów przy zachodniej bramie. Przymrużył oczy, wpatrując się w wielkie postacie atakujące z potężną siłą barierę, która z każdym uderzeniem drgała niepokojąco. Wypowiedział pod nosem kolejną falę zaklęć, kierując ich strumień ku górze.

Severus obserwował go uważnie, powoli wycofując się w głąb szkoły. Voldemort nie pojawił się przy głównej bramie i teraz mężczyzna pluł sobie w brodę, że faktycznie nie wziął pod uwagę możliwości pułapki. Szybkim krokiem wrócił do kryjówki, gdzie na wszelki wypadek postanowili zostać. Kingsley popatrzył na niego pytająco, ale pokręcił głową. Dora obracała różdżkę w palcach, wpatrując się w ścianę naprzeciw siebie. Nagle przedmiot z głuchym tąpnięciem upadł na posadzkę.

– Harry… – wyszeptała, podnosząc się gwałtownie z ziemi.

Severus i Kingsley odwrócili się w stronę nadbiegającego chłopaka. Za nim zobaczyli Lovegood, której blada twarz zaróżowiła się na policzkach. Miała na sobie kolorowy sweter i wyświechtane dżinsy, a w rękach ściskała jasnobrązową różdżkę.

– Zniszczyliśmy… – wycharczał chłopak, zatrzymując się przy aurorach. – Zniszczyliśmy dwa horkruksy. Gdzie… gdzie Voldemort?

– Nie pojawił się – odparł Kingsley. Severus obserwował uważnie dobiegającą do nich Hermionę, która zwolniła, gdy napotkała jego wzrok. Stanęła koło Luny, usilnie wpatrując się w Harry’ego i próbując uspokoić oddech.

Nagle ich rozmowę zagłuszył rozdzierający dźwięk przerywanej bariery. Wszyscy wpatrzyli się w wielkie, płonące płaty, powoli opadające z nieba niczym pierwsze płatki śniegu.

– Chwila prawdy – szepnął do Severusa Kingsley, na co ten zmierzył go kwaśnym spojrzeniem.

Harry pociągnął Lunę w głąb szkoły, kierując się do przeciwległego wyjścia. Hermiona spojrzała na Severusa, który nie oderwał jednak wzroku od oddalających się postaci.

– Remus z innymi wilkołakami odciągną uwagę szmalcowników, więc zajmijcie się olbrzymami. Z nimi możemy sobie nie poradzić – poinstruował ją Kingsley. Dziewczyna kiwnęła głową i rzucając szybkie, obojętne spojrzenie Severusowi ruszyła biegiem za przyjaciółmi.

– Co to było? – spytała nagle Dora, a Kinsgley uniósł pytająco brew.

– O czym mówisz?

Dora podeszła bliżej Severusa i zmarszczyła brwi. Mężczyzna zwrócił na nią oczy, również unosząc brew.

– Pytam o nią. Czyżbyś miał coś wspólnego z…

– Nie masz ważniejszych rzeczy na głowie, Nimfadoro? – warknął Snape najbardziej pogardliwym tonem na jaki go było stać.

– Jestem po prostu ciekawa.

– To przestań być, bo jeśli przez swoją nieuwagę dasz się zabić, to nie drgnie mi nawet powieka.

– Nie śmiałabym cię o to podejrzewać, Smarkerusie – odpowiedziała Dora, wyginając usta w paskudnym uśmieszku. Snape obnażył kły, ale widząc spojrzenie Kingsley’a – odpuścił. Był starszy, mądrzejszy i nie zamierzał zniżać się do poziomu tej nieopierzonej idiotki.

– Dołącz na front. Nie będziesz nam tu dłużej potrzebna.

Tonks otworzyła zaskoczona usta i popatrzyła na swojego przełożonego.

– Rób co ci każe – odparł auror.

Zamierzała zaprotestować, kiedy usłyszała głos Snape’a: – I nie zapomnij tupnąć nóżką. Takie zachowanie bardzo pasuje do dzieci.

Dora fuknęła oburzona i odeszła szybkim krokiem. Severus zamknął oczy, czując nieopisaną ulgę rozchodzącą się po jego umyśle. Skierował wzrok na ścieżkę prowadzącą do Hogsmeade i czekał zniecierpliwiony na jakikolwiek znak, że jednak miał rację.

Tymczasem Harry, Luna i Hermiona wpadli w sam środek walki. Poruszali się po dziedzińcu, próbując unikać zamaszystych ataków sierpów, jakie przyniosły ze sobą olbrzymy. Nie były dużo większe od Hagrida, ale ich ilość i gabaryty skutecznie dawały im przewagę. Hermiona rzuciła zaklęcie, jednak to odbiło się od zaczarowanej broni i rykoszetem poszybowało w jej stronę. W ostatniej chwili rzuciła się za zwalony mur, lądując twardo na ziemi. Poczuła krew spływającą po jej czole, a przed oczami pojawiły się czarne plamki. Oszołomiona mrugnęła kilka razy i podniosła się ciężko z ziemi. Zobaczyła Harry’ego osłaniającego własnym ciałem Lunę. Dziewczyna rzuciła tarczę, która wybuchła przy zderzeniu z bronią olbrzyma. Hermiona wykorzystując swoje położenie skierowała różdżkę na odrzuconego potwora i rzuciła zaklęcie. Monstrum zastygło na sekundę i z głośnym trzaskiem upadło na ziemię. Harry rzucił spojrzenie Hermionie i skinął jej głową.

– Z drogi! – usłyszała donośny głos i kiedy odwróciła się, w pierwszej chwili sparaliżował ją strach. W jej stronę z zawrotną prędkością pędziło stado ogromnych centaurów. Poczuła jak ktoś łapie ją za ramiona i odciąga gwałtownie na bok. Wylądowała na ziemi, zamortyzowana nieco upadkiem na miękką klatkę piersiową swojego wybawcy. Odwróciła się do niego i zobaczyła wielkie oczy Neville’a wpatrujące się w nią ze strachem.

– Nic ci nie jest? – spytał, przekrzykując tętent kopyt. Hermiona kiwnęła głową, na co chłopak pomógł jej wstać i odbiegł w przeciwną stronę.

Hermiona zapatrzyła się na ogromne bestie toczące bój tuż przed nią. Wycofała się do tyłu, wpadając na mur. Nagle dostrzegła machającą w jej stronę dłoń. Rzuciła się do biegu, pokonując leżące pod nogami zgliszcza murowanego dachu dziedzińca. Dopadła do Harry’ego i razem z Luną wycofali się za polanę. Usłyszeli krzyki i nawoływania, więc odwrócili się tylko po to, aby stanąć twarzą w twarz z kolejną grupą walczących. Hermiona rozejrzała się przerażona, patrząc jak powietrze przed nimi przecinają zielone błyski. W pewnej chwili zobaczyła znajomą twarz i rzuciła się do biegu. Wyciągnęła przed siebie różdżkę, odpierając atak zamaskowanego śmierciożercy, który padł do tyłu. Dobiegła do profesor McGonagall i stanęła za kobietą, rzucając zaklęcie w nadbiegającego mężczyznę.

– Hermiono! Gdzie jest Potter?! – krzyknęła dyrektorka, a widząc nadbiegających Harry’ego i Lunę odetchnęła z ulgą. Jej siwe włosy okalały brudną twarz, wypadając z koka i opadając na ramiona. Kiwnęła im głową i nagle jej twarz stężała. Wyciągnęła różdżkę i w jednej chwili odepchnęła uczniów na boki i rzuciła potężne zaklęcie w zbliżającego się śmierciożercę. Hermiona ścisnęła mocniej różdżkę, gotowa do walki.

Nikt nie liczył upływających minut. Mogło minąć kilka godzin, a mogło to być dosłownie kilka minut. Twarze uczestników wyrażały coraz większe zmęczenie i bezsilność. Mieli wrażenie, że walczą z wiatrakami. Ile szmalcowników udało im się powalić, tyle samo przybywało z odsieczą. Wśród mieszających się ze sobą miliona kolorów dało się rozróżnić najbardziej przerażający odcień zieleni, jaki ktokolwiek mógł sobie wyobrazić. Przy akompaniamencie jaskrawego błysku raz po raz na ziemię padało ciało, którego oczy zastygały w martwym wyrazie, wpatrując się w rozgwieżdżone niebo. Niebo, którego te oczy miały już nigdy nie oglądać.

Na dziedzińcu centaury i olbrzymy toczyły zażartą walkę. Wśród wrzasków i okrzyków wojennych dało się słyszeć jęki i wrzaski, kiedy martwe ciała centaurów padały na brukowany dziedziniec z rozpłatanymi gardłami. Cięcia przecinały powietrze, a purpura zalała dziedziniec jak płachta, kiedy ciała porozrzucane na niej zastygały w przerażających pozach.

Nagle z tłumu wyłoniła się postać, na widok której wszyscy zamarli w przerażeniu. Resztka uczniów wycofała powoli się w kierunku Hogwartu, wpatrując się z przerażeniem w ciało, bezwładnie klęczące przy boku zamaskowanego śmierciożercy. Hermiona jęknęła, poznając ubranie i poczuła, jak jej ciało słabnie. Wpatrywała się w zmasakrowanego Remusa Lupina i w mężczyznę, który brutalnie trzymał go za włosy.

– Nie… – wyszeptała, czując napływające do oczy łzy. Śmierciożerca rozglądnął się po zebranych, a za jego plecami utworzył się mały półokrąg.

– Mamy dla ciebie mały prezent, Potter – warknął szyderczo mężczyzna, szarpiąc ciało tak, że upadło głucho na ziemię przed nim. Z tłumu dał się słyszeć zduszony jęk i kiedy Hermiona popatrzyła w tamtym kierunku, zobaczyła panią Weasley trzymającą w ramionach rozhisteryzowaną Tonks. Usta dziewczyny otwarły się bezwiednie, widząc rozpacz kobiety.

– Remus! – krzyknęła z płaczem, a Hermiona popatrzyła na ciało leżące przed nimi.

– Zapłacisz za to… – warknął Harry, ściskając mocniej różdżkę w dłoniach.

– Oh, nie wątpię – zaśmiał się pogardliwie śmierciożerca. Wyciągnął różdżkę w stronę mężczyzny i zanim ktokolwiek zdążył zareagować warknął: – Crucio.

Przeraźliwy krzyk przeszył powietrze, a Remus zaczął zwijać się z bólu.

– Przestań! – wrzasnęła rozpaczliwie Tonks, wyrywając się Molly. W ostatniej chwili złapał ją pan Weasley, podtrzymując ledwo słaniającą się na nogach dziewczynę. Hermiona musiała odwrócić wzrok od ciała, które wiło się przed nimi w spazmach bólu.

– Czego chcesz?! – krzyknął Harry.

Nagle śmierciożerca zatrzymał zaklęcie jednym ruchem różdżki i wpatrzył się w chłopaka ledwo widocznymi zza maski oczami. Świdrował Harry’ego na wylot nieruchomymi, błękitnymi tęczówkami. Tak jasnymi, że niemal przezroczystymi.

W pewnym momencie zza jego pleców dało się słyszeć zduszone krzyki. Hermiona zmarszczyła brwi, kiedy w jednej chwili wielki, włochaty pająk wyskoczył spośród śmierciożerców i spadł na nich z powrotem, przygniatając ich do ziemi. Śmierciożerca, który stał na samym czele popatrzył na pająki zaskoczony i w jednej chwili jego różdżka wyleciała w powietrze i przestrzeń przeciął jaskrawozielony błysk światła. Sekundę później mężczyzna teleportował się. Hermiona zastygła w przerażeniu, obserwując jak Nimfadora dopada ciała martwego mężczyzny i zanosząc się przeraźliwym płaczem, szarpie zakrwawioną marynarkę.

Jednak Remus Lupin leżał nieruchomo na ziemi, a jego oczy wpatrywały się w pustkę. Drobne dłonie kobiety gładziły rozpaczliwie twarz wilkołaka, która zastygła w krzywym wyrazie bólu. Z kącików martwych oczu sączyły się ostatnie łzy mężczyzny.

Hermiona poczuła, że ktoś odepchnął ją na bok i nagle znikąd pojawiła się sylwetka Artura. Złapał Dorę pod pachy i siłą odciągnął ją od ciała.

– Nie! Zostaw mnie! – krzyczała kobieta, kiedy mężczyzna odprowadzał ją w kierunku budynku szkoły.

– Harry… – szepnęła Granger, patrząc nieprzytomnie na przyjaciela.

– Muszę go znaleźć. Muszę… Muszę to skończyć – odparł chłopak cicho, podążając za rudym mężczyzną.

Luna złapała koleżankę za ramię. Hermiona popatrzyła w jej oczy i po raz pierwszy dostrzegła niczym niezmącony wyraz bólu. Luna cierpiała i nie była w stanie tego wyrazić słowami. Pociągnęła Hermionę z powrotem do szkoły. Śledziły wyróżniające się czarne włosy Harry’ego, próbując zagłuszyć lamenty Nimfadory. Hermiona zerknęła przez ramię i zobaczyła Freda i George’a niosących na rękach wilkołaka.

Kiedy przestąpiły próg szkoły, Dora klęczała już na ziemi, a Artur rozmawiał przyciszonym głosem z Kingsleyem. Hermiona chciała podejść do kobiety i pocieszyć ją, powiedzieć cokolwiek, co mogłoby jej ulżyć. Jednak w jej gardle pojawiła się zaschnięta gula, a w głowie nastała przerażająca pustka. Rozejrzała się w poszukiwaniu Harry’ego i dojrzała go siedzącego na schodach. Podeszła do niego wolno i usiadła na stopniu, w ciszy obserwując Ginny, która gładziła białe włosy aurorki. Wymieniły spojrzenia, a na widok łez w oczach przyjaciółki, Hermionie ścisnęło się serce.

To wszystko nie tak miało się potoczyć. Znaleźli przecież horkruksy, zniszczyli je i co? Wszystko na marne?

– Muszę go znaleźć i zabić – powiedział nagle Harry, wyrywając dziewczynę z zamyślenia. Spojrzała na niego ze strachem.

– Harry, sam nie…

– Muszę to zrobić sam – przerwał jej zdecydowanie. – Tylko ja mogę go zabić.

Hermiona spuściła głowę, zamykając oczy.

– Oni wszyscy… Nasi rodzice… Ron… A teraz Lupin… – jej głos łamał się z każdym słowem. – Oni wszyscy zginęli przez niego. To już nie jest walka między tobą a Sam–Wiesz–Kim. To jest walka każdego z nas. Harry… Sam nie dasz rady zabić Voldemorta. Ja…

– Nie, Hermiona. Nie. Nie po to okłamałem cię i trzymałem od tego wszystkiego z daleka, żeby teraz dać ci się zabić.

W oczach Pottera widać było zdeterminowanie, jednak w głębi duszy wiedział, że walka w pojedynkę nie jest najlepszym wyjściem. Była jednak jedynym wyjściem, żeby już nikt za niego nie umarł.

– Harry, jak chcesz mnie trzymać od tego z daleka? – Hermiona zatoczyła ręką półkole. – To już się dzieje. Ja już jestem w to zamieszana. Zresztą… Od sześciu lat jestem.

Ich oczy spotkały się. Hermiona z uporem powstrzymywała łzy, cisnące się do jej oczu, a Harry otworzył lekko usta.

– Nie mogę pozwolić, żeby coś ci się stało… – wyszeptał słabo, patrząc na Tonks.

– Nic mi się nie stanie – odparła Hermiona, podążając za jego wzrokiem. – W końcu miałam wybitny z zaklęć, pamiętasz?

Harry zaśmiał się odruchowo, a Hermiona zawtórowała mu po chwili. Starła z policzka niesforne łzy i wstała, wyciągając do niego rękę.

– Razem?

Potter wstał i podał jej rękę.

– Razem.

Niezauważeni przez nikogo ruszyli biegiem w przeciwnym kierunku, kierując się do głównej bramy. Zatrzymali się w ustronnym zaułku za schodami. Harry zmusił każdą komórkę ciała do współpracy i nagle w jego głowie zaczęły pojawiać się przesiąknięte ciemnością obrazy. Czuł gniew, pulsujący gdzieś z tyłu czaszki. Czuł dłoń, mocniej zaciskającą się na różdżce. Widział Hogwart, światła rozchodzące się z jednej i drugiej strony zamku i płonącą barierę, powoli opadającą w dół. Nagle perspektywa zmieniła się. Widział poszycie Zakazanego Lasu, konary wystające z ziemi i układające się w przerażające figury. Widział niebo, rozgwieżdżone i przysłonięte lekko koronami drzew. Nagle usłyszał krzyk.

– Harry!

W jednej chwili ocknął się i dobył różdżki, widząc trzech śmierciożerców stojących wokół Hermiony.

– Proszę, proszę – zacmokał mężczyzna skrzekliwym głosem. Spod jego maski widać było fragmenty ciemnej karnacji. – Potter i Granger. Takie zwroty akcji to ja lubię!

Jego dwóch kolegów zarechotało nieprzyjemnie, a większy z nich, ubrany w ciemnogranatową szatę, przestąpił z nogi na nogę, nieznacznie zbliżając się do dziewczyny.

– Pan bardzo ucieszy się z takiej niespodzianki – powiedział jego kompan, niski, barczysty, odziany w identyczną szatę. Ich twarze były zasłonięte srebrnymi maskami, na których każdy z nich miał wygrawerowany inny wzór. Wymierzył różdżkę w Hermionę, napawając się jej rosnącym strachem.

– Avada Kedavra!

Zielony promień przeciął powietrze pomiędzy Hermioną i Harrym, którzy odskoczyli w bok, nie spuszczając różdżek. Draco Malfoy pojawił się znikąd i stanął pomiędzy gryfonami, celując w śmierciożerców. Wielkolud i jego przywódca popatrzyli po sobie zaskoczeni.

– Ty mały gnojku… – warknął drugi z nich i zamachnął się w stronę ślizgona, jednak Hermiona była szybsza. Odzyskawszy rozum wycelowała w niego różdżkę i już sekundę później mężczyzna leżał spetryfikowany na posadzce.

Harry spojrzał na pozostałego na polu bitwy śmierciożercę.

– Nie myśl o tym, Potter. On by ci nie dał zwiać – powiedział Malfoy, jakby czytając w myślach chłopaka. Śmierciożerca widząc wahanie w oczach wybrańca rzucił się do biegu, jednak zanim zdążył skręcić za róg, jaskrawozielony promień trafił go w plecy i upadł głucho na ziemię.

– Co ty wyprawiasz, Malfoy? – spytała groźnie Hermiona. Wycelowała różdżkę w blondyna, a kiedy ten odwrócił się, jej koniec znalazł się tuż przy jego nosie.

– Zdaje się, że uratowałem ci życie – odparł, patrząc na nią niepewnie.

– Dlaczego?

Minęła chwila zanim chłopak odpowiedział, a jego głos nie był butny i szyderczy jak niegdyś.

– I tak byś nie uwierzyła, więc sobie daruję – mruknął, odwracając wzrok. Hermiona obserwowała go, próbując zrozumieć w co pogrywa młody Malfoy. Opuściła powoli różdżkę, a wtedy Draco znów się odezwał: – Zaraz zjawi się tu pełno śmierciożerców, więc sugerowałbym się ukryć.

Ledwo skończył, a z końca korytarza dało się słyszeć kroki. Zbliżały się coraz szybciej. Harry i Hermiona wymienili spojrzenia i skinęli zgodnie głowami. Rzucili się w stronę schodów i jak najszybciej się dało oddalili się.

– Tutaj – szepnął Harry, wciągając Hermionę do pustej Sali. Draco rozglądnął się po korytarzu i zamknął za sobą drzwi. Pomieszczenie było niemal całkiem pogrążone w ciemności, a jedyne światło pochodziło z wielkich okiennic na przeciwległej ścianie. Hermiona poczuła dreszcze, nie mogąc oprzeć się wrażeniu grozy, jaką wywierał na niej ten widok. Ławki w bladym świetle wyglądały jak dawno temu opuszczone, a kurz na półkach mienił się nieprzyjemnie, kiedy raz po raz, poświaty bitwy rzucały na niego promienie. Hermiona spojrzała ukradkiem na Dracona. Jego twarz była przeraźliwie blada, a włosy i oczy straciły ze swojej barwy. Szare tęczówki poruszały się niespokojnie, lustrując na przemian drzwi i Harry’ego. Pod oczami uwydatniły się granatowe sińce, a wokół ust pojawiła się nikła zmarszczka. Miał na sobie czarny garnitur, lekko pomięty i przyprószony kurzem.

– Dobra – powiedział znienacka Potter, rzucając na salę zaklęcie wyciszające i wlepiając wzrok w Malfoya. – A teraz gadaj.

Chłopak speszył się nagłym atakiem. Poruszył się nieznacznie i wsadził drżące ręce do kieszeni garniturowych spodni.

– A co chciałbyś usłyszeć, Potter?

– Dlaczego mnie uratowałeś – uprzedziła przyjaciela Hermiona. Draco spojrzał jej prosto w oczy, które pomimo złej widoczności zauważył, że były zapuchnięte.

– Dlatego, że nie zasługujesz na śmierć.

Dziewczyna otwarła usta, a Harry wytrzeszczył z zaskoczenia oczy. Kim był ten chłopak i co zrobił z Draco Malfoyem?

– Przepraszam… Co?

– Niezbyt elokwentna odpowiedź, Granger – odparł cicho blondyn i dodał: – Jak już wspomniałem… I tak nie uwierzysz.

– Zaryzykuję.

Chwilę mierzyli się wzrokiem, aż w końcu Draco przeczesał ręką włosy i zaczął cicho mówić.

– Wiem, że to brzmi naiwnie, ale w Azkabanie zrozumiałem kilka rzeczy. Nie twierdzę, że pokochałem szlamy – na to słowo Hermionie zjeżyły się włosy na rękach – ale… Zrozumiałem, że moje przekonania nie dają mi… przyzwolenia… na zachowywanie się w ten sposób.

– Oni ci tam zrobili pranie mózgu, czy co? – spytał zaszokowany Harry, zarabiając rozbawione spojrzenie Draco, w którym kryła się niewyobrażalna gorycz.

– Nie musieli. Spotkanie z kilkoma osobami uświadomiło mi pewne… rzeczy. Większe pranie mózgu, jak to określiłeś, robił mi mój ojciec. Niestety za późno zdałem sobie z tego sprawę.

Chłopak spuścił głowę, a Hermiona otworzyła zaskoczona usta. Nigdy nawet nie śniła o tym, by usłyszeć takie słowa z ust próżnego arystokraty.

– To znaczy, że jesteś po naszej stronie?

– Jestem przeciwko tamtej stronie, Granger, ale nazwij to jak chcesz. Jeśli walka przeciw mojemu ojcu oznacza przyłączenie się do was… – Draco przełknął ślinę. – To jest ustępstwo, na jakie jestem w stanie przystać.

Harry zerknął na Hermionę, wciąż nie mogąc pojąć co tak właściwie się dzieje. Draco Malfoy po dobrej stronie. Kto by się spodziewał?

– Nie wierzę ci – odparła dziewczyna drżącym głosem. – Byłeś gnojkiem od pierwszej chwili, kiedy się poznaliśmy i nie wierzę… Nie uwierzę, że się zmieniłeś, chociażbyś nie wiadomo co zrobił.

– Rozumiem, że uratowanie życia szlamie, której nienawidzę się nie liczy? – warknął Malfoy.

Słowa ugrzęzły w gardle Hermiony. Miała mętlik w głowie. Miał cholerną rację, ale jeśli prowadzi ich w zasadzkę, to nigdy nie daruje sobie, że dała się tak łatwo podejść.

– Mówiłem już, że i tak nie uwierzysz, bo sam wiem, jak to jest. Myślisz, że mi łatwo było zaakceptować prawdę o swoim ojcu? Zmienić myślenie o nim? – słowa wylewały się z Dracona potokiem nienawiści połączonej z żalem. Nigdy nie słyszała takiego tonu w głosie ślizgona. – Wypierałem z siebie świadomość o tym, że bił moją matkę, że upokarzał ją na każdym kroku. Wypierałem z siebie to, że zabijał dla przyjemności. Że czerpał z tego chorą satysfakcję. Przyznaj, Granger, nigdy nie sądziłaś, że wylądujemy w takiej sytuacji. Rozejrzyj się. Uratowałem twoją dupę przed śmierciożercami, do których sam należę. Naraziłem się na śmierć, jeśli ktokolwiek by się o tym dowiedział. Nadal mi nie wierzysz?

Hermiona i Harry stali sparaliżowani, podczas gdy Draco świdrował wzrokiem przerażoną twarz dziewczyny. Nagle zza okna pojawił się jaskrawy promień błękitnego światła, który na moment oświetlił ich twarze. I wtedy po pustej sali rozniósł się syk bólu i Harry upadł na ziemię.

~~~~~~*~~~~~~

Mam nadzieję, że po raz kolejny udało się Was zadowolić i rozdział Wam się podobał.

Jeśli tak jest bardzo będę wdzięczna, jeśli powiadomicie mnie o tym w komentarzu pod spodem. Jeśli macie uwagi lub pytania również piszcie :)

Dziękuję Wam wszystkim za wsparcie i do zobaczenia za tydzień!

Hachi