ROZDZIAŁ 35.

Hermiona spacerowała pustymi, zawalonymi korytarzami budynku, który niegdyś był majestatycznym miejscem – szkołą Magii i Czarodziejstwa. Hogwart z pięknego, ogromnego, przepełnionego magią zamku zmienił się w kupę gruzu i kamieni. I mimo, iż większość wyższych pięter nie ucierpiała, miejsca w których toczyły się największe bitwy zamieniły się w pogorzeliska. Zawalone ściany, nadpalone obrazy, powywracane zbroje – wszystko to nieustannie przypominało o tym, co stało się w zamku zaledwie kilka godzin temu.

Ministerstwo Magii miało rozesłać listy gończe za zbiegłymi śmierciożercami, a Harry zdeklarował chęć przyłączenia się do Kingsleya w akcji wyłapywania popleczników Voldemorta. Hermiona nijak nie mogła przyjaciela odwieść od tego pomysłu – zbyt mocno poruszył go ogrom śmierci, jaki spadł na nich drugiego maja. Nie dziwiła mu się. Poza dwoma synami, których stracili państwo Weasley, zginęła również Parvati Patil i młodszy brat Colina Creeveya. Jednak to chyba śmierć Remusa najbardziej wstrząsnęła młodym czarodziejem. Nie mógł darować sobie, że przez niego pozbawił małego Teddy’ego możliwości poznania swojego wspaniałego ojca. Tonks niestety wcale nie ułatwiała sprawy. Zamknęła się w sobie, a wszystkim rzucała tylko nieprzyjazne spojrzenia, mimo iż nikt nie chciał jej skrzywdzić. Wręcz przeciwnie – Molly zaoferowała jej zatrzymanie się u nich w domu od razu po bitwie.

Zawiesiła wzrok na oderwanej z jednej strony plakietce i delikatnie uniosła ją. „Hermiona Granger”. Pchnęła lekko drzwi, które zaskrzypiały znajomo i weszła do pomieszczenia. Ignorując zawaloną ścianę tuż obok drzwi wejściowych przeszła w stronę biurka i dotknęła je opuszkami palców. W jej oczach znów pojawiły się łzy.

Książki leżały na ziemi, układając się w niewielkie stosy. Pusty portret wisiał bokiem na ścianie, a jeden z foteli kominkowych leżał w rogu pokoju, wywrócony do góry nogami. W powietrzu wciąż unosiły się drobinki kurzu, a pył miejscami zaczynał osiadać.

Usiadła w skórzanym fotelu za biurkiem i podkuliła nogi pod brodę, dając upust swoim emocjom. Płakała rzewnymi łzami i sama nie wiedziała, co bolało ja bardziej. Śmierć wszystkich osób, jakiej dzisiaj doświadczyła, śmierć jej rodziców, o której nie miała pojęcia czy to, że ona – niewiele znacząca dziewczyna – przeżyła wojnę.

Usłyszała chrzęst kamieni i podniosła zapłakane oczy. Draco stał w drzwiach z rękami w kieszeniach umorusanych spodni i patrzył na nią nieprzeniknionym wzrokiem. Nie miała siły, żeby z nim rozmawiać. Nie miała siły, żeby rozmawiać z kimkolwiek.

– Odejdź – powiedziała, wycierając nos rękawem szaty.

– Nie.

Ta krótka odpowiedź wytrąciła dziewczynę z równowagi. Wpatrywała się w niego błagalnym spojrzeniem, a łzy ciekły po jej brudnych policzkach.

– Nie mam siły, Draco. Cokolwiek chcesz powiedzieć…

– Pierwsza się odezwałaś – odparł, wzruszając ramionami. Obszedł spokojnie biurko, siadając przy oknie u jej stóp. Oparł się plecami o wystającą półkę i zapatrzył za widok na oknem – piękny, niczym niezmącony las ciągnął się aż do podnóża gór. Z koron co jakiś czas wylatywały ptaki, w mniejszych lub większych grupkach. Siedzieli w ciszy dobrych kilka minut. Hermiona poczuła się nagle wyjątkowo spokojna. Patrząc na krajobraz za szybą wyciszyła się. Wzięła głęboki oddech i położyła brodę na kolanach.

– Myślisz, że to naprawdę koniec?

Draco zawahał się na moment. 

– Mam nadzieję, że nie. – Dziewczyna spojrzała na niego zaciekawiona. – Mam nadzieję, że to dopiero początek. Jesteśmy młodzi i... do tej pory nie mieliśmy szans na normalne życie. Wszystko przed nami. 

Uśmiechnął się do niej lekko, co jeszcze mocniej ją zaskoczyło. Malfoy miał rację, co i tak ciężko przyszło jej przyznać. Śmierć Voldemorta powinna być dla nich początkiem na nowe, lepsze życie. Uniosła kąciki ust w słabym uśmiechu i ponownie zapatrzyła się na widok za oknem. Słońce wisiało wysoko na niebie, omiatając swoimi promieniami każdy, nawet najgłębiej schowany zakamarek. Dając nadzieję na lepsze jutro.

Tymczasem Fleur po raz kolejny okrążyła stół w jadalni Weasleyów, doprowadzając Jeanne do szewskiej pasji.

– Nie pomagasz ani sobie ani mnie – wycedziła przez zaciśnięte zęby, a francuska popatrzyła na nią karcąco.

– Ja martwię się o Bill – wysepleniła i usiadła na pobliskim krześle, wyłamując palce. Jeanne gwałtownie złapała jej dłonie i przycisnęła do stołu.

– Martw się po cichu.

– Oh, jaka ty niemiła – prychnęła, odrzucając blond włosy na ramiona. Jej wzrok zatrzymał się na medalionie, który Jeanne obracała w dłoniach i zmarszczyła brwi. – Co to znaczy?

Ślizgonka popatrzyła na medalion i obróciła mały, okrągły wisiorek w dłoni.

– Nic takiego.

– Coś znaczy, skoro ty trzymasz to cały czas.

– Ciekawość to pierwszy stopień do piekła – bąknęła Jeanne po francusku, na co Fleur otworzyła szerzej oczy. Widząc zainteresowanie rosnące w oczach rozmówczyni, uśmiechnęła się lekko i dodała, już po angielsku: – Znaczy bardzo wiele.

– To dobrze. Bo to znaczy, że masz uszusia.

Jeanne popatrzyła na dziewczynę rozbawiona.

– Uczucia – poprawiła ją, a Fleur pokiwała głową.

Siedziały przez chwilę w ciszy, kiedy nagle z ogrodu dało się słyszeć ciche trzaski. Fleur natychmiast podbiegła do okna i wyszeptała pod nosem:

– Mon Dieu.

Drzwi do domu otwarły się w momencie, kiedy Jeanne udało podnieść się z krzesła. Stanęła w nich wykończona pani Weasley, za którą niemal od razu do mieszkania wszedł jej małżonek. Równie wycieńczony, z ubraniem równie zakurzonym i potarganym jak u pani Weasley. Popatrzył na żonę zmartwionym wzrokiem, po czym zerknął na Fleur.

– Bill? – spytała cichutko, a wtedy za pulchną gospodynią pojawił się wysoki mężczyzna, z twarzą pooraną bliznami. Podszedł szybkim krokiem do żony, która ze łzami w oczach zaczęła się śmiać. Jeanne popatrzyła niepewnie na panią Weasley, w oczach której również pojawiły się łzy. Dziewczyna poczuła nieprzyjemny uścisk w żołądku.

– Chodź skarbie – powiedział pan Weasley, obejmując żonę ramieniem i poprowadził ją na kanapę.

Jeanne patrzyła na drzwi, w których pojawił się drugi najstarszy syn państwa Weasley – Charlie. Miał krótkie, rude włosy i mnóstwo piegów na nosie, ale był zdecydowanie niższy i bardziej przysadzisty niż wszyscy jego bracia. Na jego prawym policzku widniała paskudna, głęboka rana, jednak nie wyglądała na świeżą. Usiadł na fotelu i zakrył twarz dłońmi, które pokrywało mnóstwo śladów po oparzeniach.

Przez moment dziewczyna nie spuszczała wzroku z pustych drzwi, przez które nikt nie przeszedł ani w których nikt się nie pojawił. Zagryzła zęby, czując zimno ogarniające jej ciało. Zrobiła kilka kroków do przodu i poczuła, jak jej nogi drętwieją. Nie czuła jednak, aby była to wina jej nieudolności. W jej gardle pojawiła się nieznośna gula, a oddech przyspieszył. Wyczekiwała tylko na jedną osobę.

Złapała ręką framugę i stanęła w progu, tuż naprzeciw niego.

– George… – wyszeptała cicho, a chłopak bez słowa objął ją ramionami i wtulił się w jej ciało. Zamknął oczy, a pod policzkiem Jeanne czuła jak jego klatka porusza się nierównomiernie. Przymknęła powieki i pozwoliła w końcu swobodnie płynąć długo wstrzymywanym łzom. Zmarszczyła brwi, kiedy oderwał się od niej i spojrzała mu prosto w oczy. Nie musiała pytać, żeby zrozumieć co się stało. Był ostatni. Fred zginął.

Chłopak spuścił wzrok i minął ją, siadając na kanapie i podciągając pod brodę długie nogi. Jeanne nie bardzo wiedziała co zrobić. Miała ochotę go pocieszyć, powiedzieć jak bardzo cieszy się, że przeżył. Tyle emocji się w niej zgromadziło, tyle słów cisnęło się na usta, a teraz… Żadne z nich nie wydawały się odpowiednie. Podeszła powoli do kanapy i uklęknęła na niej obok George’a. Schował głowę w kolanach, a ona niepewnie dotknęła jego włosów i gładziła je spokojnie. Co więcej mogła zrobić?

– Tak mi przykro – usłyszała szept Fleur, która klęczała przed Molly. Kobieta siedziała na sąsiednim fotelu i nie wydając z siebie ani jednego dźwięku, płakała. Młoda francuska gładziła jej spracowane dłonie, na których zwłaszcza teraz widać była mnóstwo zmarszczek i przebarwień. Nagle George bez słowa wstał i szybkim krokiem ruszył w stronę schodów.

Jeanne nie miała nawet szans go gonić. Co miała mu powiedzieć? Że jest jej przykro? Że nie ma pojęcia co to znaczy stracić brata? Theo żył i mimo że ich drogi prawdopodobnie na zawsze się rozeszły, to nie było to samo. Nie miała nic do powiedzenia. Nic. Spojrzała za okno, a na jej twarz padły jaskrawe promienie słońca. Zamknęła oczy i nie mogła wyzbyć się myśli, że to koniec. Tylko co w takim razie przyniesie jutro? 

Przez kolejnych kilka godzin nic się nie zmieniło. Molly w końcu pozwoliła zaprowadzić się na górę i położyła się spać, chociaż Jeanne mogła przypuszczać, że nie zmrużyła oka ani na chwilę. Charlie postanowił deportować się do Rumunii, twierdząc, że nie jest w stanie spędzić w Anglii ani chwili dłużej. Długo rozmawiał z Arturem na ganku, a Jeanne po raz pierwszy w życiu nie miała ochoty podsłuchać czego dotyczy ta rozmowa. To były sprawy rodzinne, do których nie ważyła się mieszać. Z każdą mijającą sekundą cisza zaczęła boleśnie kłuć w uszy, a samotne tykanie zegara rezonowało po czaszce i stawało się coraz bardziej irytujące. Jeanne poczuła, że jest jej duszno. Podniosła się ociężale z kanapy i przeszła przez pusty pokój, cicho otwierając drzwi wyjściowe. Popołudniowe promienie słońca przyjemnie grzały jej twarz, a podmuchy wiatry rozwiewały na wszystkie strony czarne włosy. Założyła ręce na piersiach i stanęła przy barierce, lekko się o nią opierając.

– Miałaś stąd odejść.

Odwróciła się gwałtownie, zmieszana patrząc na pana Weasleya. Siedział na plecionym fotelu, opierając dłonie na kolanach. W tej pozycji i z miną, jaka właśnie pojawiła się na jego twarzy, nie wyglądał już jak pogodny, dobroduszny gospodarz.

– Tak, ale…

– Ta sprawa nie dotyczy już ciebie – przerwał jej chłodno. Popatrzyła na niego niepewnie i poczuła dziwny ścisk w żołądku. Artur Weasley wstał powoli i podszedł do dziewczyny, mierząc ją pustym spojrzeniem wyblakłych tęczówek. Widziała w jego oczach niezmierzony smutek i cierpienie. – Obiecaliśmy otoczyć cię opieką do czasu, kiedy wyzdrowiejesz i to zrobiliśmy. Czas, abyś opuściła ten dom i spełniła swoją część obietnicy.

– Odejdę – odparła instynktownie, ignorując ściskające się coraz mocniej gardło. Pokuśtykała do drzwi najspokojniejszym krokiem na jaki było ją stać, ale w przypływie nieznanych emocji zatrzymała się i odwróciła do mężczyzny. – Ale myli się pan. To zabolało mnie tak samo, jak zabolało was. Może pan w to nie wierzyć, ale staliście się dla mnie jak rodzina, której nigdy nie miałam.

W oczach mężczyzny zaszkliły się łzy, kiedy dziewczyna przestępowała próg domu. Była zdenerwowana jego słowami; sama nie wiedziała dlaczego aż tak bardzo zabolała ją wrogość, jaka znowu emanowała od gospodarza. Miał rację, obiecała odejść. Miał rację – ta sprawa nie dotyczyła jej. 

Postanowiła jednak wypełnić raz dane słowo. Nadwyrężając nogi weszła po schodach na górę, jednak w połowie piętra poczuła skurcz i upadając na barierkę, osunęła się na stopień. Z jej oczu zaczęły płynąć niekontrolowane łzy, a w piersiach czuła uścisk. Nie rozumiała co się z nią działo. Oddychała głośno nabierając powietrza i próbując uspokoić się, jednak nic nie pomagało. Łez przybywało, a ręce zaczęły jej drżeć. Objęła żebro poręczy i przytuliła się do niego, wbijając paznokcie w drewno, aż poczuła piekący ból.

Kiedy uspokoiła się na tyle, aby móc wstać, najszybciej jak tylko potrafiła dotarła do pokoju, w którym spała. Rozglądnęła się zdezorientowana i wtedy zdała sobie sprawę, że nie ma ani ubrań, ani pieniędzy, ani nic z czym mogłaby wyruszyć w świat. Wyciągnęła z kieszeni dresów różdżkę i popatrzyła na nią.

Stała przed ladą w sklepie znamienitego różdżkarza Ollivandera i zaciskała zęby, ruszając szczęką raz w górę raz w dół. Jej broda znajdowała się akurat na wysokości lady sprzedawcy i kiedy starszy, siwy mężczyzna wyłonił się zza półek, mógł zobaczyć jedynie głowę wystającą ponad deskę.

– W czym mogę panience pomóc? – spytał uprzejmie, a jego małe oczy bacznie ją obserwowały.

– Przyszłam tu kupić różdżkę. Naturalnie – odparła wyniosłym tonem, akcentując zwłaszcza ostatnie słowo.

– Naturalnie. Wybiera się panienka do szkoły w tym roku, jak mniemam? – zagadnął, znikając między półkami. Jeanne zmarszczyła brwi i uważnie śledziła jego poczynania, co wprawiła różdżkarza w lekkie zakłopotanie. Miała przeszywający wzrok, jakby chciała przeniknąć go na wskroś. Miała minę zupełnie jakby… czytała.

– Tak – powiedziała dumnie, a jej twarz przybrała znów niewinny wyraz. Uśmiechnęła się szeroko, odsłaniając rząd białych ząbków, a Ollivander uniósł kącik ust. – Mój brat już tam chodzi i mówi, że ta szkoła jest najlepsza na świecie. Nie ma lepszej. To prawda?

Znów wpatrzyła się w niego z tym samym przenikliwym spojrzeniem. Starszy mężczyzna na moment dosłownie zapatrzył się w jej niezwykle blade, błękitne tęczówki.

– Prawda, moja droga. Powiadają, że Hogwart sam w sobie ma tyle magii, jakiej świat czarodziejów nie widział nigdy.

– Mam nadzieję, że zostanę przydzielona do Slytherinu – wyszeptała marzycielskim tonem, opierając ręce na blacie. – Mój brat tam chodzi. I mój tata też tam był!

Ollivander uśmiechnął się do niej i położył przed nią wąskie zamszowe pudełeczko. Miało zwykły, granatowy kolor, a kiedy uchyliła wieczko w środku zobaczyła piękną, długą różdżkę. Czarna, niemal całkowicie prosta. Przy rękojeści lekko się rozszerzała. Dziewczynka zapatrzyła się na nią z otwartą buzią, powodując u właściciela cichy chichot.

– Śmiało. Weź ją.

Drobna rączka Jeanne zbliżyła się do drewienka, które zaczęło delikatnie wibrować. Ollivander zafascynowany patrzył na to zjawisko. Każda różdżka, która wybierała sobie swojego nowego właściciela zachowywała się przy nim inaczej, więc mężczyzna miał już mnóstwo okazji, aby dowiedzieć się zarówno czegoś o różdżkach, jak i o ich nowych panach. Lub paniach.

– To głóg – dodał, kiedy ścisnęła różdżkę w dłoni. Przez jej ciało przeszedł przyjemny prąd i uśmiechnęła się pod nosem. – Trzynaście cali, sztywna. Intrygująca... Takie różdżki, panno Nott, są bardzo… kapryśne.

Dziewczynka popatrzyła na niego marszcząc ciemne brwi.

– Co to znaczy?

– Głóg jest bardzo specyficznym materiałem. Przyciąga bardzo specyficznych… czarodziejów. Lub czarownice. A włókno ze smoczego serca, które znajduje się w rdzeniu sprawia, że takie różdżki są bardzo podatne na zło.

– Na czarną magię – wyszeptała cicho za niego.

 Jeanne słuchała mężczyzny jak zahipnotyzowana. Wpatrywała się w różdżkę z podziwem, a jej oczy otwarły się szerzej, kiedy mężczyzna wspomniał o smoczym sercu. Ollivander zmarszczył jednak brwi.

– To różdżka wybiera czarodzieja, panno Nott. Nigdy na odwrót. Musisz być bardzo ostrożna.

A jeśli Ollivander miał rację i ta różdżka nie wybrała jej przypadkiem? Co jeśli nawet bardzo chcąc nie mogła odnaleźć się w normalnym świecie i żyć… normalnie? Jeanne podeszła do okna i obserwowała, jak słońce leniwie chowa się za horyzont a niebo zmienia swoją barwę z pomarańczowej na granatową. Na niebie zaczęły pojawiać się pierwsze, ledwo widoczne gwiazdy. Transmutowała stare ciuchy Ginny w zwyczajne, mugolskie ubranie i podeszła do szafki nocnej. Otworzyła pierwszą półkę, gdzie leżało małe, pomięte zdjęcie kobiety bardzo do niej podobnej i wpatrzyła się w nie. Czarno-biała fotografia przedstawiała siedzącą po turecku, czarnowłosą kobietę, która uśmiechała się szeroko do obiektywu. Dookoła niej znajdowały się piękne różane krzewy, a za jej plecami rozpościerał się niewielki staw. Przeczesywała co jakiś czas włosy jedną ręką dokładnie w ten sam sposób, w jaki robiła to Jeanne. W końcu niedaleko pada jabłko od jabłoni. Wyciągnęła z kieszeni spodni mały, okrągły medalion z wygrawerowaną literą R – taki sam, jaki na fotografii nosiła jej matka. Zapięła go na szyi i przez chwilę gładziła płaski wisiorek.

Zgięła zdjęcie na pół i schowała do tylnej kieszeni dżinsów. Zerknęła do lustra i stwierdziła, że wygląda jak pospolita, mugolska nastolatka. Nikt jej nie rozpozna. Na stopach miała zwyczajne, białe trampki, a do dżinsów – zamiast wyświechtanej i za małej w biuście koszulki sportowej Ginny – kremowy t–shirt bez dekoltu. Rozejrzała się po pokoju i złapała czarną bluzę, po czym szybko wsunęła ją przez głowę i chowając różdżkę do kieszeni spodni, odetchnęła głęboko. Otworzyła drzwi i wymknęła się na korytarz, zagryzając zęby. Jej nogi coraz mocniej odczuwały dłuższe dystanse, jakim nadal było pokonanie podwójnej długości schodów. Oparła się o barierkę i dotarła na dół. Nie rozglądając się doszła do drzwi i pchnęła je niepewnie. Powstrzymała odruch rozejrzenia się po salonie. Dotarło do niej, że naprawdę będzie jej brakować tego specyficznego zapachu jaki unosił się w Norze. Stanęła naprzeciw ciemności, jaka zdążyła zapanować na zewnątrz i wciągnęła do płuc rześkie powietrze. Powolnym krokiem pokonała trzystopniowe schodki tarasowe i ruszyła w stronę bariery ochronnej.

– Nie możesz tak po prostu odejść! – usłyszała za sobą podniesiony głos i kiedy obejrzała się za siebie zobaczyła idącego w jej stronę George’a. Cholernego George’a. Tylko tego brakowało.

– Mogę i właśnie to zamierzam zrobić – odparła sucho, błagając aby w jej głosie nie słychać było wahania.

– Wcale nie. Ty uciekasz.

– A jaka to różnica? – spytała groźnie, czując jak pustka powoli przepełnia jej wnętrze. Boli.

– Bo gdybyś powiedziała, że odchodzisz to bym ci nie pozwolił.

Jeanne otwarła usta, jednak słowa ugrzęzły jej w gardle. W drzwiach Nory pojawił się pan Weasley, który bez słowa przyglądał się całej sytuacji. Zszedł z tarasu i stanął kilka kroków za swoim synem, bacznie obserwując nastolatków.

– Zatrzymasz mnie tu siłą? – spytała szeptem, bo na nic innego nie było ją stać.

Chłopak zawahał się, jednak wytrzymał jej twarde spojrzenie.

– Nie.

– W takim razie nie utrudniaj tego jeszcze bardziej.

George zrobił krok w jej stronę, jednak dziewczyna odsunęła się do tyłu.

– Jeanne.

– Ta sprawa nie dotyczy mnie, George – odparła stanowczo, nieco głośniej niż zamierzała. Błagała w myślach, żeby przestał, bo o niczym innym nie marzyła bardziej, jak o pozostaniu przy nim i spłaceniu długu. – Nigdy nie dotyczyła. Daliście mi dom, daliście opiekę, a teraz pora, żebym ja dotrzymała swojego słowa. – Zerknęła na Artura, którego wyraz twarzy nie zmienił się. Jedynie jego brwi lekko się zmarszczyły. George podążył za jej wzrokiem.

– To twój pomysł? – spytał oskarżycielskim tonem.

– Taka była umowa – odparł pan Weasley, ale chłopak wszedł mu w słowo zdenerwowany.

– Umowa? Czy dla ciebie liczy się to, co inni myślą? Czy tylko to co sam uważasz za słuszne?

– Nie tym tonem, chłopcze.

Głos pana Weasleya przybrał na sile, co zbiło oboje z tropu. Krzyki na podwórzu zwabiły Molly, która pojawiła się w progu z oczami opuchniętymi od płaczu i odciśniętym śladem poduszki na policzku.

– Arturze? – Mężczyzna odwrócił się w jej stronę, a zaraz za nim na matkę spojrzał George. – Co tu się dzieje?

– Nic ważnego, skarbie. Połóż się, odpoczywaj…

– Odchodzisz? – Pani Weasley nie dała dokończyć swojemu zatroskanemu mężowi, kiedy dostrzegła Jeanne przebraną w mugolskie ciuchy.

– Zgodnie z obietnicą – odparła cicho dziewczyna, na co Molly zmarszczyła brwi.

– Nie wiem, co na Merlina strzeliło wam do głów, aby załatwiać takie sprawy w środku nocy, ale jeśli zaraz się nie opamiętacie, to będziecie mieli do czynienia ze mną – powiedziała dobitnie gospodyni ucinając odpowiedź męża szybkim gestem ręki. – Naprawdę masz siłę po tym wszystkim zaprzątać sobie głowę tak błahymi sprawami? – spytała, a Artur popatrzył na nią butnie. – Bywasz doprawdy dziecinny, mój drogi. – To powiedziawszy zwróciła swoje opuchnięte oczy na George’a i Jeanne i dodała łagodniej: – Nigdzie nie musisz iść. Jeśli tylko chcesz… możesz zostać. Ile będziesz chciała.

Uśmiechnęła się słabo po czym wróciła do domu, a pan Weasley, najwyraźniej ruszony wyrzutami sumienia, podążył za nią. Jeanne patrzyła jak znikają wewnątrz domu i serce ścisnął jej żal, kiedy zobaczyła jak Molly pochyla się nad umywalką, a jej mąż czule ją obejmuje. Zrozumiała, że mimo bólu pani Weasley starała się radzić sobie najlepiej, jak mogła. Próbowała trzymać maskę twardej, radzącej sobie kobiety, podczas kiedy w duchu cierpiała.

– Odejdziesz? – usłyszała szept chłopaka, jednak z całej siły zmusiła się, aby na niego nie spojrzeć. Spuściła wzrok, zawieszając go na czubkach białych tenisówek. Poczuła, że George zbliżył się do niej i czekał na jej ruch. Biła się z myślami, analizując wszystkie za i przeciw i nie mogła zrozumieć dlaczego nie jest w stanie odpowiedzieć po prostu: nie. – W porządku – dodał, odsuwając się o kilka kroków.

Ruszył w stronę domu i dopiero, kiedy Jeanne podniosła wzrok i zobaczyła jego oddalające się plecy coś w niej pękło. Ta sprawa nie dotyczyła jej. Nigdy nie chodziło o nią. Miała dług do spłacenia.

– Nie odejdę – wyszeptała, a chłopak gwałtownie zatrzymał się i odwrócił w jej stronę.

Podeszła do niego powoli i stanęła naprzeciw, zadzierając głowę do góry, żeby móc spojrzeć w jego oczy. Przywarła do niego, wtulając twarz w klatkę piersiową chłopaka i poczuła, jak wypuścił wstrzymywane powietrze. Objął ją ramionami i wplótł dłoń w jej włosy.

Nie liczyło się już nic innego.

~~~~~~*~~~~~~

Przepraszam, że tak późno i przepraszam, że znów nie ma Severusa. Obiecuję, że w końcu się pojawi a wtedy cały rozdział będzie tylko dla niego :)

Mam nadzieję, że Wam się podobało i zostawicie po sobie jakiś ślad :)

Do zobaczenia za tydzień! :)