ROZDZIAŁ 34.

Martwa cisza rozniosła się po dziedzińcu szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, kiedy Tom Riddle znany jako Lord Voldemort powoli kroczył w stronę zebranej przed wejściem grupy. Obserwował zgromadzenie wyniosłym wzrokiem, powoli lustrując każdą postać z osobna. Jego wąskie usta układały się w tryumfalny uśmiech, a nagie stopy ledwo dotykały podłoża. Poruszał się z gracją, która ostro kłóciła się z jego przerażającą posturą.

Kiedy tłum kroczący za nim zbliżył się na wystarczającą odległość z tłumu dobiegły stłumione szepty. Szepty niepokoju. Hagrid, zakuty w kajdany, wyróżniał się na tle śmierciożerców i z łatwością można było dostrzec nieruchome ciało na jego rękach.

Hermiona, stojąca pośród swoich przyjaciół i nauczycieli oraz członków Zakonu Feniksa, jęknęła cicho. Rozpoznała od razu beżową kurtkę chłopaka, w której widziała go po raz ostatni. Jego głowa była schowana, a mimo to czarnych włosów nie sposób było pomylić z żadnymi innymi.

Świat czarodziejów zawalił się w chwili, kiedy po otwartej przestrzeni rozniósł się donośny, przerażający syk.

– Harry Potter nie żyje.

Wszyscy zebrani wstrzymali swoje oddechy. Nikt nie mógł w pierwszej chwili uwierzyć, że słowa wypowiedziane na głos były prawdziwe. Ale gdy po policzkach olbrzyma pociekły łzy, a Voldemort odwrócił się w stronę martwego ciała Pottera, śmierciożercy zaśmiali się.

Dziewczyna poczuła, jak z oddechem opuszcza ją wszelka nadzieja. Miała ochotę położyć się na ziemi i zamknąć oczy. Miała ochotę obudzić się z tego koszmaru. Jednak to nie był koszmar. To nawet nie był sen.

– Harry Potter nie żyje! – krzyknął Voldemort ponownie, a jego wąskie blade usta wykrzywił potworny uśmiech. Zaśmiał się tak głośno, że krew w żyłach Hermiony zdawała się zamarznąć. Upadła na kolana i ze łzami w oczach wpatrywała się w ciało przyjaciela. Jak mogła tak zawieść? Jak mogła, przez własne sprawy, nie przemówić Harry’emu do rozsądku i nie zapobiec temu wszystkiemu? Czuła się winna. Jej przyjaciel… którego kochała jak brata… leżał teraz bez życia. Czuła, jakby każda osoba, która umarła w jego obronie, tak naprawdę umarła za nic. 

– Daję wam wybór – powiedział Voldemort, a zebrani popatrzyli na niego zaskoczeni. – Ostatnią szansę. Nasze szeregi otwarte są dla każdego, kto zechce się do nas przyłączyć. Zbyt wiele osób poniosło niepotrzebną śmierć w tej walce. W walce, która teraz – zaakcentował głośniej – dobiegła końca. Możecie dołączyć do nas i zapobiec dalszemu rozlewowi krwi, albo…

Twarz Hermiony wykrzywił grymas bólu. To NIE mógł być koniec. Wciąż nie mogła pojąć słów Voldemorta i uwierzyć. Harry nie mógł tak po prostu umrzeć. Był Wybrańcem! Był Złotym Chłopcem! Chłopcem, który przeżył.

Nagle zobaczyła postać przechodzącą tuż obok niej. Przeniosła swój wzrok na Neville’a, który wolnym krokiem zbliżył się do przodu. Hermiona usłyszała szepty swoich sojuszników i odwróciła się. Draco Malfoy podszedł do niej i wyciągnął swoją szczupłą dłoń w jej kierunku. Minęła chwila, zanim Hermiona przyjęła dłoń i ciężko podniosła się na nogi. Popatrzyła chłopakowi prosto w oczy i zobaczyła na jego ustach smutny uśmiech.

Pociągnął ją za sobą na tyle mocno, że nie miała nawet ochoty protestować.

– Ta szkoła była naszym domem – usłyszała cichy głos Neville’a. 

– Miejscem, gdzie się wychowaliśmy – dodał ktoś z tłumu, a za chwilę do głosu dołączyła wyłaniająca się spomiędzy uczniów Padma Patil.

– Miejscem, gdzie nauczyliśmy się co to przyjaźń. – Ten głos należał do Ginny, która słabym krokiem podeszła do Neville’a i stanęła dumnie obok niego.

– Duma. – Do przyjaciół dołączył Dean, a moment za nim Seamus.

– Honor.

Hermiona obserwowała ich z rosnącym podziwem. Spojrzała na Draco, który wpatrywał się w swojego niedawnego pana nieugiętym spojrzeniem. Uśmiech na twarzy Voldemorta zaczął przybierać coraz bardziej groteskowe formy.

– Jesteście bardzo naiwni. To częsta cecha dzieci – wyszeptał złowrogo. Mimo, iż jego hart ducha nie zmalał, jego stopy nerwowo się poruszyły.

– Dzieci czy nie – odparł Draco, a wszystkie oczy zwróciły się na niego – przynajmniej wiemy za co walczymy. Walczymy za Harry’ego.

– Nawet jeśli nie jest już z nami – dodał Neville dumnie. – Nawet jeśli naprawdę nie żyje. My zawsze będziemy o nim pamiętać.

– Sentymenty, panie Longbottom, to jedna z rzeczy, które najczęściej prowadzą nas do zguby. Tak samo jak ślepa wiara w coś – Voldemort zaśmiał się pod nosem i odwrócił na moment w stronę Hagrida – lub kogoś, kto nie był nikim więcej niż kolejnym, słabym, tchórzliwym dzieckiem.

– Harry nie był tchórzem! – krzyknęła Hermiona odruchowo, a z jej oczu pociekły łzy.

– Godne podziwu.

– Draco – usłyszeli nagle szept i z tłumu śmierciożerców wyłoniła się wątła sylwetka Narcyzy Malfoy. Twarz młodego ślizgona napięła się, a jego oddech przyspieszył. – Draco, proszę.

Jej szept był tak błagalny, tak pełny miłości i cierpienia, że Hermionie zrobiło się żal. Nagle dłoń chłopaka wysunęła się z jej uścisku i wolnym krokiem zaczął zbliżać się w stronę Voldemorta. Popatrzyła na niego zszokowana, tak samo jak Neville i reszta zgromadzonych. Zatrzymał się w pewnym momencie i spuścił głowę.

– Wybacz, matko – wyszeptał. Wszyscy wyczekiwali w napięciu na jego kolejne słowa, a Hermiona poczuła, jakby ostatnia deska ratunku właśnie zaczęła tonąć. – Wybacz, że nie potrafię być synem, jakim chciałaś żebym był. Zawiodłem cię i teraz o tym wiem.

Podniósł wzrok na Voldemorta i w tej samej chwili jego ręka również się uniosła. Ściskał w niej różdżkę, której koniec wymierzony był w samego Czarnego Pana.

– Niemądre posunięcie – syknął wężousty. – Twój ojciec musi być zawiedziony…

– Nie waż się mówić o moim ojcu – przerwał mu Draco, a jego twarz wykrzywił grymas. Hermiona nigdy nie słyszała tyle nienawiści i stanowczości w głosie ślizgona. Nigdy. Nawet wtedy w szopie, kiedy myślała, że będzie zdolny ją zabić. Nigdy nie podejrzewała go też o taką odwagę. – Mój ojciec był kanalią jakich mało. Był przeżarty ideologią nienawiści, jaką wszystkim z nas próbujesz wpoić. Mnie też oszukał. Wmawiał rzeczy, które były zwyczajnym kłamstwem. Jak wszystko to. – Zatoczył ręką koło, omiatając każdego śmierciożercę na dziedzińcu. – Potter może nie żyć, a ja i tak nie wrócę na waszą stronę. Przejrzałem na oczy.

Voldemort mierzył chłopaka zimnym spojrzeniem czerwonych tęczówek. Draco drgnął niezauważenie, ale nie ruszył się. Wytrzymał niemą bitwę, wytrzymał gęstniejące powietrze wokół nich. Został z nimi.

– Dobrze więc – powiedział Voldemort, wyciągając do góry swoją różdżkę. – Sam wybrałeś los dla siebie. 

Jednak zanim skończył wypowiadać ostatnie słowo, wśród śmierciożerców zapanowało poruszenie. Wszyscy spojrzeli w tamtą stronę i zobaczyli lecący w stronę Voldemorta promień zielonego światła. Błękitna tarcza rozbłysła jaskrawym światłem, kiedy zaklęcie w nią uderzyło, a chwilę później chłopak w beżowej kurtce zniknął za filarem dziedzińca.

Kilka sekund, które minęły pomiędzy cudownym zmartwychwstaniem Harry'ego Pottera, reakcją zgromadzonych i wycofaniem się Zakonu Feniksa z powrotem do szkoły, zdawały się trwać w nieskończoność. Voldemort stał z ogłupieniem wypisanym na twarzy, a jego usta lekko rozchylały się, jakby chciał wrzeszczeć, ale nie był w stanie.

Hermiona niczym burza wpadła do holu wejściowego i kiedy tylko zobaczyła swojego przyjaciela rzuciła mu się na szyję.

– Nigdy więcej tak nie rób! – wyszeptała, a uśmiech na jej ustach poszerzał się z każdą chwilą. Harry mocno przycisnął ją do siebie i wtulił twarz w jej rozpierzchnięte włosy. Kiedy ją puścił, kilka kolejnych osób poklepało go po plecach, a Molly Weasley wyraziła wielką ulgę nie pomijając oczywiście swojego przedzawałowego stanu.

Kingsley zebrał wszystkich w jednej z opuszczonych sal, gdzie tymczasowo ustanowiono centrum dowodzenia wojennego. Pomieszczenie okazało się na tyle duże, że pani Pomfrey z łatwością mogła rozłożyć wszystkich, mniej lub bardziej rannych na podłogach i stołach.

Hermiona wyłapała spośród zebranych znajomą blond fryzurę i powolnym krokiem podeszła do chłopaka. Siedział na jednej z ławek, przodem do niej, łokcie opierając na kolanach a twarz chowając w dłoniach. Przestąpiła ostrożnie deskę i usiadła w przeciwną stronę, tak, że ich ramiona niemal się ze sobą stykały.

– Nie wiedziałam, że jesteś taki bohaterski, Malfoy – szepnęła, zwracając na siebie jego uwagę. Otworzył usta, najwyraźniej chcąc wycedzić jakiś sarkastyczny żart, jednak powstrzymał się, uśmiechając się półgębkiem. Nagle jego wyraz twarzy diametralnie się zmienił, a usta otwarły. Wpatrywał się w coś za jej plecami, z najwyraźniej ogromnym szokiem. Hermiona zmarszczyła brwi i odwróciła się. W sali zapadła martwa cisza, kiedy w drzwiach stanęła Narcyza Malfoy.

– Mamo – wyszeptał chłopak, a wtedy kobieta szybkim krokiem podeszła do niego i wzięła go w ramiona. – Mamo, przepraszam…

Wtedy po raz pierwszy w życiu Hermiona widziała w oczach Dracona Malfoya łzy. Przyciskał się do swojej matki tak mocno, jakby robił to pierwszy raz, jakby nigdy wcześniej nie miał takiej okazji. Narcyza położyła dłoń na jego głowie i przytuliła mocno do siebie, zamykając oczy, spod których wypłynęły łzy. 

Ku zdziwieniu Hermiona pierwsza do Narcyzy podeszła Molly Weasley. Niepewnie zerknęły na siebie i kiedy blondynka wypuściła syna z objęć, ścisnęły sobie delikatnie dłonie.

– Nie wydałaś mnie – powiedział Harry, który cicho do nich podszedł. Wszyscy popatrzyli na niego pytająco, nie rozumiejąc co dokładnie się dzieje. A przynajmniej Hermiona nic nie rozumiała. – Dziękuję.

Pełne usta Narcyzy ułożyły się w słaby uśmiech, który Potter odwzajemnił.

– Witamy po jasnej stronie – powiedział dostojnie Kingsley, lekko skinąwszy głową. Tonks, która jeszcze nie do końca wydobrzała po stracie męża popatrzyła na niego zszokowana i pokręciła głową, jakby się przesłyszała.

– Ona? W Zakonie? Do reszty powariowaliście, czy…

Jej głośny protest przerwał Harry.

– W Zakazanym Lesie, kiedy walczyłem z Voldemortem... Pozwoliłem mu się zabić. Pani Malfoy sprawdzała czy żyję, podczas kiedy ja modliłem się o cud. I nie wydała mnie – dodał głośniej, kierując te słowa do wszystkich zebranych. – Mogła powiedzieć, że przeżyłem ale nie zrobiła tego. Okłamała samego Voldemorta w zamian za jedną informację. Czy żyjesz – dodał, patrząc na Draco.

– Poza tym od dawna była po naszej stronie – dodał stanowczo Artur, podchodząc do swojej żony i obejmując ją ramieniem. 

– Jestem przede wszystkim matką – powiedziała Narcyza cichym głosem, wymownie patrząc na Molly. – Nie mogłam walczyć przeciw własnemu synowi. A skoro on zdecydował się być po waszej stronie, mam nadzieję, że i mnie dacie taką szansę.

– Każdy zasługuje na drugą szansę – odparł Kingsley, ignorując prychnięcie Tonks. – A teraz słuchajcie mnie wszyscy. Sami–Wiecie–Kto nie odpuści, zwłaszcza teraz kiedy Harry okazał się, cóż, nie być martwy.

Po sali rozeszły się niepewnie pomruki i ciche śmiechy.

– Jest słaby – dodał Potter, a wszyscy popatrzyli na niego uważnie. – Słabszy niż kiedykolwiek. Teraz mamy jedyną szansę, aby raz na zawsze pozbyć się go i położyć kres jego tyranii. Wiem, że wszyscy jesteście wykończeni. Ja też. Ale obiecuję wam, że wkrótce wszystko skończy się na dobre. Wiem, że wiele straciliście i… – głos chłopaka osłabł na sile, a w jego oczach pojawił się niewyobrażalny ból. – Chciałbym przeprosić was wszystkich za straty, jakie dziś ponieśliście. Nie zdajecie sobie nawet sprawy, jak bardzo jestem wdzięczny za wasze poświęcenie. Nie będę nigdy w stanie się wam za to odpłacić.

Łzy wzruszenia, głowy kiwające z aprobatą i uśmiechy, jakie pojawiły się na ustach osób zebranych w sali spowodowały, że coś w Harrym pękło. Hermiona jak nikt inny znała chłopaka i widziała, że nie jest w stanie kontrolować swoich emocji. Jego dłonie trzęsły się, a jego oddech z pewnością przyspieszył. Borykał się z niemałym brzemieniem i nikt, nawet ona, nie zdawał sobie sprawy co to dla niego znaczy.

– Plan jest prosty – dodał ciszej, kiedy zbiegowisko na nowo zajęło się swoimi sprawami. – Hermiona, miałaś dobry pomysł z wykorzystaniem połączenia, jakie istnieje między mną a Voldemortem. Obawiam się tylko, że w chwili gdy ta część mnie zginęła, straciłem takie umiejętności.

– Może warto spróbować? – spytała z nadzieją w głosie, analizując wiedzę na temat horkruksów. – Nikt nigdy nie sprecyzował co dzieje się z horkruksem po jego zniszczeniu. Teoretycznie w przypadku przedmiotów, stają się one po prostu zwyczajnymi przedmiotami.

– Ale Potter nie jest przedmiotem – rzucił Draco, wciąż obejmowany przez swoją matkę.

– Bystre spostrzeżenie, panie Malfoy – odparła profesor McGonagall, a na jej ustach pojawił się krzywy uśmiech.

– Logicznym jest, że będąc horkruksem Voldemorta czułeś to samo co on. Może… – Hermiona zamyśliła się. – Może tylko te umiejętności straciłeś? Coś nadal musi was łączyć.

– W takim razie zwabię go na dziedziniec. A co stało się z Nagini?

Dziewczyna spuściła głowę zanim odpowiedziała. Przed oczami stanął jej obraz martwego ciała Parvati i zapłakane oczy Neville’a.

– Nie żyje – usłyszeli głos należący właśnie do niego. Podszedł do nich przez nikogo niezauważony i popatrzył się na przyjaciółkę, wymownie kręcąc głową.

– To dobrze – odparł Potter, najwyraźniej nie zauważając porozumienia między dwójką gryfonów. Hermiona dopiero po chwili zrozumiała motyw Neville’a i żal ścisnął jej serce. Mimo, iż stracił ukochaną nie chciał obarczać za to winą Harry’ego. A tak stałoby się, gdyby opowiedział mu całą historię.

Plan Harry’ego rzeczywiście był prosty. Tak jak Voldemort dwa lata temu podrzucił w jego umyśle fałszywą wizję torturowanego Syriusza, tak teraz Harry zamierzał podrzucić mu wizję Neville’a zabijającego Nagini. Nie odbiegało to od prawdy, jedynie czas i miejsce nie zgadzały się z rzeczywistością, ale co do jednego Potter był pewny. Voldemort nie wiedział o zabójstwie swojej najwierniejszej przyjaciółki. Gdyby tak było, ktoś zostałby za to ukarany.

Harry rzucił przepraszające, pełne bólu spojrzenie wszystkim dookoła i powoli udał się do wyjścia. Kingsley zarządził pozostanie w sali wszystkim, którzy nie nadawali się do walki, a reszta – w tym Hermiona, Draco oraz Neville – miała rozstawić się dookoła dziedzińca w niewidocznych miejscach, aby stamtąd obserwować przebieg walki i w razie przeszkód pomóc Potterowi. Śmierciożercy ulotnili się zaraz po tym, jak Harry uciekł i teraz ślad po nich zaginął, ale auror sam stwierdził, że ostrożności nigdy za wiele.

Hermiona w napięciu ukryła się za wielkim filarem tuż obok wrót i obserwowała kroczącego wolnym krokiem przyjaciela. Stanął na środku dziedzińca i zamknął oczy, ściskając z całych sił pięści.

Pierwsze promienie słońca zaczęły rozjaśniać niebo i wyłoniły się zza horyzontu, padając na odsłoniętą sylwetkę chłopaka. Powietrze było czyste i pachniało wiosną. Bez zgiełku, krzyków i nieustannych zielonych błysków panował tu niesamowity spokój.

Nagle chłopak podniósł głowę i zaczął rozglądać się nerwowo dookoła. Martwej ciszy, jaka panowała dookoła nie przerwał ani jeden szelest. Nawet wiatr zdawał się ucichnąć na dobre. Hermiona rozglądnęła się po towarzyszach i zauważyła ich spięte twarze. Wszyscy czekali na jakikolwiek znak.

I wtedy po drugiej stronie dziedzińca rozległo się ciche pyknięcie. Voldemort rozejrzał się znudzonym na pozór spojrzeniem po dziedzińcu i uśmiechnął się, zamykając oczy.

– Pomyśleć, że skoro udało ci się przeżyć po raz kolejny, w końcu postanowisz odpuścić – powiedział lekceważąco, zbliżając się powoli do Harry’ego.

– Mamy niedokończone sprawy, Tom.

Na dźwięk swojego imienia Voldemort drgnął. Jednak za moment jego kąciki ust zadrżały.

– Skoro tak twierdzisz. Powiedz mi, Harry, dlaczego tak usilnie chcesz spełnić wolę człowieka, który już dawno się poddał?

– Ponieważ tak samo jak on – warknął Harry głośniej – wierzę w jej słuszność.

– Naiwność, panie Potter – powtórzył Voldemort, rozglądając się dookoła, jakby doskonale wiedział, że tam ukryci są jego wrogowie – to nie jest cecha godna człowieka pańskiej reputacji.

– Ani twojej. A jednak tu jesteś.

Voldemort zaśmiał się szyderczo, a Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz. Przez moment przez jej głowę przewinęła się myśl, że on wie. Przewidział to wszystko i zastawił na nich pułapkę. Oglądnęła się zaniepokojona, jednak wtedy donośny głos Czarnego Pana przeszył powietrze.

– Mamy niedokończone sprawy.

– Zniszczyłem je wszystkie. Twoje horkruksy – wyjaśnił Harry tryumfalnie. – Zostaliśmy sami.

– Dlaczego zatem czujesz się taki przerażony? – zaśmiał się paskudnie Voldemort. – Dlaczego, skoro jesteś przekonany o swoim zwycięstwie?

– Nie jestem próżny – wycedził chłopak, ściskając mocniej różdżkę. Voldemort popatrzył na nią spod przymrużonych powiek po czym znów przeniósł wzrok na chłopaka.

– Nie jesteś też głupi. Nigdy nie miałeś ani cienia wątpliwości, aby zakwestionować polecenia swojego pana, Harry?

Na te słowa Potter zmarszczył brwi i przestąpił z nogi na nogę.

– Dumbledore nie był moim panem, a ja nie byłem niczyim sługą! W przeciwieństwie do twoich ludzi. Którzy najwyraźniej, po raz kolejny postanowili cię porzucić. Jakie to uczucie?

– Nie potrzebuję nikogo, aby cię pokonać i przejąć władzę nad twoim światem. Mam Czarną Różdżkę. To chyba krzyżuje ci nieco plany. – Jego głos był tak pewny siebie i tak przepełniony arogancją, że Harry nie wytrzymał i roześmiał się.

– Nie wydaje mi się, aby Czarna Różdżka ci w tym pomogła – odparł groźnie, kiedy z jego ust zniknął śmiech. – Mam wrażenie, jakby ta różdżka… nie działała… właściwie. – Po każdym wyraźnie zaakcentowanym słowie postawa Voldemorta słabła coraz bardziej. Patrzył pytającym wzrokiem na Harry’ego, któremu chciało się śmiać. Nie zaprzeczył, co ani trochę chłopaka nie zdziwiło, za to obecni wciąż w ukryciu jego poplecznicy przysłuchiwali się tej wymianie zdań z rosnącym zainteresowaniem. – Mam rację, prawda? Nie słucha cię. Nie jest ci posłuszna.

– Mylisz się.

– Czyżby? Z tego co słyszałem na jej temat jasno wynikało, że Czarna Różdżka słucha tylko i wyłącznie tego czarodzieja, który jest jej prawowitym właścicielem.

– Ja jestem jej prawowitym właścicielem! – krzyknął rozjuszony Voldemort, a jego nozdrza drgały niebezpiecznie.

– Nie, Tom. Nie jesteś.

Zielony promień z prędkością światła pomknął w stronę Harry’ego, który jednym szybkim ruchem zablokował zaklęcie zaklęciem tarczy. Ta eksplodowała z cichym sykiem. Harry stał z wyciągniętą w stronę Voldemorta różdżką i mierzył go spokojnym spojrzeniem.

– Dlaczego miałbyś być? Nie odebrałeś tej różdżki Dumbledore’owi.

– Snape… – warknął Voldemort, a Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz.

Harry pokręcił głową.

– Zimno. Snape zabił Dumbledore’a to fakt. Pomijając fakt, że zrobił to na jego własne życzenie, to niestety nie uczyniło go to właścicielem Czarnej Różdżki. Na Wieży Astronomicznej Albusa Dumbledore’a rozbroił nie kto inny jak osoba, której powierzyłeś zadanie zabicia go.

– Draco Malfoy – szepnął Voldemort, marszcząc usta w niezadowoleniu. Zdał sobie właśnie sprawę z pomyłki, karygodnego błędu jaki popełnił. Jeden, mały szczegół.

– Zgadza się – odparł Harry. – Nadal jednak, zabicie Draco na nic by się zdało. Kiedy twoi ludzie przetrzymywali mnie w jego domu, kiedy twoi ludzie zabili mojego najlepszego przyjaciela – krzyknął, a w oczach zarówno Hermiony jak i całej rodziny Weasleyów pojawiły się łzy – miałem tę przyjemność spotkać się z Draconem. Doszło do walki. Kolejna zagadka. Draco przestał być wtedy właścicielem Czarnej Różdżki.

Wszyscy popatrzyli na czarnowłosego chłopaka z szeroko otwartymi oczyma, a Voldemort otworzył lekko usta.

– Ty jesteś jej właścicielem? – spytał spokojnie, mimo iż w jego oczach gotowała się złość.

– Czarna Różdżka należy do mnie. I tylko mnie będzie się słuchać.

Nozdrza Voldemorta rozszerzały się i zwężały, kiedy nabierał nerwowo powietrza. Harry wiedział, że to koniec. Wszyscy zdali sobie z tego sprawę. Bez różdżki, bez popleczników – Voldemort nie miał najmniejszych szans na pokonanie Harry’ego.

– To nadal niczego nie przesądza. Jestem od ciebie silniejszy. O wiele silniejszy.

– To nic nie zmienia! – wrzasnął Potter. – Nie możesz mnie zabić! Kiedy to do ciebie dotrze?!

Wszyscy w oczekiwaniu wstrzymali oddechy.

– Mogę…

– Odrodziłeś się dzięki mojej krwi! Przypieczętowałeś tylko klątwę rzuconą przez moją matkę! NIE JESTEŚ W STANIE MNIE ZABIĆ NAWET BĘDĄC PANEM CZARNEJ RÓŻDŻKI! – wydarł się Harry doprowadzony na skraj cierpliwości. Nie chciał ujawniać szczegółów rozmowy z dyrektorem, której doświadczył  po śmierci w Zakazanym Lesie, jednak Tom wyprowadzał go z równowagi jak mało kto.

Zielony promień ponownie wystrzelił z różdżki Voldemorta w akompaniamencie ryku nienawiści, który wydobył się z jego gardła. Harry instynktownie posłał w jego stronę czerwony promień i kiedy dwa przeciwstawne zaklęcia się zderzyły w powietrze wystrzeliły miliony kolorowych iskier. Zaczęły z nich wypływać przeróżne postacie – Lily Potter, James Potter, Albus Dumbledore, Remus Lupin, Syriusz Black, Ron Weasley, Parvati Patil, Charlie Weasley, Percy Weasley, Jean Granger, Henry Granger, Bellatrix Lestrange, Marvolo Gaunt, Tom Marvolo Riddle, Meropa Riddle.

Kiedy uśmiercające zaklęcie poszybowało z powrotem w stronę Toma Riddle’a jego ostatnie spojrzenie spotkało się z bladymi tęczówkami jego matki. Po pomarszczonym policzku pociekła strużka czarnych łez, a usta zastygły w niemym krzyku. Upadł na kolana i zwalił się na dziedziniec z głuchym echem. 

~~~~~~*~~~~~~

A więc witam w piątek, tak jak obiecywałam - rozdział szybciej niż zwykle, na specjalną prośbę ;)

Jak wrażenia? Wiem, że nie mam dla Was dzisiaj nic odkrywczego, ale nie chciałam zakończyć tej wojny jednym zdaniem. Taka ot, zapchajdziura :D

Mimo wszystko liczę, że się Wam podobało i dacie mi o tym znać w komentarzach :)

Dziękuję przy okazji za wspaniały odzew przy poprzednim poście. Było mi naprawdę, naprawdę miło. Nawet sobie sprawy nie zdajecie.

Tyle. Do zobaczenia za tydzień. 

PS. Nie wierzę, że przekroczyliście już 70 tysięcy wyświetleń. Jesteście niesamowici <3