ROZDZIAŁ 30.

Wraz z ostatnim słonecznym promieniem w szkole zapanowała grobowa cisza. Nikt nie ośmielił się wychylić nosa na puste, opuszczone korytarze. Młodsi uczniowie z niepokojem oczekiwali w Pokoju Życzeń, a Argus Filch ściskał swoją włochatą kotkę na rękach. Każdy członek Zakonu Feniksa, każdy uczeń i nauczyciel znał swoje miejsce i z narastającym strachem oczekiwał na jakikolwiek znak. Wszystkie oczy zwrócone były na cienką, jasno–błękitną poświatę rozciągającą się wokół szkoły.

Jednak nic się nie stało.

Zebrani na placu starsi uczniowie rozglądali się zaniepokojeni po sobie i po okolicy. Nauczyciele obserwujący łąki od strony Zakazanego Lasu wyczekiwali w napięciu, jednak ani jeden olbrzym nie pojawił się na horyzoncie. Bariera nie drgnęła. Żaden dźwięk nie przedostawał się od drugiej strony. Severus wpatrywał się z kryjówki na główną bramę, gdzie miał uderzyć Voldemort, ale nic nie wskazywało, żeby najpotężniejszy czarodziej właśnie tam się znajdował. Olbrzymy powinny już przynajmniej mocno osłabić barierę. Napięcie rosło z każdą mijającą minutą. Nimfadora, która kucała tuż koło niego, nerwowo uderzała obcasem o posadzkę doprowadzając mężczyznę do białej gorączki.

– Czemu jest tak cicho? – szeptała pod nosem. – Zaraz oszaleję!

– A ja potraktuję cię jakąś paskudną klątwą, jeśli się nie uciszysz – warknął Snape, zarabiając pytające spojrzenie od Kingsley’a.

– Nie sądzisz, że to wszystko od początku wydawało się za proste? – spytał, a Severus popatrzył na niego wilkiem.

– Trochę za późno na plan B, nie uważasz? Poza tym... Nigdy nie odniosłem wrażenia, że inteligencja jest przymiotem Voldemorta. 

– Sam Dumbledore się go bał, więc myślę… – zaczęła Dora, ale Snape szybko jej przerwał.

– Lepiej tego nie rób. Dumbledore i Voldemort byli takimi samymi ignorantami i wbrew pozorom kierowały nimi te same motywy. Po prostu wy byliście w niego zbyt zapatrzeni, żeby chociaż spróbować to dostrzec.

– Jak śmiesz…

Severus znów nie dał dokończyć młodej kobiecie, gwałtownie odwracając się w jej stronę.

– Znasz Dumbledore’a z tej strony, z jakiej sam chciał się wam pokazać. Nie z tej, z której powinnaś patrzeć. Więc nie pouczaj mnie w kwestii, w której mam więcej do powiedzenia niż ty. Zresztą. Jak w każdej.

Kingsley spuścił wzrok, nie komentując słów mężczyzny. To nie był czas na tego typu dysputy, niezależnie od tego czy podzielał zdanie Snape’a czy nie. Położył dłoń na ramieniu Nimfadory, dając jej subtelny znak, aby nie odpowiadała. Znał temperament kobiety, a odkąd miał przyjemność pracować z nią niemal dzień w dzień poznał ją z każdej możliwej strony. Była równie uparta co Snape, jednak o wiele bardziej temperamentna. Krótkie włosy aurorki przybrały nagle wściekle czerwony kolor, jednak nie odezwała się ani słowem.

Nagle powietrze przeciął przeraźliwy krzyk. Jak na komendę każdy odwrócił się w stronę jego źródła. Nikt nie rozpoznał do kogo należał ten głos. Niektórzy uczniowie zaczęli panikować i nerwowo przestępowali z nogi na nogę, mocniej zaciskając swoje różdżki. Aurorzy przy bramie zamarli w oczekiwaniu.

Znowu zapadła martwa cisza.

Severus zmarszczył brwi, nasłuchując uważnie. Był niemal pewny do kogo należał głos, jednak bardziej zastanawiało go co go spowodowało. Dora poruszyła się niespokojnie, a Severus zarejestrował że jej różdżka nieznacznie drgnęła.

– Może powiniśmy… – zaczęła, ale Snape uciszył ją jednym gestem ręki. Wszyscy przysłuchiwali się ciszy z coraz większym strachem.

I wtedy po pustych korytarzach ponownie rozniósł się krzyk. Rozdzierający, przeszywający krzyk. Odbijał się echem od każdego zakamarka, mrożąc krew w żyłach każdego, kto go usłyszał. Severus stał jak wryty, trzymając różdżkę mocno w dłoni. Aurorzy zaczęli krok po kroku przesuwać się w głąb szkoły i wtedy rozległ się przerażający odgłos miliona iskier trafiających w barierę ochronną Hogwartu.

Wszyscy obserwowali z zapartym tchem, jak bladoniebieska poświata przeradza się w płonący klosz, unoszący się nad ich głowami. Ze wzgórza rozległ się wrzask szmalcowników, którzy w jednej chwili wyłonili się zza drzew. Minerwa stała sparaliżowana, patrząc jak niezliczona ilość czarnych postaci naciera prosto na nich. Wiedziała, że zastępy Voldemorta mają nad nimi przewagę liczebną, ale do tej pory nie zdawała sobie sprawy, o jakiej ilości była mowa. Wstrzymała oddech, kiedy pierwsza fala szmalcowników wbiegła na zasłonę. Rozpadli się na drobne kawałki. Zamienili się w miliony błękitnych drobinek, rozpływając się w powietrzu. Poczuła ulgę, która dosłownie moment później zniknęła. Kolejna fala jaskrawych iskier kierowała się prosto na nich. Różdżki wszystkich obecnych na placu wystrzeliły w górę, rzucając zaklęcia ochronne. Błagali w myślach, aby bariera wytrzymała. Iskry odbiły się od bariery tworząc w niej czarne, szybko rozchodzące się plamy. Bariera przetrwała.

Hermiona stała w swoim gabinecie obserwując przez okno przerażający widok płonącej bariery. Jej nogi wrosły w ziemię i nie była w stanie poruszyć się nawet o cal. Nagle drzwi otwarły się gwałtownie i do gabinetu wbiegł Harry. Odwróciła się w jego stronę, patrząc na niego spod spuchniętych od płaczu powiek.

– Hermiona, ja… 

– Czego ode mnie chcesz, Harry? – przerwała mu tępym głosem.

– Chcę, żebyś postarała się zrozumieć – odparł, podchodząc bliżej do okna. – Zrobiłem to wszystko, bo nie chciałem, żeby i tobie stała się krzywda. Wszyscy… Zawsze komuś przeze mnie staje się krzywda.

– Użalaniem się nie wygrasz wojny.

Jej suche stwierdzenie zabolało chłopaka bardziej, niż się spodziewał. Jednak miała rację.

– Nie przyszedłem tu, żeby się nad sobą użalać. Chciałem prosić cię o wybaczenie.

– I pomoc – dodała, patrząc na zaciśnięty puchar w rękach chłopaka.

– Wszystko co robiłem, robiłem po to żebyśmy wszyscy mogli przeżyć – powiedział Harry starając się grać twardego. – Nie mogłem stracić i Rona i ciebie.

– Czego ode mnie chcesz? – spytała ponownie. Jej głos nie wyrażał żadnych emocji i z każdą chwilą Harry tracił resztki nadziei.

– Pomóż mi zniszczyć Voldemorta. Pomóż mi pomścić ich wszystkich – odparł, a Hermiona zmarszczyła brwi. – Wiem, że… To ja cię okłamałem. To ja cię skrzywdziłem. Nie zasłaniam się nim, ani nie próbuję się usprawiedliwiać, ale… Gdyby nie on… – jego głos był coraz słabszy. W oczach Hermiony pojawiły się łzy, kiedy chłopak ciągnął: – Gdyby nie on nie umarliby twoi rodzice. Gdyby nie on Ron też by żył. I Syriusz… Dumbledore… i… moi rodzice.

Hermiona zakryła dłonią usta, czując w ustach słony smak łez. Czuła ścisk w sercu i brakowało jej oddechu. Jakby każde słowo chłopaka na nowo otwierało świeżą ranę.

– Przepraszam – dodał głośniej Harry. – Przepraszam, za to wszystko co się stało. Przepraszam, że bycie moją przyjaciółką sprawiło ci tyle cierpienia. Nigdy tego nie chciałem. Nigdy...

Wpatrywał się w jej zapłakane oczy, czekając na choćby cień szansy, cień nadziei. Hermiona otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, ale jej gardło nadal było ściśnięte. Pokiwała tylko głową, otrząsając się. Cienka strużka łez popłynęła po bladym policzku dziewczyny, kiedy spytała:

– Co mam robić?

Harry odetchnął głęboko, kiedy otarła policzki i wpatrzyła się w niego z oczekiwaniem. Położył puchar na stole i wyjaśnił dziewczynie skąd go wziął i co udało mu się do tej pory o nim dowiedzieć. Razem zadecydowali, że jedynym sposobem na zniszczenie pucharu był miecz Gryffindora, którego niestety nie posiadali. Hermiona usiadła na biurku i próbowała sobie przypomnieć cokolwiek na temat niszczenia części duszy. W pewnym momencie w uchylonych drzwiach pojawiła się drobna postać Luny. Harry natychmiast podszedł do dziewczyny i chwycił ją za ramiona.

– Jesteś ranna?

Luna pokręciła głową i popatrzyła chłopakowi głęboko w oczy. Hermiona zmarszczyła brwi, ale wtedy Harry zwrócił się do niej:

– Luna wpadła na pomysł co może być kolejnym horkruksem.

– Co takiego?

– We wspomnieniach Voldemorta widziałem Hogwart. Czułem jego strach. Ten sam, kiedy niszczyliśmy inne horkruksy. Doszliśmy do wniosku, że horkruksem musi być coś, co znajduje się w zamku.

– Harry, zdajesz sobie sprawę ile istnieje możliwości? – spytała Hermiona sceptycznie, ale wtedy Luna podeszła do niej i złapała pusty kawałek pergaminu. Nabrała na pióro atramentu i powolnymi, precyzyjnymi ruchami naszkicowała coś, co przypominało Hermionie koronę. – Co to jest? Jakaś korona?

Luna złapała pióro i napisała cienkimi literami: diadem.

– Dobrze – zaczęła Hermiona – ale to nam absolutnie nic nie daje.

Wtedy na pergaminie pojawiło się jeszcze jedno słowo. Ravenclaw. Hermiona zmarszczyła brwi i ku zdziwieniu Harry’ego podeszła szybko do półki z książkami i wysunęła jedną z nich.

Chłopak odsunął się, kiedy nagle zza półek dało się słyszeć szczęk kół zębatych. Półki rozsunęły się z cichym zgrzytem, ukazując sekretne drzwi. Luna otworzyła szeroko oczy, a jej usta rozchyliły się w niemym zachwycie.

– Chyba żartujesz… – szepnął Harry.

– Chodźcie – odparła Hermiona, znikając za wysuniętą półką. Harry i Luna podążyli za nią, stając na środku pustego pomieszczenia.

– Gdzie są książki? – spytał Harry, na co Hermiona tylko uśmiechnęła się pod nosem. Stanęła na podeście i położyła ręce na drewnianym piedestale.

– Diadem Roweny Ravenclaw – powiedziała na głos i w tej samej chwili w jej rękach pojawiła się granatowa księga, okraszona pięknymi złotymi napisami. Luna podeszła bliżej Hermiony i wpatrzyła się w przedmiot jak w największe bóstwo, zapominając jak się oddycha.

Hermiona zaczęła szybko wertować księgę w poszukiwaniu przydatnych informacji i nagle drobna dłoń Luny zatrzymała ją na jednej ze stron. Dziewczyny wpatrzyły się w rysunek, łudząco podobny do szkicu Lovegood.

– To jest on – szepnął Harry z niedowierzaniem, podchodząc bliżej.

– Tu jest napisane, że zaginął przed wiekami. Był obdarzony zbyt wielką mocą i przez niego zginęły trzy osoby.

– Rowena Ravenclaw…

– Krwawy Baron – dopowiedziała za Harry’ego Hermiona, kiwając głową – i Helena Ravenclaw.

– Kim jest Helena Ravenclaw? – spytał Potter, a wtedy Luna otworzyła gwałtownie usta i wybiegła z biblioteczki. Hermiona i Harry wymienili szybkie spojrzenia i chłopak w mgnienia oku ruszył za blondynką.

Hermiona rzuciła się za nimi. Wybiegając z biblioteczki kątem oka zobaczyła lśniący puchar i zatrzymała się gwałtownie. Nawet jeśli znajdą diadem i nawet jeśli okaże się on horkruksem nadal nie mają nic, czym mogliby zniszczyć oba przedmioty. Przez jej głowę przewijało się tysiąc myśli na minutę. Wpatrywała się w swoje zniekształcone odbicie, które ukazywał puchar i wtedy jak grom z jasnego nieba uderzyła ją pewna myśl.

– Harry! – szepnęła i wybiegła na korytarz. Jednak ani chłopaka ani Luny tam nie było. Hermiona spanikowana ruszyła biegiem w stronę gabinetu dyrektora, pokonując schody z ciężkim oddechem. Dotarła pod rzeźbę chimery i wypowiedziała jej hasło, po czym szybkim krokiem dopadła do drzwi gabinetu McGonagall.

Ten gabinet należał kiedyś do Dumbledore’a więc musi w nim znajdować się kieł, którym Harry przebił dziennik. Dziennik Toma Riddle’a, który był jednym z pierwszych horkruksów! Hermiona weszła do gabinetu i rozejrzała się. Od czego miała zacząć? Podeszła powoli do biurka, kiedy nagle usłyszała za sobą dobrze znany głos.

– Witam, panno Granger.

Albus Dumbledore patrzył na nią wesoło z portretu na ścianie i uśmiechał się do niej przyjaźnie.

– Panie profesorze… – szepnęła Hermiona zaskoczona, kiedy nagle zdała sobie z czegoś sprawę. – Potrzebuję pańskiej pomocy.

– Naturalnie, moja droga. W czym mogę ci pomóc?

– Dziennik Toma Riddle’a był horkruksem, prawda? – Albus kiwnął głową, najwyraźniej zaskoczony jej niespodziewanym pytaniem. – I Harry zniszczył go za pomocą kła bazyliszka, zgadza się? – Były dyrektor ponownie potwierdził słowa dziewczyny. – Ma pan go tutaj?

– Oh, ależ panno Granger. Dobrze pani wie, że ten gabinet już od dawna nie zależy do mnie…

– Tak, wiem – przerwała mu nerwowo Hermiona. – Czy on jest tutaj?

Postać z portretu uśmiechnęła się. Dumbledore założył ręce na brzuchu i pokiwał aprobująco głową.

– Pani spryt jest godny podziwu. Owszem, oba przedmioty znajdują się w tym pokoju.

Hermiona rozpromieniła się.

– Gdzie?

Albus popatrzył na przeciwległą półkę, a dziewczyna podążyła za jego wzrokiem. Pośród książek na szafce stał pięknie rzeźbiony drewniany kuferek. Wolnym krokiem podeszła do półki i sięgnęła po przedmiot. Kiedy uchyliła wieczko jej oczom ukazał się pomarszczony dziennik z wielką, czarną dziurą na środku. We wgłębieniu znajdował się również złoty pierścień z czarnym oczkiem. Tuż obok dziennika znajdował się przedmiot, który najbardziej interesował Hermionę.

– Muszę go zabrać – powiedziała, chowając kieł do kieszeni szaty i odkładając kuferek z powrotem na miejsce. Zanim wyszła zobaczyła, że dyrektor uśmiecha się do niej. – Dziękuję, panie profesorze.

– Do usług, drogie dziecko.

Tymczasem Harry biegł za Luną, ledwo mogąc nadążyć. Dziewczyna przemierzała puste korytarze w zawrotnym tempie, a jej blond włosy falowały na jej plecach pod naporem wiatru. Znaleźli się na czwartym piętrze i dopiero przed wielkimi, mosiężnymi drzwiami Luna się zatrzymała. Popatrzyła na Harry’ego i pchnęła wrota, ukazując ich oczom ciemne pomieszczenie.

Izba Pamięci oświetlona była jedynie przez mdłe światło lamp i jednego, niemal wygasłego paleniska. Harry ruszył za dziewczyną rozglądając się dookoła. Mijali oszklone wystawy, popiersia sławnych czarodziejów oraz komplety zbroi, wiszące na kolumnach. Jego myśli zalała fala wspomnień i uważnie badał każdy mijany przedmiot. Przechodząc obok obrazu Merlina na moment zatrzymał na nim wzrok, przyglądając się siwym, falującym włosom i bladym oczom, wpatrującym się w pustkę. Nagle jego uwagę zwróciła lśniąca gablota z pięknymi stalowymi ramami. Podszedł do niej powoli, obserwując znajome rysy twarzy. W środku na czerwonym, atłasowym dywaniku stał mały podest, gdzie umieszczono podobiznę jednego z największych czarodziejów wszechczasów. Wzrok chłopaka powędrował do złotej plakietki, gdzie czarnymi zgrabnymi literami wyryto napis: Albus Dumbledore. 

Nagle na swoim ramieniu Harry poczuł cudzą, drobną dłoń. Luna delikatnie ścisnęła jego ramię, a chłopak odwzajemnił gest nie patrząc na dziewczynę. W następnej chwili zmarszczył brwi, wyczuwając mrowienie w dłoniach. W jego uszach zaskrzeczał znajomy dźwięk, jakby ktoś paznokciem przejechał po tafli szkła. Odwrócił się powoli i wpatrując się w przestrzeń ruszył przed siebie.

Luna cicho podążyła za nim. Minął drewnianą półkę i zacisnął pięści. Skrobanie nasilało się z każdym krokiem, czuł ogarniające jego ciało zimno. Jego oddech zwolnił, kiedy zatrzymał się przy niewysokim stoliku i wyciągnął dłonie po małe, granatowe pudełeczko. Popatrzył na Lunę, która zachęcająco kiwnęła do niego głową i otworzył wieczko.

Promień rzucany przez świecę odbijał się delikatnie od powierzchni wielkiego, granatowego szafiru. Otoczony był mnóstwem równie lśniących brylancików, które zafascynowany Harry delikatnie gładził. Czuł niesamowitą moc bijącą od przedmiotu. Z każdym pociągnięciem przez jego palce przechodził przyjemny dreszcz. Harry dotknął kciukiem kamienia na szczycie i wpatrzył się w jego głębię. Nie mógł oderwać od niego wzroku, czuł jakby z każdą chwilą wpadał w jego otchłań coraz głębiej. Stał jak zahipnotyzowany, zapominając o wszystkim dookoła.

W pewnej chwili poczuł przeraźliwy ból w potylicy i upadł na ziemię. Diadem potoczył się po ziemi, a Luna natychmiast uklęknęła przy Harrym, obejmując go ramionami. Widział Voldemorta, widział drzewa i widział Hogwart. Przebijający się między pniami. Słyszał w głowie nienawistny syk, swoje imię i słowa, których nawet on nie rozumiał.

– Harry! – usłyszał stłumiony krzyk, jednak nie był w stanie otworzyć oczu. – Harry!

Głos zszedł na dalszy plan, a w głowie rezonował jedynie pełen nienawiści głos Voldemorta. Czuł jego strach. Czuł to wszystko teraz, naraz.

– Finite!

Wybraniec poczuł zimną posadzkę pod policzkiem i otworzył powoli oczy. Hermiona i Luna wpatrywały się w niego z niepokojem, a w oczach tej drugiej zobaczył nieopisaną ulgę.

– Hermiona… – powiedział, mrugając oczami. Nagle oprzytomniał i rozglądnął się dookoła. Sięgnął po diadem i pokazał go przyjaciółce. – To jest to, diadem… Czułem to.

– Czułeś? – spytała zdezorientowana Hermiona, a po chwili dodała karcąco: – Harry, wszedłeś do jego umysłu?

– To pojawiło się samo, kiedy dotknąłem diademu! – usprawiedliwił się Potter, podnosząc się ciężko z podłogi.

Gryfonka zmarszczyła brwi.

– Przynajmniej mamy pewność, że jest horkruksem.

– Tak, tyle że nadal nie mamy czym go zniszczyć. Mamy dwa horkruksy, a jak ostatnio sprawdzałem nie było żadnego miecza…

Hermiona wyciągnęła w jego stronę rękę z kłem bazyliszka, na co chłopak głośno wciągnął powietrze.

– No jasne! – wyszeptał. – Przecież dziennik też był…

– Właśnie o tym samym pomyślałam! A skoro Dumbledore zachował dziennik, jak sam twierdziłeś… To musiał też mieć kieł.

– Hermiona, jesteś fantastyczna! – krzyknął uradowany chłopak i złapał przyjaciółkę za ramiona. Ta uśmiechnęła się zaskoczona. Wyciągnęła z kieszeni szaty puchar i przeglądnęła się w nim po raz ostatni.

– Co jest w nich takiego specjalnego? – spytała samą siebie.

– To znaczy?

– Czemu akurat puchar? I diadem?

Luna pomachała ręką i wskazała jakiś punkt, a Hermiona podążyła wzrokiem we wskazane miejsce. Jej oczom ukazała się rzeźba z białego kamienia, przedstawiająca cztery głowy, wyrastające z zamku. Godryk Gryffindor, Salazar Slytherin, Rowena Ravenclaw i Helga Hufflepuff.

– Tom czuł się tu jak w domu – wyjaśnił Harry. – Pewnie dlatego cztery horkruksy są czymś, co należało do założycieli.

– Sam–Wiesz–Kto jest sentymentalny? – zakpiła Hermiona.

– Najwyraźniej. Dzięki temu, nawet takiemu idiocie jak ja nie trudno było się domyślić, co może być następnym horkruksem.

Hermiona otwarła usta, kiedy Potter uśmiechnął się kwaśno, jednak szybko je zamknęła.

– Nie jesteś idiotą, Harry. Prawdę mówiąc… – mina dziewczyny zrzedła. – Jesteś o wiele mądrzejszy ode mnie.

Zarówno Harry jak i Luna byli zaskoczeni słowami dziewczyny.

– O czym ty mówisz? Ledwo przechodziłem do wyższych klas, a…

– Nie, Harry – przerwała mu nagle Hermiona, po czym przełknęła ślinę i wydukała: – Szkoła to nie wszystko. To… tylko namiastka. W prawdziwym życiu liczy się co innego. Wiem, że chciałeś mnie chronić, a ja… – popatrzyła przyjacielowi głęboko w oczy i zmarszczyła brwi. – Zachowałam się jak ostatnia kretynka.

– Rozumiem cię – odparł Harry i mocno przytulił do siebie dziewczynę. Czuł, że wróciła do niego cała nadzieja. Czuł, że radość rozpiera jego serce. Hermiona obejmowała go mocno, chcąc tym gestem wyrazić słowa, które grzęzły jej w gardle. Luna stała obok nich i wpatrywała się w nich ze łzami w oczach. Wszystko zmierzało w dobrym kierunku.

~~~~~*~~~~~

Przepraszam za ten poślizg, ale chciałam aby chociaż wojna była dopracowana. No i życie mnie dopadło trochę. 

Jeśli spodobała Wam się moja wizja tego wydarzenia, zostawcie komentarz pod spodem. Będę zobowiązana i bardzo wdzięczna!

Mam nadzieję, że nie zawiedliście się pierwszą częścią Bitwy o Hogwart.

Całuję Was,

Hachi