ROZDZIAŁ 29.

W głowie Hermiony myśli kotłowały się jedna przez drugą. Biegła na złamanie karku, zapominając o Severusie, o wojnie, o Voldemorcie i o śmierciożercach. Dotarło do niej, jak bardzo stęskniła się za dawno niewidzianymi twarzami przyjaciół i w tej chwili nie marzyła o niczym innym, jak o uściskaniu chłopaków. Tęsknota boleśnie dała o sobie znać. 

Dziewczyny dobiegły pod klasę transmutacji, kiedy nagle Ginny złapała Hermionę za ramię.

– Czekaj… Hermiona… – Młodsza dziewczyna wzięła kilka głębszych oddechów, zaciskając dłoń na ramieniu koleżanki.

– Ginny, co robisz?

– Muszę ci o czymś powiedzieć…

Hermiona wyswobodziła się z jej uścisku i położyła ręce na ramionach Ginny.

– Później, Ginny.

Otworzyła drzwi i kiedy tylko zobaczyła czarne jak smoła włosy przyjaciela, niemal rozpłakała się ze szczęścia. Harry Potter odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął.

– Cześć – powiedział. Miał o wiele niższy głos niż dziewczyna zapamiętała. Podbiegła do niego i zarzuciła mu ręce na szyje, przylegając do niego całym ciałem.

– Harry… – wyszeptała roześmiana. – Tak się cieszę, że cię widzę.

Ginewra weszła powoli do sali, zerkając na McGonagall zrezygnowanym wzrokiem. W otwartych drzwiach stanął milczący Snape. Od razu dostrzegł Lovegood, siedzącą na jednym ze stołów, ale jakoś dziwnie cichą. Rozglądała się po pomieszczeniu z roztargnieniem, które szczególnie Severusa irytowało. Długie blond włosy były poczochrane i wyraźnie brudne. Miał wrażenie, że jej oczy zmatowiały, a skóra na twarzy jakby się pomarszczyła. Dziewczyna wyglądała starzej, ale niespecjalnie dojrzalej. Zaciskała wargi jednak w tak szczególny sposób, że na usta cisnęło się jedno pytanie.

– Zostaliśmy z Ronem złapani przez szmalcowników, kiedy szukaliśmy wskazówek, co może być kolejnym horkruksem. Zaczaili się na nas, wpadliśmy w ich pułapkę. Nie mieliśmy pojęcia, że na imię Sami–Wiecie–Kogo została nałożona klątwa, a kiedy człowiek, z którym rozmawialiśmy wypowiedział je na głos… Przetrzymywali nas w dworze Malfoyów – powiedział Harry. Zamyślony Severus dopiero teraz zaczął słuchać tego, co Wybraniec ma do powiedzenia. – Okazało się, że Luna już tam jest. Była kartą przetargową. Jej ojciec prowadzi ten magazyn…

– Żonglera – dopowiedziała za niego Ginewra.

– Właśnie. Chcieli, żeby Ksenofilius opowiedział się po ich stronie. Liczyli na to, że w ten sposób uda im się dorwać mnie. W lochach był też Ollivander, ale pewnej nocy Glizdogon go wyprowadził i… – Harry zmarszczył brwi. – Nigdy więcej nie wrócił.

Hermiona słuchała przyjaciela, a w jej głowie zaczęły kiełkować ponure myśli. Spojrzała na Lunę i żal ścisnął jej serce. Wyglądała jak siedem nieszczęść.

– Kiedy uciekliśmy, wiedzieliśmy, że nie możemy po prostu wrócić do szkoły – kontynuował Harry, nieco przygaszonym głosem. – Zaczęliśmy szukać horkruksów. Musieliśmy się ukrywać i być bardzo ostrożni, ale wszystko szło w dobrym kierunku. Odnaleźliśmy to – Harry wyciągnął z plecaka mały, błyszczący puchar i położył go na ławce. –  Nadal szukamy sposobu, żeby go zniszczyć. Niestety po drodze… Wpadliśmy na patrol śmierciożerców i Luna dostała jakąś paskudną klątwą. Zrobiłem co umiałem, ale… od tego czasu nie mówi.

– Zajmiemy się tym – powiedziała McGonagall, uśmiechając się uspokajająco do Luny. Hermiona popatrzyła na przyjaciela i przełykając ślinę, spytała cicho:

– Harry, a gdzie Ron?

Chłopak otworzył usta, jednak zamknął je po chwili, nie wypowiadając ani jednego słowa. Hermiona poczuła ciężar, uciskający jej serce. Jakby wielki kamień przygniótł je i uniemożliwiał oddychanie. W jej otwartych szeroko oczach pojawiły się łzy, które zaczęły spływać po policzkach. Czuła pustkę, która wypełniała powoli całe jej ciało, boleśnie rozrywając to, co kiedyś było sercem. Spełniły się te czarne scenariusze, o których śniła tuż po powrocie do szkoły. Harry wlepił wzrok w płaczącą przyjaciółkę. Cała przemowa, którą przygotował w trakcie podróży do Hogwartu nagle straciła sens. Co miał powiedzieć? Jak miał się zachować?

– Hermiona, on… – Nie bardzo wiedział jak ma powiedzieć jej coś, co złamie ją jeszcze bardziej. Nienawidził się za to, że wszyscy, których kochał, cierpieli przez niego. Przez to, że był pieprzonym wybrańcem. Voldemort nie miał skrupułów i wiedział to każdy, kto decydował się opowiedzieć po stronie Harry’ego. Niestety taki argument był złym argumentem. Dziewczyna podniosła na niego wzrok, wyczekując jego słów. – Musicie wiedzieć, że Ron zginął honorową śmiercią.

Wszyscy zwrócili swoje oczy na Pottera, który wyprostował się, zbierając w sobie całą odwagę, jaką mógł posiadać gryfon.

– Honorową? – wyszeptała zdruzgotana Hermiona.

– Kiedy trafiliśmy do dworu... Lucjusz Malfoy od razu wezwał Voldemorta. Myśleliśmy, że to już koniec, że po prostu nas zabije. – Severus powstrzymał prychnięcie. – Kiedy się zjawił, od razu dostrzegł, że jest nas tylko dwójka. Wpadł w szał… Zaczął atakować szmalcowników, którzy nas przyprowadzili. Wrzeszczał coś o planie i ukrytej broni… Broni, którą miałaś być ty. – Widząc zdziwienie na twarzy przyjaciółki, szybko dodał: – Wmówił sobie, że jesteś moją tajną bronią i to, że daliśmy się złapać, było częścią większego planu. Wysłał śmierciożerców na łowy.

Hermiona wstrzymała oddech i patrzyła na Harry’ego jak na wariata.

– Wysłał ich… za mną?

Potter pokiwał głową.

– Tak. My zostaliśmy wrzuceni do lochów i w kółko byliśmy przesłuchiwani przez śmierciożerców – Nastała chwila ciszy, po czym Harry powiedział cicho, artykułując wyraźnie każde słowo: – Bał się, Hermiona. On naprawdę się bał. Torturował nas, żebyśmy powiedzieli gdzie jesteś.

Hermiona miała wrażenie, że więcej nie zniesie.

– Ron wyjawił, gdzie mieszkasz, bo wiedział, że dom będzie pusty. Ty byłaś w Hogwarcie, a twoi rodzice w Australii. Voldemort był zbyt ogarnięty paranoją, która zatruła mu umysł, żeby nie domyślić się prawdy. Myśleliśmy, że kiedy śmierciożercy opuszczą dwór, uda nam się uciec, ale nie zdążyliśmy. Na lochy została rzucona klątwa antyteleportacyjna, a tylko od zewnątrz dało otworzyć się kłódkę. Kiedy wrócili… Voldemort bez słowa rzucił się na Rona, krzycząc, że go oszukaliśmy. Że w domu nie było Ciebie, tylko…

Hermiona otworzyła szerzej usta, czując zimno przeszywające jej ciało.

– Nie… – wyszeptała, a w jej oczach znów pojawiły się łzy. Zastygła ze wzrokiem wbitym w Harry’ego Pottera. Kolejne sekundy mijały, a żadne z zebranych nie wiedziało, co powiedzieć. W pomieszczeniu dało się słyszeć tylko irytujące tykanie zegara, nie zagłuszone ani jednym, cichym odgłosem. Ginny nie wiedziała, jak pocieszyć przyjaciółkę. Czuła do siebie żal, że nie powiedziała jej o wszystkim. Dopiero po długiej, krępującej ciszy, odezwał się Harry.

– Musiałem sprawić, żebyś została w Hogwarcie, bo tylko tu nie mogli cię dopaść.

Wtedy do Hermiony dotarło, do czego przyjaciel dąży. Odwróciła bladą twarz w stronę Ginny, błagając aby przyjaciółka zaprzeczyła.

– Wiedziałaś, prawda? – Dziewczyna nie odpowiedziała, tylko ze łzami w oczach patrzyła na twarz Hermiony, wyrażającą wyrzut. Tak ciężki dla serca wyrzut. – Pani? – odwróciła się do McGonagall. – Wiedziała pani?

Czuła się oszukana, pusta i stłamszona. Wszyscy, nawet Ginny… wszyscy wiedzieli. Dopiero teraz do dziewczyny dotarło z podwójną siłą co przekazał jej Harry. Kolana się pod nią ugięły, a oddech stał się spazmatyczny. Tylko cudem ustała na nogach.

– Robiliśmy to dla twojego dobra. Chcieliśmy cię chronić – pusty głos McGonagall rozniósł się echem po sali. – Baliśmy się, że będziesz chciała dołączyć do pana Pottera dlatego… Zatrzymaliśmy cię w szkole.

Wzrok starszej czarownicy uciekł w stronę drzwi, a Hermiona wolno obróciła się w tamtą stronę. Zobaczyła kamienną postawę Severusa i zrozumiała. Jak grom z jasnego nieba przyszło do niej zrozuminie. Ostatni kawałek serca został rozdarty na małe kawałeczki zostawiając pustą przestrzeń w klatce piersiowej. Nie potrafiła wykrztusić z siebie ani słowa. Stała jak sparaliżowana i wpatrywała się w posąg. Nie poruszył się ani o cal, po prostu stał i patrzył, jak łzy ciekną po policzkach Hermiony i skapują na koszulę. Cierpienie w jej oczach i nienawiść, jaka w nich rosła to była kara za kłamstwa.

– Chciałem sam ci o tym powiedzieć, Hermiono… To nie jest ich wina. Ja ich do tego zmusiłem.

Głos Harry’ego docierał jakby zza mgły. Chciała zadać tyle pytań, chciała wrzeszczeć, krzyczeć, ale z jej ust nie wydobył się ani jeden dźwięk. Patrzyła nieobecnym wzrokiem w podłogę, czując jak powoli osuwa się na ziemię. Harry złapał ją i posadził na krześle, patrząc na nią wyczekująco. Nie oczekiwał wybaczenia, nie śmiał nawet o nie prosić. Wiedział, że Hermiona nigdy nie zaufa mu tak jak kiedyś. Ale po śmierci Rona poprzysiągł sobie, że zrobi wszystko, żeby chociaż ona przeżyła.

Przez dłuższą chwilę jedynym dźwiękiem, jaki słyszalny był w pomieszczeniu był płacz dziewczyny. Donośny, rozdzierający powietrze lament. Skuliła się, kładąc głowę na kolanach i nie powstrzymywała łez. Nie mogła zrozumieć, nie mogła przeboleć tego, że wszyscy, których obdarzyła zaufaniem mogli okłamywać ją przez tyle miesięcy. Każda wizja dwóch leżących na ziemi ciał przyprawiała ją o kolejne spazmy płaczu i rozdzierała na nowo bolesną ranę. Nie mogła zrozumieć, że to wszystko nie jest złym snem.

Harry klęczał przed nią mając ochotę cofnąć czas i rozegrać wszystko zupełnie inaczej. Mógł przewidzieć, mógł pomyśleć… Bił się z myślami, nie wiedząc co jeszcze powiedzieć. Otworzył usta, kładąc dłoń na ramieniu przyjaciółki.

– Hermiona, ja… – Burza loków nagle poruszyła się i wyłoniła się zza nich para zaczerwienionych, załzawionych oczu. – Przepraszam cię.

Dziewczyna otarła gwałtownie łzy i wstała, a jej opuchnięte usta otworzyły się na moment i zaraz zamknęły. Ruszyła w stronę drzwi, ignorując nawoływania Ginny.

– Hermiona!

Ale przyjaciółka jej nie słuchała. Stanęła tylko na moment, odwróciła się i powiedziała jadowicie:

– Nie sądziłam, że będziecie do tego zdolni – Po czym odwróciła się w stronę Severusa i zmierzyła go spojrzeniem. Była zbyt słaba, aby zacząć na niego krzyczeć, ale w jej oczach zobaczył zawód, cierpienie i to, czego się spodziewał najbardziej. – Nienawidzę cię. – Z każdym słowem coraz więcej łez ciekło po jej czerwonych od płacz policzkach. – Jak mogłeś? Po tym wszystkim…

– Nie powinno cię to ani trochę dziwić – dokończył za nią obojętnie.

Mógłby błagać ją o wybaczenie. Mógłby kajać się przed nią i tłumaczyć się, ale jaki to miałoby sens? Ona już go znienawidziła. Nie mógł zrobić nic, aby to zmienić. Chciał powiedzieć jej, że jest głupia jeśli kiedykolwiek myślała, że mógłby się zmienić. Ugryzł się w język w ostatnim momencie, ostatecznie nie wypowiadając ani słowa więcej. Nauczył się nie przywiązywać do przedmiotów i ludzi, a teraz i Hermiona się tego nauczy. Nauczy, że ludzie są w stanie wyrządzić komuś krzywdę nawet dla jego dobra.

Hermiona wyminęła mężczyznę i ruszyła biegiem do swojego pokoju. Chciała zostać sama. Nigdy nie chciała umrzeć tak bardzo, jak w tamtym momencie.

– Trzeba było powiedzieć jej o wszystkim! – powiedziała załamana Ginny, ocierając łzy.

– Myślisz, że wtedy nie ryczałaby jak głupia? – sarknął Snape, a dziewczyna popatrzyła na niego.

– Tak, tak właśnie myślę. Nie miałaby do nas wtedy żalu, nie znienawidziłaby nas wszystkich!

Severus włożył ręce do kieszeni szaty i zmarszczył brwi.

– Będziesz musiała to jakoś przeżyć – odparł beznamiętnie. – Przypominam, że mamy na głowie wojnę. Jak będziemy się zajmować takimi błahostkami to równie dobrze możemy podać się Voldemortowi na złotej tacy.

Ginny otworzyła szerzej oczy, ale zanim zdążyła odpowiedzieć co o nim myśli, odezwał się Harry.

– Jaki jest plan?

Wszyscy popatrzyli na Harry’ego, a następnie skierowali spojrzenia na Severusa.

– Liczyłem Potter, że to ty odpowiesz mi na to pytanie.

Kiedy w Hogwarcie trwały ostatnie przygotowania i dyskusje, w domu Weasleyów zaczęli zbierać się powoli członkowie Zakonu. Zamierzali stamtąd udać się do Hogwartu, przy okazji wymieniając się informacjami na temat swoich działań.

Do Nory przybyły również wilkołaki zwerbowane przez Remusa. Mężczyźni i kobiety w różnym wieku stali teraz na podwórku, rozsiani w małych grupkach, czekając na instrukcje. George przyglądał się przez okno w salonie jednej z nich, na którą składali się dwaj mężczyźni i kobieta. O ile po niej ciężko można by wywnioskować likantropię, tak po pozostałej dwójce widać ją było na pierwszy rzut oka. Mężczyzna stojący przodem do okna miał jaskrawe, żółte tęczówki, a kiedy uśmiechał się, w oczy rzucały się jego pokaźne kły. Był wysoki i postawny, miał bujne brązowe włosy i gdyby nie oczy, mógłby uchodzić za przeciętnie przystojnego mężczyznę. Drugi z nich, stojący do George’a tyłem miał długie, ciemne włosy i już sama ich objętość wyróżniała go z tłumu. Kiedy odwrócił się na moment w bok, na jego twarzy dało się zauważył dorodne bokobrody, zakrywające paskudne, wyblakłe blizny. Miał normalne oczy, ale znudzenie z jakim obserwował otoczenie, wydało się chłopakowi znajome.

– Bez pełni cię nie zaatakują, nie panikuj – usłyszał głos za sobą i odwrócił się w stronę Jeanne. Siedziała na tylnym oparciu kanapy i uśmiechała się do niego półgębkiem.

– No ja tam nie wiem. Widziałaś ostatnio Lupina w akcji – odparł, wymownie wskazując na wspomnianego mężczyznę głową. Stał nad stołem, przy którym siedziała jego żona i rozmawiał z nią przyciszonym głosem.

– Podejrzewam, że udałoby mu się co najwyżej pogłaskać Snape’a niż zrobić mu jakąś krzywdę.

– No wtedy to Snape dopiero by się wściekł – zaśmiał się George, a dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem. Mimo, iż był to wymuszony uśmiech starała się tego nie okazywać.

– George? Zostawisz nas na moment samych?

Pan Weasley podszedł do kanapy i usiadł obok dziewczyny, nerwowo zagryzając wargi. Kiedy jego syn odszedł do braci, Jeanne popatrzyła na seniora marszcząc brwi. Nie sposób było nie zauważyć tego, jak mocno postarzał się w przeciągu ostatnich dni. Jego płomienne rude włosy poblakły, a tuż nad uszami zaczęły nawet lekko siwieć. Mimo, iż dziewczyna bardzo się starała, nie powstrzymała się przed zaglądnięciem w umysł Artura.

Zobaczyła równie rudego co on chłopaka, ale dużo młodszego. Miała wrażenie, że skądś kojarzy jego twarz, ale nie była w stanie sobie przypomnieć. Widziała chłopaka na peronie, na plaży, koło piramid… Wspomnienia o nim przewijały się niczym klatki z filmu, ukazując mężczyzn i panią Weasley w różnych momentach. Ostatnim okazał się budynek Ministerstwa Magii. Drzwi oznaczone srebrną plakietką… „Percy Weasley, asystent Ministra Magii”. Jeanne zobaczyła, jak młody chłopak patrzy z wyższością na młodą dziewczynę, niewiele starszą od niej samej, która w poszarpanym ubraniu prowadzona była przez dwóch wielkich śmierciożerców. Chociaż prowadzona to zbyt wiele powiedziane.

– Słuchaj… – Jeanne natychmiast opuściła umysł mężczyzny i wpatrzyła się w niego wyczekująco. Z kieszeni wyświechtanej kamizelki wyciągnął dobrze znany dziewczynie przedmiot. – Obiecałem, że oddam ci ją, kiedy staniesz na nogi.

Młoda ślizgonka popatrzyła na swoją różdżkę z ciężkim sercem, ale wymuszając na swojej twarzy wdzięczny uśmiech odebrała ją od mężczyzny. Ku jej zdziwieniu, kiedy Artur wstał, odezwał się przyciszonym głosem:

– Oceniłem cię z góry, Jeanne, za co cię przepraszam. Nie powinienem tego robić. Ale sama pewnie rozumiesz, co mną kierowało – nastolatka przytaknęła. Gładziła w ręce ciemnobrązową, głogową różdżkę nie odzywając się ani słowem. Dopiero kiedy Artur zamierzał odejść podniosła głowę i powiedziała cicho:

– Przepraszam. Za wszystko.

Mężczyzna odwrócił się i zaskoczony popatrzył na dziewczynę, która pierwszy raz na twarzy miała wymalowane widoczne emocje. Skrucha mieszała się z zażenowaniem, kiedy dodała: – Nigdy nie chciałam ich skrzywdzić. Chciałam tylko… 

Spuściła głowę i na jej twarzy znów pojawił się grymas.

– Mam wrażenie, że nie jesteś tą samą dziewczyną, co wtedy – powiedział niepewnie pan Weasley. Jeanne spojrzała ukradkiem na wysokiego, rudego chłopaka.

– Nie. Wydaje mi się... że coś dzięki wam zrozumiałam. Chyba już wiem, co znaczy kogoś naprawdę kochać.

Artur Weasley wpatrywał się w twarz dziewczyny, na której pojawił się znikomy uśmiech. Przypomniał sobie słowa Snape’a, kiedy opowiadał Molly historię dziewczyny i serce ścisnął mu żal. Początkowa niechęć zamieniła się we współczucie i teraz miał szczerą nadzieję, że dziewczyna poradzi sobie w życiu. Wyciągnął dłoń w jej stronę, a po chwili zaskoczona dziewczyna przyjęła jego gest.

Nagle kominek nieopodal którego stali zatrzeszczał i z płomieni wyłoniła się postawna sylwetka Kingsleya. Zerknął wymownie na Artura i skinięciem głowy dał znak. Zarówno on jak i Remus zrozumieli gest i zaczęli szykować wszystkich do transportu. Młoda dziewczyna obserwowała jak za czarnoskórym aurorem jeden po drugim do kominka wskakiwały wilkołaki Lupina. Jej serce zaczęło szybciej bić, a na twarzy pojawił się cień strachu. Czuła na sobie spojrzenie pani Weasley, która w końcu zdecydowała się do niej podejść.

– Zostaniecie tutaj razem z Fleur, we dwójkę będzie wam raźniej.

Jeanne spojrzała na pulchną kobietę i widziała po jej twarzy, że chciała coś jeszcze dodać, jednak w ostatniej chwili się powstrzymała. Ścisnęła tylko szczupłą dłoń dziewczyny i kiwnęła jej pokrzepiająco głową, po czym odeszła w stronę męża.

George przecisnął się pomiędzy ostatnimi wilkołakami i stanął przed dziewczyną. Otworzył usta chcąc coś powiedzieć, ale tym razem to dziewczyna pierwsza się odezwała.

– Obiecaj mi coś.

– O ile to nie będzie głowa Sama–Wiesz–Kogo…

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko.

– To też może być – odparła, a George zaśmiał się pod nosem. – Po prostu… chciałam ci podziękować.

– Nie żegnaj się ze mną.

Uniosła głowę, a w jej oczach lśniły łzy. Bez zastanowienia chłopak podszedł do niej i przyciągnął ją do siebie, mocno wtulając jej głowę w swój tors. Nie myślał o tym, że cała rodzina się w nich wpatruje. Jeanne zacisnęła dłonie na jego talii, zamykając oczy. Czuła coś, czego nie potrafiła opisać.

– Obiecaj, że wrócisz – wyszeptała w jego koszulę.

– Bo jeszcze pomyślę, że ci zależy – odparł z wymuszonym śmiechem na ustach, ale kiwnął głową. Poczuła mocniej zaciskające się wokół niej ramiona i usta na swoim czole, kiedy George złożył na nich delikatny pocałunek.

– George.

Pani Weasley stała przed kominkiem wyczekująco patrząc na syna. Jej serce zabiło szybciej, kiedy widziała obejmujących się młodych i serce ścisnęło jej się ze szczęścia. George popatrzył na kominek i w ostatniej chwili odwrócił się, żeby złożyć na ustach Jeanne przelotny, pełen tęsknoty pocałunek. Pocałunek, który stanowił obietnicę. Podszedł szybko do kominka i zanim zniknął w płomieniach, zobaczył strużkę łez, spływającą po policzku dziewczyny.

Słońce powoli zbliżało się do linii horyzontu, a wpatrujące się w nie czerwone ślepia Voldemorta wyrażały coraz większą ekscytację. Stał nieruchomo na wzgórzu, pod swoimi stopami mając Hogwart. Popatrzył na zamek obojętnym wzrokiem, a cień zmęczenia przemknął przez jego trupiobladą twarz. Kiedy ostatni promień słonecznego światła padł na jego twarz, uniósł kościstą rękę, dając sygnał do ataku.

 ~~~~~~*~~~~~~

No i jak? Jeśli Wam się podobało lub macie jakieś zastrzeżenia, będę wdzięczna za pozostawienie komentarza. Bardzo pomagają one w pisaniu kolejnych rozdziałów, których do końca nie zostało wcale tak mało.

Rozdział nie jest zbetowany, z góry przepraszam za wszystkie błędy.

Enjoy.

No i widzimy się za tydzień, kiedy to rozpocznie się w końcu akcja właściwa.

Buziaki <3