ROZDZIAŁ 10.

Postać zbliżała się coraz bliżej, jej twarz była zamazana, lecz postura wyraźnie wskazywała na mężczyznę. Dziewczyna stała nieruchomo, czekając na jego ruch. Podszedł do niej i wyciągniętą ręką dotknął jej twarzy. Musnął policzek tak delikatnie, jakby zrobił to powiew wiatru. Odgarnął wysunięty kosmyk i zobaczyła na jego twarzy niewyraźny uśmiech. Poczuła coś. Ucisk w piersi, jakby nagle zabrakło jej powietrza i przyjemne mrowienie w brzuchu. Światło błysnęło, obraz nagle się zmienił. Stała w jakimś ciemnym, małym pomieszczeniu, naprzeciwko tego samego mężczyzny. Tym razem jednak to ona zbliżyła się do niego. Stała tuż przy nim, jednak jego twarz nadal była rozmazana. Pocałowała go i nagle ujrzała jego oczy. Czarne, rozszerzone źrenice, okolone milionem czarnym rzęs. Światło znów błysnęło i nagle urywki zaczęły mknąć przed jej oczami. Widziała ich, widziała siebie i profesora Snape’a. Całowali się, zaczęli rozbierać, on rzucił ją na łóżko i nagle… 
Hermiona otworzyła oczy i natychmiast je przetarła. Siedziała po turecku, na swoim własnym fotelu, w swoim własnym gabinecie. Notatki zleciały na podłogę, kiedy pochyliła się do przodu i oparła czoło o dłonie. Była rozpalona, pot spływał po jej pulsujących skroniach, a serce chciało wyskoczyć z piersi. Sądząc po ciszy i ciemności za oknem był środek nocy. Musiała zasnąć podczas nauki. Teraz na pewno nie pójdzie spać. Ze strachem myślała o własnym łóżku, nie chciała znów obudzić się zlana potem, z wizją erotycznych podbojów z nauczycielem przed oczami. Najgorsze było to uczucie, które teraz łaskotało ją w środku. Czuła mrowienie tam, gdzie najmniej się go spodziewała. Szybko wstała i przeszła do łazienki. Nie czekając, aż woda napełni wannę, rozebrała się i wskoczyła do niej. Siedziała z podkulonymi nogami i czuła, jak woda powoli podnosi się i otula jej skórę. Miała gęsią skórkę, było jej zimno, a jej ciało przechodziły raz po raz nieprzyjemne dreszcze. Gorąca woda trochę ją uspokoiła, pozwoliła się odprężyć, trochę rozwiać myśli, jednak było coś, co pozostało w jej głowie. Te oczy. Wpatrywały się w nią, gdziekolwiek by nie spojrzała. Przymknęła powieki, lecz nadal je widziała. Złapała się za głowę i miała ochotę rwać włosy, jednak nagle zrozumiała, że to nic nie da. Muszę wyłączyć swój umysł… Tak… Muszę się od tego odciąć. Łatwiej powiedzieć, trudniej zrobić. Na wszelkie sposoby próbowała wyrzucić z własnego umysłu wszystkie myśli, odgłosy, szmery, zapachy i inne bodźce docierające z zewnątrz. Nic jednak nie działało. Bardziej niż wizji profesora w swojej głowie, bała się własnej bezsilności. Nie umiała tego zatrzymać, nawet nie wiedział czym „to” było. Jeśli była to zwykła fantazja, dlaczego nie umiała jej zakończyć? Dlaczego straciła kontrolę nad swoim własnym umysłem? Nie minęła minuta, a dziewczyna odpłynęła w wyjątkowo spokojny, upragniony sen. Wolny od erotycznych fantazji i przerażającego spojrzenia czarnych tęczówek.

- Dean!

- Hermiona? Stało się coś?

Dziewczyna podbiegła do ciemnoskórego chłopaka, który niósł w rękach pokaźny stosik ksiąg i wzięła od niego kilka tomów.

- Nie, nie. Po prostu szukam Ginny, myślałam, że może ty wiesz, gdzie jest.

Chłopak jednak pokiwał głową. Ruszył korytarzem, a Hermiona podążyła za nim. Zarówno Parvati jak i Padma nie miały pojęcia, gdzie się podziewa ich przyjaciółka, nie wróciła na noc, a na zajęciach nie widziały jej już od kilku dni. Liczyła na to, że może chłopak ukoi jej nieuzasadniony lęk.

- Nie mam pojęcia. Od czasu imprezy jej nie widziałem, ale wspominała mi, że zamierza wybrać się do rodziców, więc pomyślałem, że może tak właśnie zrobiła.

- Mnie nic o tym nie wspominała – mruknęła Hermiona. – Ale ostatnio nie rozmawiałyśmy za dużo.

- Chciała odstresować się przed egzaminami, zobaczyć rodziców, nic wielkiego. Nie martw się – rzucił. - Pewnie siedzi teraz w Norze i wcina ciastka swojej mamy.

Hermiona zaśmiała się, trochę zbyt wymuszenie.

- Pewnie tak. To całkiem w jej stylu.

- Swoją drogą, gratuluję awansu – wypalił nagle chłopak.

- Skąd… - zamierzała spytać, lecz nagle coś sobie uświadomiła. – A to pleciuga!

Dean również się roześmiał.

- Nie bój się, nikomu nie powiem.

- Dzięki – odparła. ­­- Nie chcę siać poruszenia w szkole, zresztą rozumiesz.

- Pewnie, że rozumiem.

- Mam nadzieję.

Szli powoli, patrząc przed siebie. Nagle Dean przerwał ciszę.

- Ginny nie ma do ciebie pretensji o to, co się stało – powiedział, jednak kiedy zobaczył pytającą minę dziewczyny dodał - O jej brata. Rozumie, że go nie kochasz, zresztą… Jaki sens jest być z człowiekiem, którego się nie kocha? – Hermiona zwiesiła głowę. Dean miał rację, co niestety w żaden sposób nie eliminowało jej wyrzutów sumienia. - A jeśli chodzi o szkołę, to zdaje sobie sprawę, że masz wiele pracy i mało czasu.

- Prawdopodobnie będę mieć go jeszcze mniej, kiedy już zostanę nauczycielem. Trochę martwi mnie to, że ją zaniedbuję. Nie chcę stracić przyjaciółki.

- Nie stracisz – Dean uśmiechnął się do niej pocieszająco. Pierwszy raz rozmawiali tak szczerze, dotąd nie sądziła, że może zwierzać się mu z prywatnych rzeczy. – Ginny może i bywa dziecinna, ale dobrze wiesz, że rozumie o wiele więcej niż ci się zdaje.

- Wiem, Dean.

Znów zapadło milczenie. Dzięki słowom chłopaka, Hermiona trochę odetchnęła z ulgą. Odkąd zaczęła przyjeżdżać na wakacje do Nory, spędzała tam coraz więcej czasu, poznała Ginny lepiej, aż w końcu stały się sobie bliskie niczym siostry. Hermiona, która nigdy nie miała rodzeństwa, bardzo potrzebowała takiej relacji z drugim człowiekiem. Harry i Ron byli jej przyjaciółmi i chociaż chciała móc traktować ich jak braci, sytuacja z Ronem tylko utwierdziła ją w przekonaniu, że nie ma na to szansy.

- Dzięki wielkie za pomoc – powiedział nagle Dean. Hermiona zorientowała się, że doszli właśnie do portretu Grubej Damy.

- Oh, nie ma za co – położyła ostrożnie książki na jego stosiku i uśmiechnęła się. – Jakby Ginny wróciła, daj mi znać.

- Nie ma sprawy.

Hermiona odwróciła się i popatrzyła na zegarek. Wskazówki właśnie wybiły 13:30. Miała dla siebie jeszcze dobrych kilka godzin, nawet jeśli dzisiaj w nocy znów czeka ją obchód z nietoperzem. Ruszyła po schodach w stronę Wielkiej Sali zastanawiając się, skąd u Snape’a taki niesamowity wachlarz nastrojów. Od ponurego, gburowatego nauczyciela przez żartobliwego i wręcz normalnego opiekuna, aż po opryskliwego chama. Czy to, co przedwczoraj widziała na obchodzie było wyjątkiem potwierdzającym regułę, czy może profesor naprawdę potrafi być… normalny? Nie doszła nawet do połowy schodów, gdy drogę zagrodziła jej czarnowłosa postać.

- Granger. Dzisiaj po kolacji, punktualnie – przywitał ją oschły głos profesora.

- Oczywiście, pamiętam – Dziewczyna nie wiedziała, gdzie ma podziać oczy. Ich ostatnia rozmowa nie należała do najprzyjemniejszych.

- Oczywiście – sarknął i odszedł, a szelest szaty podążył za nim.

- „Oczywiście” – przedrzeźniła nauczyciela. – No jakże. Nie byłby sobą, gdyby tego nie dodał, gbur jeden.

Mamrocząc pod nosem weszła do prawie pustej Wielkiej Sali i zajęła pierwsze miejsce z brzegu. Ta krótka wymiana zdań wystarczyła, aby straciła cały apetyt i dobry humor. Wędzony łosoś nie smakował tak dobrze, a sok stracił swoją rześkość. Jedno, głupie słowo! beształa się w myślach.

Snape stał przed wysoką półką i błądził wzrokiem po okładkach. Wszystkie tytuły zlewały mu się w jedno, nie zawiesił na niczym spojrzenia na dłużej niż dwie sekundy. Westchnął i na ślepo wyciągnął dość cienki tom. Przeczytał tytuł i z zadowoleniem stwierdził, że „Trucizny i jak je zwalczyć” doskonale nadadzą się jako rozpraszacz. Usiadł w swoim fotelu i otworzył książkę na losowej stronie. Nagle usłyszał ciche westchnięcie ze swojej sypialni. To Narcyza znów niespokojnie przekręciła się na łóżku. W nocy kilkakrotnie budził się i słyszał jej szloch, przepełniony niewyobrażalną goryczą. Raz nawet chciał do niej iść, ale powstrzymał się, gdy zdał sobie sprawę, że tak naprawdę nie wie nawet, co jeszcze może jej powiedzieć. Nie znał się za dobrze na pocieszaniu, nigdy nie poznał nikogo aż tak blisko. Jedyną namiastką przyjaciela była dla niego Minerwa. Ale bliżej temu było do psychoterapii niż przyjaźni.

- Ciekawa lektura?

- Hmm? – mruknął zdezorientowany. Narcyza stała w progu i lekko się do niego uśmiechała. Zamknął książkę i odłożył ją na bok, co kobieta uznała za wystarczającą odpowiedź. Podeszła wolno do mężczyzny i stanęła tuż obok biurka.

- Severusie, chciałam.. naprawdę ci podziękować. Nawet sobie nie wyobrażasz jaki kamień ściągnąłeś z mojego serca.

Mężczyzna popatrzył na nią i pokiwał głową.

- Nie musisz mi dziękować. Nie masz za co.

- Mam, Severusie. Okazałeś mi więcej współczucia niż mój mąż, siostra i syn razem wzięci. To naprawdę… pomaga.

Snape milczał, utkwiwszy wzrok w pustej przestrzeni na swoim biurku. Poczuł nagle, jak kobieta nachyla się w jego stronę i ciepłymi wargami muska jego policzek. Kiedy jej zapach zniknął, usłyszał kroki, lecz nie odwrócił głowy.

- Nie jesteś złym człowiekiem, Severusie.

Dopiero po tych słowach mężczyzna zwrócił swój wzrok na stojącą za biurkiem kobietę. Jej blada twarz przeraźliwie kontrastowała z czernią sukni. Czerwone, zapuchnięte oczy patrzyły na niego z ulgą, nie widział w nich strachu, lęku.

- Mam nadzieję, że uda ci się ochronić tą dziewczynę. Nie chcę sobie nawet wyobrażać, co stałoby się z nią, gdyby nie ty.

- To był pomysł McGonagall – wyjaśnił szybko Snape. – Ja tylko wykonuję rozkazy.

- Doprawdy? – Narcyza zmarszczyła brwi, a na jej ustach wykwitł lekki ironiczny uśmiech.

- Nie rozumiem, do czego pijesz.

- Oh, daj spokój. Zaryzykowałbyś dużo dla słusznej sprawy, ale życie za mugolską dziewczynę? Nawet Dumbledore nie byłby w stanie cię do tego przekonać.

- Czym tylko dowiódłbym, że jestem złym człowiekiem. Bo nie chciałbym pomóc jej, tylko dlatego, że jest mugolaczką. Czyż nie takie idee wyznaje nasz wspólny znajomy czarnoksiężnik?

Narcyza spoważniała.

- Wybacz, to twoje życie, nie powinnam być taka wścibska.

- Narcyzo, nic nie łączy mnie z tą dziewczyną. Z nią, ani z żadną inną. I doskonale wiesz czemu. Nie zmusiłbym nikogo do ryzykowania życiem, za możliwość bycia szczęśliwym.

- To nie musiałoby tak wyglądać.

- Ale tak właśnie by było. Jeśli znalazłaby się na tym świecie kobieta, zdolna mnie pokochać, byłaby narażona na wielkie ryzyko. Szpiegowanie dla Voldemorta jest wystarczająco niebezpieczne dla mnie, co dopiero dla kogoś mi bliskiego. Poza tym… Styl życia, jaki wybrałem, nie pozwala mi na stworzenie rodziny i doskonale wiedziałem, na co się piszę.

- Próbujesz mnie przekonać, że odpowiada ci życie samotnika, odsuniętego od szczęścia przez jedną decyzję, podjętą lata temu?

- Tak. Ponieważ ta decyzja zadecydowała o moim życiu i jest za późno, by to odkręcić. O wiele za późno.

- A co, jeśli Potterowi uda się pokonać Voldemorta?

Na moment zapadło między nimi milczenie. Po ich ostatniej rozmowie Snape mógł domyślić się, że Narcyza nie jest jedynie pasywnym obserwatorem wydarzeń.

- Skąd o tym wiesz? – spytał Snape.

- Nie jestem idiotką, Severusie. Podsłuchałam, jak Voldemort rozmawiał z tobą o tym, że chłopak szuka horkruksów – Severus nie umiał powstrzymać się od uniesienia kącika ust. Kobieta natomiast miała wciąż niezmienny, poważny wyraz twarzy. - On szykuje się, by go zabić. Po tym, jak magicznie zniknął z naszych lochów, wiedziałam, że to nie przypadek… i, że nie zrobił tego sam.

- Twierdzisz, że Malfoy’s Manor jest aż tak dobrze zabezpieczone?

- Unikasz tematu, iście szpiegowskie zagranie.

Kobieta znów zbliżyła się do niego i popatrzyła na niego swoimi bladoniebieskimi oczami, które w słabym świetle świec wydawały się o wiele ciemniejsze.

- Co jeśli mu się uda? Czy będziemy w stanie normalnie żyć?

- Normalnie? Już nie pamiętam jak to jest normalnie żyć, Narcyzo.

Przysiadła na biurku i zwiesiła głowę, jej mina zdradzała, że myśli podobnie. W czasach, kiedy ludzie żyją jedynie w strachu, jakby wszystko dookoła była tykającą bombą, a zagrożenie może czaić się za rogiem, Snape nie zastanawiał się jak to jest normalnie żyć. Mieć rodzinę, spokój i przede wszystkim bezpieczeństwo. Nigdy nie wyobrażał sobie jak by było, gdyby Voldemort faktycznie został pokonany. Czyżby podświadomie nie wierzył, że Potterowi może się udać? Nie. Gdyby w to nie wierzył, nie pomagałby mu. Może po prostu tak długo tkwił w impasie, że inne życie po prostu dla niego nie istniało. Jedyne co znał tak naprawdę to szpiegowanie, mordowanie, torturowanie. I warzenie eliksirów.

- Powinnam już wracać – powiedziała nagle Narcyza i podeszła do łóżka, na którym leżała jej szata. Wróciła do gabinetu, a Snape stanął naprzeciwko niej z rękami w kieszeni. Kiwnęła mu głową i jeszcze raz podziękowała. Snape odpowiedział krótkim skinieniem głowy i obserwował jak na twarz kobiety wypełza maska obojętności i siły. Nosiła ją zawsze, tak jak on, idealnie maskując swoje prawdziwe oblicze. Cofnęła się o kilka kroków i wzięła głęboki wdech. Sekundę później już jej nie było. Snape stał na środku swojego gabinetu i wciąż rozmyślał o słowach kobiety. Była mądrą kobietą, ale w tej kwestii to jej naiwność ją zawiedzie. Nawet jeśli Voldemort zostanie pokonany, jej życie u boku Lucjusza nie będzie lepsze. Z tymi myślami podążył na ostatnie tego dnia zajęcia.

Hermiona zajęła miejsce w ostatniej ławce i uważnie przysłuchiwała się słowom profesor McGonagall. Nie wiedziała co ma ze sobą zrobić, cały dzień spędziła w bibliotece, miała już dosyć tego miejsca. W ciągu ostatnich sześciu lat przeczytała wszystkie dostępne księgi, niektóre nawet po kilka razy, nie wiedziała co więcej może zrobić. Zamierzała poprosić profesor McGonagall o pomoc. Ona ją w to wciągnęła, dlaczego miałaby jej nie pomóc. Na swojego opiekuna nie ma co raczej liczyć. Prócz morderczych spojrzeń rzucanych na korytarzu i jednego, nudnego obchodu nie uraczył jej do tej pory niczym, czego sama by nie wydedukowała. Zaczęła zastanawiać się, czemu właściwie McGonagall przydzieliła jej opiekuna. Ilość informacji przekazanych przez nietoperza zmieściłaby się w godzinie, na co McGonagall na pewno mogłaby sobie pozwolić. A do egzaminu może się równie dobrze przygotować sama. Tak jak zawsze to robiła. Skoro jednak dyrektorka uparła się, aby stary grzyb jej pomagał, musiała poprosić ją o pomoc. Kiedy nauczycielka ogłosiła koniec zajęć, dziewczyna powoli zebrała swoje rzeczy i przepuszczając młodszych uczniów podeszła do niej.

- Pani profesor - zaczęła trochę zbyt nieśmiało. Miała być twarda i stanowcza, czy nie?

- Hermiono. W czym mogę ci pomóc?

- Chciałabym… - lekkie wahanie zatkało jej usta, lecz szybko się opanowała. – Chciałabym prosić o pomoc.

- Pomoc? – McGonagall wyglądała na szczerze zaciekawioną i lekko rozbawioną.

- Właściwie to o przysługę. Czy profesor Binns posiada jakieś inne księgi niż te, pozostawione w gabinecie?

Dyrektorka zamyśliła się.

- Nie wydaje mi się. W każdym razie nic mi na ten temat nie wiadomo.

- A czy mogłabym z nim porozmawiać?

- Obawiam się, że to niemożliwe, Hermiono.

Dziewczyna skinęła głową z rozczarowaniem. Spodziewała się tego, jednak warto było zapytać. Odwróciła się i skierowała się do wyjścia. Nagle poczuła, że nie wybaczyłaby sobie zmarnowania okazji, by spytać o jeszcze jedną rzecz. Odwróciła się gwałtownie i spojrzała na nieruchomą profesor McGonagall.

- Dlaczego właściwie przydzieliła mi pani opiekuna?

Kobieta stała w ciszy i szczerze zastanawiała się nad odpowiedzią.

- Nie bardzo rozumiem, co masz na myśli.

- Informacje, które przekazał mi profesor Snape… nie było ich wiele. Zastanawiam się, czemu pani nie mogła tego zrobić. Zajęłoby to pani chwilę, a profesorowi oszczędziło wiele kłopotu.

- Tak ci powiedział? – spytała profesor McGonagall robiąc krok w jej stronę.

- Nie.. To znaczy… - dziewczyna trochę się zakłopotała. Nie przyszła się skarżyć.

- Czy profesor jest dla ciebie niemiły?

- Nie w tym rzecz – odparła. – Profesor po prostu… nie przepada za mną. Widzę, że obowiązek pomagania mi, ciąży mu.

Dyrektorka uśmiechnęła się, co zbiło Hermionę z tropu.

- To prawda, że profesor potrafi być… surowszy, zwłaszcza dla niektórych uczniów.

- Zwłaszcza dla Gryfonów.

- Tak – starsza kobieta uśmiechnęła się szerzej. – Zwłaszcza dla Gryfonów. Ale wierz mi, gdyby profesorowi naprawdę ciążyło pomaganie tobie, zrobiłby wszystko, aby się od tego odsunąć. Jego dotychczasowe próby przekonania mnie, bym zmieniła ci opiekuna, nie były całkiem w jego… stylu.

- Profesor prosił panią o odsunięcie go od tego obowiązku? – sama nie rozumiała dlaczego, ale poczuła ukłucie. Wiedziała, że Snape jej nienawidzi, ale jednak miała wrażenie, że dochodzili powoli do jakiegoś porozumienia.

- Dawno temu. Jak na swoje możliwości, uważam, że niewystarczająco mocno. Co skłania mnie do myślenia, że może wcale nie chciał być odsunięty.

Dziewczyna milczała jak zaklęta. Kompletnie nie rozumiała, po co rozmawia o tym z dyrektorką. Żałowała, że zaczynała ten temat. Teraz tylko trudniej będzie jej spojrzeć profesorowi w oczy.

- Hermiono, profesor może i bywa oschły. Niemiły. Ale nie jest ślepcem. Mogę się założyć, że widzi w tobie ten sam potencjał, co ja. Co wszyscy. – Potencjał?

- Pani profesor… - zaczęła dziewczyna zmieszana.

- Wybacz, zaraz mam kolejne zajęcia. Do zobaczenia na kolacji, Hermiono.

- Do widzenia. I dziękuję.

Szła korytarzem ciężko stąpając nogami. Wcale nie pozbyła się ciężaru z serca, prawdę mówiąc profesor McGonagall tylko jej go dołożyła. Snape widzi w niej… potencjał… ale mimo to, chce się jej pozbyć. I jak ona niby ma „normalnie” porozmawiać z profesorem na zbliżającym się obchodzie? Przynajmniej ma dobrą wymówkę, aby nie patrzeć w jego zimne oczy. Na samą myśl przeszedł ją dreszcz. Nagle przed jej oczami rozbłysło światło, jakby ktoś podstawił jej lampę prosto przed twarz. Złapała się za głowę i zamknęła natychmiast oczy, licząc, że światło zniknie. Bezskutecznie. Przed oczami mignął jej dobrze znany wyraz twarzy. Snape. Hermiona czuła się, jakby ktoś puszczał jej przed oczami klatki z filmu. Oparła się o najbliższą kolumnę i ciężko oddychała, przerażona tym, co widziała. Jej dłoń. Jego dłoń. Jego spojrzenie. Uśmiech. Sala od eliksirów. Obraz gwałtownie się zmienił, dziewczyna krzyknęła tym razem doprowadzona na skraj załamania psychicznego. Lecz nie tylko tym, co widziała. Tym razem również poczuła. Poczuła ciepło ust na swojej szyi i natychmiast za nią złapała. Światło zniknęło tak szybko, jak się pojawiło. Dziewczyna siedziała na podłodze, oparta o kolumnę, wstrzymywała oddech. Gwałtownie mrugała powiekami, aby znów przyzwyczaić się do półmroku, panującego na korytarzu. Rozglądnęła się, lecz nie zobaczyła na korytarzu nikogo. Na jej szczęście. Nie miała pojęcia, gdzie jest, wstała i po prostu puściła się biegiem przed siebie. Dotarła do swojego gabinetu i wpadła do niego, jakby ścigał ją jakiś przerażający potwór. Rzuciła swoje rzeczy w kąt i zaczęła krążyć po pokoju, łapiąc się to za głowę, to za usta, to znów zakrywając oczy. Jej serce biło niebezpiecznie szybko, wszystkie żyły w ciele pulsowały, a oddech stawał się coraz bardziej spazmatyczny. Usiadła na fotelu, próbowała się uspokoić, lecz zaraz wstała i znów zaczęła kręcić się w miejscu. Nie miała pojęcia, co to było. Fantazja? Sen? Sen na jawie? Czyżby traciła zmysły? Usiadła na fotelu i zamknęła oczy. Z jej ust wydobyły się ciche jęki, jakby miała się zaraz rozpłakać z bezsilności. Skuliła się w sobie, miała ochotę wrzeszczeć, miała ochotę zapomnieć, co widziała. Nie miała zielonego pojęcia, co się z nią dzieje.

Tymczasem w podziemiach Snape nerwowo stukał palcami w blat swojego biurka. Niecierpliwił się. Dziewczyna już powinna u niego być. Wyszedł z lochów i udał się do jej gabinetu. Na ostatnim zebraniu udało mu się przekonać Czarnego Pana, że dziewczyny nie ma w Hogwarcie, czuł jednak, że nie może spocząć na laurach. W końcu nie była całkiem bezpieczna. Doskonale znał Voldemorta, wiedział, że jest przebiegły i zawsze znajduje sposób, by dostać to, czego chce. A chociaż Snape był jego prawą ręką i starał się na bieżąco wyłapywać informacje o wszelkich akcjach, wiedział, że ostatnio był zbyt rozproszony i coś mogło uciec jego uwadze. A Hogwart i jego zaklęcia obronne nie stanowił dla Voldemorta wielkich kłopotów. Szybkim krokiem dotarł na drugie piętro i zapukał do drzwi gabinetu. Nie usłyszał ze środka żadnych dźwięków. Ani kroków, ani żadnego ruchu, nic. Zapukał ponownie, tym razem mocniej i głośniej. Po raz kolejny odpowiedziała mu cisza. Już miał odpuścić, odwrócić się i odejść. Może śpi, pomyślał. Ostatnio często widział ją wychodzącą późno z biblioteki, miała podkrążone oczy i bladą cerę. Jednak nie umiał tak po prostu odejść. Miał dbać o jej bezpieczeństwo. Dla świętego spokoju, postanowił sprawdzić, czy dziewczyna jest w pokoju. Nacisnął klamkę, a drzwi ustąpiły pod jego naciskiem. Wewnątrz panował mrok, jedynie blade światło księżyca wpadało przez wielkie okno za biurkiem. Nie odezwał się, jeśli faktycznie Hermiona spała, nie chciał jej budzić. Wszedł do pomieszczenia i wtedy dostrzegł coś, co umknęło mu za pierwszym razem. Na fotelu za biurkiem, z podkulonymi nogami aż pod brodę, siedziała nieruchoma dziewczyna. Stał i nie do końca wiedział, co ma zrobić. Podszedł bliżej i okrążył biurko, cały czas pozostając w cieniu. Prawie czarne teraz oczy wpatrywały się w pustą przestrzeń za oknem, perłowobiała cera, oświetlana przez noc, sprawiała wrażenie, że dziewczyna jest duchem. Prawie nie mrugała. Ledwo oddychała. Snape zmarszczył mocniej brwi i wyszedł z cienia. Nie odwróciła wzroku, choć był pewien, że go widzi. Ukląkł obok niej i patrzył na nią zaniepokojony. Nie widział jej nigdy w takim stanie.

- Granger – odezwał się cicho. Nic się nie wydarzyło. – Granger – powtórzył, lecz ona wyglądała jak posąg. Nagle dziewczyna zamknęła oczy. – Granger, co ci jest?

Jedyną odpowiedzią, jaką otrzymał po raz kolejny, była cisza. Zaczynał się naprawdę martwić. To nie było ani trochę do niej podobne. Delikatnie potrząsnął ją za ramię, ale Hermiona nie otworzyła oczu.

- Granger, do cholery, co się z tobą dzieje? – powiedział Snape, zdecydowanie za ostro. Pełne, czarne oczy popatrzyły na niego, a jej usta rozchyliły się. To, co się z nich wydobyło, było słabsze niż ledwo słyszalny szept.

- Proszę zostawić mnie w spokoju.

- Nie. Co się stało? – Snape podniósł jej twarz wyżej i sprawdził jej źrenice. Reagowały, więc dziewczyna nie była pod żadnym urokiem, ani nie działała na nią żadna trucizna. Sprawdził jej puls – był ledwo wyczuwalny.

- Nie czuję się najlepiej, chyba będziemy musieli przesunąć nasz obchód – tym razem Snape musiał praktycznie czytać z ruchu jej warg. Była słaba, a martwiła się jakimś głupim obchodem? Snape pokręcił głową nad jej dziecinnością.

- Pal sześć obchód. Powiedz mi, co ci się stało.

Dziewczyna otworzyła szerzej oczy, jakby coś sobie przypomniała. Zacisnęła powieki tak mocno, że wypłynęła spod nich cienka strużka łez.

- Nic się nie stało. Jestem po prostu strasznie zmęczona. Czy może mnie pan zostawić?

- Nawet w takim stanie masz czelność kłamać.

- Ja nie.. – nie dokończyła. Skurczyła się w sobie jeszcze bardziej.

- Nie masz nawet siły protestować. No już – złapał ją za rękę i postawił na ziemi. Jednak jej nogi momentalnie ugięły się pod ciężarem ciała i w ostatniej chwili Snape zdążył złapać dziewczynę. Nie była w stanie chodzić o własnych siłach. Wziął ją na ręce i powoli przeniósł do sypialni. Lumos, pomyślał i pomieszczenie w jednej chwili wypełniło się ciepłym i przyjemnym światłem świec. Jej łóżko było ogromne, zasłane piękną satynową pościelą, wyraźnie utrzymane w czystości. Położył ją, a pod głowę delikatnie wsunął niewielką poduszkę. Patrzyła na niego spod wpół przymkniętych powiek. Widział, że chciała coś powiedzieć, ale najwyraźniej brakło jej na to siły.

- Cisza – uciszył ją jednym gestem. Dziewczyna z trudem mrugała, widział, że najmniejszy ruch sprawia jej ból. Cały czas zastanawiał się, co takiego się stało. Żadnego urazu fizycznego u niej nie dostrzegł, nikt jej nie pobił ani nie torturował. Trucizna, eliksir i urok również wykluczył, więc… Co? Siedział i patrzył jak klatka piersiowa dziewczyny powoli zaczyna się ruszać bardziej umiarkowanie. Oddech był nieco bardziej słyszalny, jednak nadal słaby. Kiedy upewnił się, że dziewczyna zasnęła, okrył ją pościelą i przygasił światła. Stanął w progu i zastanawiał się, czy może ją zostawić. Nie chciała mu powiedzieć, co się stało, a bez tego nie wie, jak może jej pomóc. Nagle zmarszczył brwi, a w kieszeni wymacał swoją różdżkę. Wiedział, że nie powinien tego robić, jednak dziewczyna była bardzo słaba, a on, nie tylko jako nauczyciel, zobowiązany był jej pomóc. Podszedł z powrotem do łóżka i wycelował w dziewczynę różdżką.

- Legilimens.

Powoli przedzierał się przez bariery ochronne dziewczyny. Musiał przyznać, że naprawdę była zdolna. Nawet w tak słabym stanie, jej bariera była mocna i starannie wybudowana. Przedarł się przez pierwszą warstwę wspomnień i z kłębu szarego dymu, wyłoniły się dwie czarne smugi, które w momencie zmieniły kształty. Zobaczył Hermionę rozmawiającą z czarnoskórym gryfonem. Nie słyszał niestety o czym rozmawiali, postanowił więc natrzeć trochę mocniej. Zaczęły do niego docierać skrawki, z każdą chwilą słyszalne coraz lepiej. Rozmawiali o młodej Weasley’ównie. Czyżby Granger zaczęła już jej szukać? Będzie musiał to jakoś rozwiązać, uznał jednak, że tym może zająć się później. Natarł jeszcze mocniej, pokonał barierę chroniącą kolejną warstwę i z chmury po raz kolejny wyłoniły się czarne smugi, tym razem zamieniając się w dziewczynę i Minerwę. Zanim zdążył pokonać barierę dźwiękową zobaczył, że Granger odwraca się i odchodzi. Udało mu się jednak na czas przedrzeć, by usłyszeć całkiem interesujący fragment ich rozmowy.

- Dlaczego właściwie przydzieliła mi pani opiekuna? – spytała dziewczyna odwracając się. Minerwa wyglądała na zdezorientowaną, podobnie czuł się Snape.

- Nie bardzo rozumiem, co masz na myśli.

- Informacje, które przekazał mi profesor Snape… nie było ich wiele. Zastanawiam się, czemu pani nie mogła tego zrobić. Zajęłoby to pani chwilę, a profesorowi oszczędziło wiele kłopotu. – „kłopotu”?

- Tak ci powiedział? – Minerwa podeszła do dziewczyny, marszcząc brwi.

- Nie.. To znaczy…

- Czy profesor jest dla ciebie niemiły?

- Nie w tym rzecz. Profesor po prostu… nie przepada za mną. Widzę, że obowiązek pomagania mi, ciąży mu.

- To prawda, że profesor potrafi być… surowszy, zwłaszcza dla niektórych uczniów.

- Zwłaszcza dla Gryfonów. – Hermiona autentycznie wyglądała na urażoną.

- Tak. Zwłaszcza dla Gryfonów. – Et tu, Brute? - Ale wierz mi, gdyby profesorowi naprawdę ciążyło pomaganie Tobie, zrobiłby wszystko, aby się od tego odsunąć. Jego dotychczasowe próby przekonania mnie, bym zmieniła ci opiekuna, nie były całkiem w jego stylu. – Snape uznał, że oglądanie tego to strata czasu, jednak to co zobaczył, trochę go zdziwiło. Hermiona wyglądała na… zawiedzioną.

- Profesor… prosił panią o odsunięcie go od tego obowiązku? – jej głos był cichy, jakby smutny.

- Dawno temu. Jak na swoje możliwości, uważam, że niewystarczająco mocno. Co skłania mnie do myślenia, że może wcale nie chciał być odsunięty.

- Hermiono, profesor może i bywa oschły. Niemiły. Ale nie jest ślepcem. Mogę się założyć, że widzi w tobie ten sam potencjał, co ja. Co wszyscy.

To bez sensu, pomyślał. Minerwa nie mogłaby jej powiedzieć nic, co doprowadziło ją do takiego stanu, postanowił więc wejść głębiej. Wiedział, że miałaby mu to za złe, ale niestety, był zbyt ciekawski. Był po prostu… sobą. Snape’em. Musiał wiedzieć. Natarł mocniej, lecz nic się nie stało. Zmarszczył brwi i ponowił próbę. Na jego drodze stanęła bariera, coś, czego dawno nie widział. Był coraz bardziej zainteresowany. To, co kryło się za murem obronnym musiało być mocnym przeżyciem dla dziewczyny, inaczej nie byłoby tak dobrze zabezpieczone. Coś przyjemnego, osobistego lub wstydliwego. Dziewczyna mogła nawet nieświadomie bronić się przed takimi wspomnieniami. Nie zraziło to jednak mężczyzny, był w końcu mistrzem legilimencji. Zamknął oczy, skupił się i ponowił próbę. Dużo bardziej niewyraźnie niż poprzednio, dużo wolniej i oporniej pojawił się obłok. Zaczął przekształcać się w jakąś postać. Zaczął nabierać ostrości. Jego oczom ukazał się on sam, wyciągający dłoń i wkładający jej kosmyk za ucho, lecz w tej samej chwili zobaczył rozbłysk światła i nagle oślepł. Wszystko wokół było czarne, nieprzeniknione i dłuższą chwilę zajęło mistrzowi odzyskanie swojego zmysłu. Mrugał szybko i próbował zrozumieć co się stało. Czyżby bariera tej dziewczyny była dla niego zbyt mocna? Nagle poczuł przeszywający ból w piersi. Na twarz wypełzł grymas bólu, a z jego ust wydobył się cichy syk. Rana paliła niczym żywy ogień, jakby na nowo był godzony zaklęciem. Oparł się o półkę z książkami i głośno przełknął ślinę. Najwyraźniej jego ciekawość kosztuje. Kiedy ból osłabł, Snape przypomniał sobie, co zobaczył. Siebie. Coś, czego ona nie powinna widzieć. Nie było to wspomnienie, więc co? Sen? Czuł, że nie dowie się nic więcej. Był słaby, nie chciał ryzykować. Rana odzywała się przy wyraźnym nadwyrężeniu sił, co znaczyło, że niezwłocznie powinien udać się do swoich komnat. Na taką okazję miał zawsze przygotowany eliksir. Popatrzył na śpiącą dziewczynę i ruszył do lochów. Szedł wolno, mgła przed oczami znacznie utrudniała orientację, a osłabione nogi nie chciały współpracować. W końcu dotarł do gabinetu i od razu sięgnął po trunek. Po kilku minutach ból zniknął, a profesor odetchnął z ulgą. Dawno już nie odczuwał skutków tortur Bellatrix. Być może wiązało się to z tym, że tak naprawdę od dawna nie robił nic nadwyrężającego jego magiczne siły. Szpiegowanie dla Voldemorta wydawało się ostatnio zabawą w kotka i myszkę. Usiadł w fotelu i przywołał do siebie szklankę Whiskey. Dlaczego we wspomnieniach dziewczyny zobaczył siebie? Przecież… pozbawił ją tych wspomnień. Nawet jeśli były to tylko sny, to obraz, który zobaczył był niewątpliwie z nocy, kiedy ze sobą spali. Czyżby dziewczyna odzyskiwała pamięć? Niemożliwe. Widziała zdecydowanie więcej, niż powinna. Chociaż… Ludzie zwykle nie pamiętają swoich snów, więc jest cień szansy, że nie ma powodów do zmartwień. Snape kurczowo chciał trzymać się tej nadziei. Upił spory łyk ze szklanki. Alkohol rozgrzał jego wnętrzności, rozpalił wszystkie nerwy i pobudził mózg do myślenia. Nie mógł odpędzić od siebie tego, co widział w jej głowie. Najpierw rozmowa z Minerwą… Nie zdawał sobie sprawy, że Hermionę boli to aż tak bardzo. Była szczerze zawiedziona, gdy dowiedziała się, że chciał zrezygnować. Wtedy przeleciała przez jego głowę bardzo niepożądana myśl. Czyżby ona naprawdę coś do niego czuła? Nie, już kiedyś o tym myślał. Ten jeden jedyny raz, kiedy dali się ponieść emocjom można przypisać alkoholowi. Dziewczyna czuła się samotna, potrzebowała mężczyzny, opiekuna, towarzystwa. On potrzebował kobiety, relaksu… rozrywki. A alkohol sprawił, że stracili panowanie nad sytuacją. Wmawiał sobie to każdej nocy, kiedy kładł się spać. Teraz? To stało się jego prawdą. Cuchnącą hipokryzją prawdą, opartą na zwykłym kłamstwie. Szklanka głucho upadła na dywan, rozbryzgując swoją zawartość wokół, a ręka Snape’a bezwładnie opadła na oparcie, kiedy mężczyzna zapadł w sen.

Poranek przywitał wszystkich pięknym słońcem. Błękitne niebo, bez ani jednej, malutkiej chmurki, uśmiechało się do wszystkich spragnionych powietrza. Jeszcze przed śniadaniem uczniowie wypełnili dziedziniec, ciesząc się ustępującym mrozem i ciepłymi promieniami na swoich twarzach. Niektórzy pokusili się nawet o spacer pośród wciąż zalegającego gdzieniegdzie śniegu. Dyrektor MgGonagall obserwowała z okna uczniów napawających się oznakami nadchodzącej wiosny. Wystawiła twarz do promieni i mimowolnie się uśmiechnęła. Mróz zaczynał doskwierać nawet największym fanom zimy. Takim jak ona. Kiedyś uwielbiała tą porę roku, śnieg, zimno, chłód, to wszystko pamiętała z czasów dzieciństwa, gdy razem z braćmi jeździła na sankach, lepiła bałwany, obrzucała się śnieżkami. To były jedne z lepszych wspomnień jakie posiadała. Jednak teraz, stojąc na szczycie wieży, jako Dyrektor Szkoły Magii sama czuła się zimna. Czuła zimną pustkę w swoim sercu. Od czasu śmierci Albusa minął prawie rok, a ona nadal nie potrafiła załatać dziury, jaką ta śmierć spowodowała. Miała wrażenie, że ta dziura towarzyszy jej już od bardzo wielu lat. Patrzeć jak ukochana osoba umiera… jest tragedią. Ale patrzenie na to po raz kolejny… To coś, czego człowiek nie umie sobie wyobrazić. Coś, z czym się nigdy nie godzi. To jedna z tych rzeczy, których nikt nie powinien doświadczać. Minerwa podeszła do portretu Dumbledore’a i oparła dłoń na framudze. Tęskniła za nim. Często łapała się na spoglądaniu na drzwi, jakby czekając, aż stanie w nich Albus i uśmiechnie się do niej znad swoich połówek. Ale to się nie stanie. Wiedziała o tym. Podniosła dumnie głowę i posłała ukochanemu długie spojrzenie, po czym wyszła z gabinetu i udała się w stronę chimery. Jednak nagle, tajne przejście rozsunęło się i jej oczom ukazał się Severus. Po jego minie nie wróżyła nic dobrego.

- Porozmawiajmy – powiedział krótko i minął ją, wchodząc do gabinetu.

- Severusie? – spytała zaniepokojona dyrektorka. – Co się dzieje?

- Mamy problem, Minerwo.

- My? – wszystkie zmarszczki na twarzy McGonagall nabrały wyrazistości, a jej źrenice się rozszerzyły. Zamknęła za sobą drzwi, które z cichym pyknięciem wyciszyły pokój.

- Voldemort porwał Ginny Weasley.

W pokoju zapadła martwa cisza.

- Słucham? Jak to się stało?

- Nie wiem. Kiedy ostatnio byłem w Malfoy’s Manor, ona już tam była.

- Kiedy? Kiedy tam byłeś?

- Przedwczoraj.

Minerwa zbladła.

- Przedwczoraj? I dopiero teraz mi o tym mówisz?

Snape sam był na siebie zły. Nie miał żadnego dobrego usprawiedliwienia na swoje zachowanie, a jedyne wytłumaczenie na pewno nie spodobałoby się jego przyjaciółce.

- Miałem ważne rzeczy na głowie.

- Ważne… - kobieta wzięła kilka głębszych oddechów i uspokoiła się na tyle, aby zadać najważniejsze pytanie. – Jak oni się tu w ogóle dostali Severusie?

Snape świdrował wzrokiem wnętrze swoich dłoni, lecz nie znalazł w nich odpowiedzi, których szukał. Dopiero w nocy dotarło do niego, że naraził życie niewinnej dziewczyny. Ganiając za Granger, dla której nic nie mógł zrobić. Ganiając za osobistymi problemami. Świadomie czy nie, to on doprowadził do tej sytuacji. I chociaż racjonalna część jego mózgu wiedziała, że nie mógł zrobić nic, aby temu zapobiec, czuł się winny. Może gdyby znał swoje priorytety, skupiłby się na Voldemorcie i zapobiegłby porwaniu. 

- Nie mam pojęcia, Minerwo. Czarny Pan, on.. odsunął mnie od tych planów. Jak już wspomniałem, gdy byłem tam dwa dni temu, ona już tam była.

- Żyje?

- Żyje. Na razie.

Westchnienie ulgi nie zdążyło wydobyć się z ust McGonagall. Stała bezradna naprzeciw Snape’a i coraz bardziej uświadamiała sobie, w jakiej sytuacji się znaleźli.

- Czego on od niej w ogóle chce? Przecież to niewinna dziewczyna.

- Dziewczyna Pottera, Minerwo, rozumiesz? – Snape zaczął przemierzać pomieszczenie, od ściany do ściany, z kąta w kąt. – Czarny Pan… On… wymyślił sobie całą tą bajeczkę o „tajnej broni” Pottera i nie spocznie póki nie dowie się, gdzie ona jest!

- O tajnej broni? Severusie, o czym ty, do cholery, mówisz? – McGonagall podeszła do przyjaciela i stanęła naprzeciw niego.

- Czarny Pan… - Snape westchnął. – On wierzy, że Granger jest tajną bronią Pottera.

W pomieszczeniu temperatura spadła do krytycznego minimum. McGonagall czuła się przytłoczona informacjami.

- Tajną bronią?

- Kiedy ludzie Voldemorta złapali Pottera i Weasley’a, natychmiast przyprowadzili ich do Malfoy’s Manor. Myśleli, że zostaną nagrodzeni, w końcu złapali Wybrańca, największego wroga Czarnego Pana. Jednak jemu było za mało – Snape nerwowo kręcił się po gabinecie. - Jego paranoja, obsesja na punkcie władzy, doprowadziły do śledztwa. Wtedy dowiedział się, że w złotej trójcy brakuje jednego członka. Zaczął poszukiwania dziewczyny. Wmówił sobie, że musi być częścią większego planu, tajną bronią, którą Potter chce wykorzystać do zniszczenia go. Dlatego tak bardzo zależy mu na dziewczynie. Dlatego nie zabił Pottera. Chce znaleźć dziewczynę.

- Musimy zwołać zebranie Zakonu. Musimy powiadomić ich o porwaniu – powiedziała przerażona dyrektorka i podeszła szybkim krokiem do biurka. Napisała coś na kawałku pergaminu i przywołała do siebie patronusa.

- Minerwo, czekaj.

- Na co, Severusie? Zwłoka w takiej sytuacji może nas wiele kosztować. Tu chodzi o życie tej dziewczyny!

- A jak myślisz, co stanie się, gdy ją odbijemy?

Minerwa zmarszczyła brwi. Nie bardzo wiedziała, co mężczyzna ma na myśli.

- Pomyśl. Jeśli odbijemy młodą Weasley’ównę, Voldemort domyśli się, że ma szpiega w szeregach. Zacznie się dochodzenie, a wystarczy jedno słowo Bellatrix i wszystkie podejrzenia padną na mnie. Przestanie mi ufać. I o ile teraz mam szansę naprawdę pomóc tej dziewczynie, chociażby trzymając ją przy życiu, to kiedy Voldemort mnie zabije za zdradę, dziewczyna pozostanie bez szans. Beze mnie w środku, nigdy jej nie odbijecie.

- Więc jaki jest twój plan? Mamy czekać, aż ty i Sam-Wiesz-Kto znów będziecie „najlepszymi przyjaciółkami”?

- Nie zdajesz sobie nawet sprawy, jak trudno doprowadzić do takiej sytuacji – Snape przestawał panować nad swoimi nerwami. - Zmarnowałem na to całe swoje życie. Ale nie dam się za to zabić!

Minerwa stała oniemiała, lecz w głębi duszy wiedziała, że Severus ma rację. Był w tym momencie jedyną szansą tej dziewczyny. Z jego pomocą możliwe, że uda im się ją uratować.

- W porządku – powiedziała cicho. – Zrób cokolwiek uważasz za słuszne.

Mężczyzna skinął głową i skierował się do drzwi.

- Severusie… - zatrzymał go głos dyrektorki. – Muszę powiadomić Molly. 

- Minerwo, nie moż…

- To jej dziecko, Severusie. Jej córka. Ona ma prawo wiedzieć.

- W takim razie będziesz musiała wyjaśnić, co stało się z jej synem.

Po tych słowach wyszedł, a McGonagall usiadła w fotelu i zamknęła oczy. Znaleźli się w patowej sytuacji. Mogli zataić prawdę o śmierci syna i porwaniu córki przed Molly, co dałoby im szansę na ciche, lecz skuteczne jej uratowanie lub powiedzieć prawdę i liczyć, że pozwoli im działać w ukryciu. Żadna matka z taką wiedzą, nie siedziałaby bezczynnie. Zakon od razu urządziłby akcję ratunkową, co prawdopodobnie skończyłoby się śmiercią Severusa. Nawet jeśli jakimś cudem udałoby się go uratować, straciliby szpiega. McGonagall wzięła głęboki wdech i wyszła z gabinetu, kierując się na śniadanie.

Hermiona grzebała w jajecznicy, jakby chciała znaleźć tam odpowiedzi, na wszystkie nurtujące ją pytania. Jakby jajecznica mogła jej powiedzieć, co się z nią dzieje. Rozejrzała się po Wielkiej Sali i jej wzrok mimowolnie zatrzymał się na stole nauczycielskim. Snape zdążył już opróżnić swój talerz i dopijał właśnie kawę. Dziewczyna poczuła, że musi przeprosić profesora. Nie stawiła się na wczorajszy obchód, nie pamiętała nawet jak trafiła do łóżka. Bała się jednak, że nie będzie potrafiła spojrzeć mu w oczy. W tym momencie czarne tęczówki napotkały jej wzrok i Hermiona spuściła głowę. Merlinie, weź się w garść. Wielka Sala pustoszała, w końcu nauczyciele również zaczęli się rozchodzić. Hermiona powoli wyszła za drzwi i przystanęła, czekając na swojego opiekuna.

- Profesorze Snape – zaczęła, gdy wyłonił się zza wrót.

- Panna Granger. Mam nadzieję, że dobrze spałaś – jego głos był oschły, sarkastyczny, co wcale nie pomagało dziewczynie.

- Ja… - dziewczyna z trudem utrzymywała głowę w pozycji pionowej, miała ochotę dokładnie zanalizować końcówki własnych butów, wszystko, byle nie patrzeć w jego zimne oczy, które ostatnio nawiedzały ją w myślach. – Przepraszam. Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam.

- Przestań tyle zakuwać, za to porządnie się wyśpij – odparł chłodno. Dziwnym trafem, brzmiało to jak przejaw troski.

- Tak zrobię.

- Dobrze. Nie chciałbym, żebyś wykończyła się jeszcze przed egzaminem – znów sarkazm. Rzucał nim jak świeżymi bułeczkami.

- Tak, to by źle wyglądało.

- Owszem.

Stali chwilę w milczeniu, dziewczyna nie do końca wiedziała co ma teraz powiedzieć. Czuła się przy nim niekomfortowo, była zmieszana i zdezorientowana.

- Chodź za mną. Mam zaraz zajęcia – powiedział Snape i ruszył w stronę zejścia do lochów. Hermiona bez słowa podążyła za nim. Trzymała się kilka kroków z tyłu, jego szata powiewała jak skrzydła, bała się, aby przypadkiem nie nadepnąć na nią i przypadkiem rozzłościć profesora. Kiedy dotarli na dół, Snape odwrócił się i popatrzył na nią.

- Zajmij miejsce przy moim biurku. Obserwuj, nie przerywaj – rzucił w jej stronę. Proste komendy, jakby była psem lub innym zwierzątkiem do tresowania.

- Dobrze.

- Właśnie mi przerwałaś – popatrzył na nią surowo. Dziewczyna poczuła, że nie zniesie dłużej jego spojrzenia. Na szczęście on odwrócił się i z rozmachem wszedł do klasy. Posłusznie zajęła miejsce za biurkiem profesora, dokładnie jak ostatnim razem. Zajęcia dotyczyły dość złożonego eliksiru na porost włosów. Uczniowie rozstawili się w niewielkich grupkach i mieli za zadanie uwarzyć go, pracując zespołowo. Musieli podzielić się zadaniami, zdecydować, kto przygotowuje jakie ingrediencje oraz wspólnie znaleźć najlepszy sposób na poprawne uwarzenie eliksiru. Problem pojawił się już na początku – grupy miały problem ze znalezieniem lidera. Bez tego byli niezorganizowani, zdarzało się, że dochodziło do sprzeczek, do zbiorowisk przy szafkach z ingrediencjami, narzędziami, kociołkami. Z każdą minutą rosło napięcie, uczniowie stawali się nerwowi, podobnie jak profesor.

- Ile razy mam ci powtarzać, Adams, mieszasz w lewo, nie w prawo! – krzyknął Snape głośno uderzając dłonią w stolik grupy wystraszonych puchonów. Drobna brunetka trzymająca chochlę upuściła ją z trzaskiem i przerażona patrzyła wprost w lodowate oczy profesora.

- D…d…do…dobrze… - zająknęła się.

Hermiona nerwowo przebierała nogami pod stołem. Na dźwięk uderzenia sama podskoczyła, ale teraz chciała stanąć w obronie dziewczyny, niewiele młodszej od niej. Kiedy Snape oddalił się, podeszła do stolika, gdzie reszta grupy pocieszała zdruzgotaną uczennicę.

- Najlepiej będzie – zaczęła przyciszonym głosem, na co wszyscy spojrzeli w jej stronę. – jak zamienicie się rolami. Veronica, prawda? – zapłakana dziewczyna skinęła głową na dźwięk swojego imienia. – Zamień się z Blaithem, ma więcej siły. Niech on miesza, Ty siekaj – na jej miejsce stanął wysoki chłopak, który z łatwością dosięgał do kociołka. – Widzicie? O wiele lepiej – Hermiona uśmiechnęła się do nich, lecz w tej samej chwili usłyszała za sobą znajomy syk.

- Chyba mówiłem, żebyś nie przerywała – powiedział Snape wystarczająco cicho, aby tylko ona go słyszała. Odwróciła się ze spokojem, nie chciała wywołać kłótni na środku klasy.

- Przepraszam, profesorze, chciałam im tylko trochę pomóc.

Dziewczynie przychodziło w trudem patrzenie na jego twarz. Szukała jakiegoś punktu zaczepienia, który nie był jego oczami. Kiedy jednak odezwał się, nie do niej, jakby sam do siebie, podniosła głowę i spojrzała na niego.

- Matka Teresa się znalazła.

- Czasem wystarczy odpuścić, nikomu to krzywdy nie zrobi – powiedziała, zanim zdążył coś dodać.

- Ledwo zostałaś nauczycielem, a już zjadłaś wszystkie rozumy, Granger – Snape zbliżył się do niej, aż czuła jego oddech na swoim policzku.

- Krzykiem niewiele da się osiągnąć. A nauczyciele są po to, aby uczyć, ale i pomagać czy nie? – odpowiedziała drżącym głosem. Snape popatrzył na nią zdziwiony i zmrużył oczy.

- Zapamiętaj jedno. Uczniowie to manipulatorzy. Pozwolisz się polubić, będziesz nawiązywała z nimi bliższe relacje, a pewnego dnia wykorzystają to i wejdą ci na głowę. Nie obejrzysz się, a oni wymuszą na tobie wszystko.

Hermiona była zdumiona, jak ktoś z takim nastawieniem mógł zostać nauczycielem.  

- Lepiej zastraszać i zrażać do siebie wszystkich już na starcie? Nie dać szansy nikomu?

- To uczniowie, Granger. Nie twoi przyjaciele.

- Wcale ich tak nie traktuję. Po prostu pokazuję, że mam w sobie trochę człowieczeństwa.

Snape w ostatniej chwili ugryzł się w język. To nie było miejsce na tego typu rozmowy.

- Jesteś naiwna, Granger. W każdym widzisz dobro.

- A to coś złego?

- Kiedyś sama się przekonasz. Wracaj na miejsce.

Dziewczyna zdenerwowana posłuchała polecenia i wróciła za biurko profesora. Do końca lekcji nie odezwała się ani słowem, nie uraczyła nawet spojrzeniem równie wzburzonego profesora. Wiedziała, że nie może wywołać między nimi kłótni, więc musiała milczeć, gdy Snape wyżywał się na niczemu winnych uczniach. Kiedy pod koniec lekcji Snape podszedł do biurka, dziewczyna pochłonięta była lekturą „Eliksirów dla zaawansowanych”.

- Mam dla Ciebie pożyteczniejsze zadanie – powiedział i wyciągnął z szafki teczkę. Otworzył ją i położył przed dziewczyną stos pergaminów, które wyglądały jak testy, które sama niegdyś pisała. – Posegreguj je alfabetycznie. Po zajęciach pomożesz mi je sprawdzić.

- Nie znam się aż tak dobrze na eliksirach, profesorze – odparła, na co Snape tylko uśmiechnął się sarkastycznie.

- Kto by pomyślał.

Hermiona musiała mocno zagryźć zęby, żeby się uspokoić. Pomyśleć, że już przyzwyczaiła się do docinek z jego strony. Złapała stosik i przysunęła bliżej. Zerknęła na pierwsze nazwisko i domyśliła się, że to testy szóstoklasistów. Przekładała kartki, aż w końcu udało jej się znaleźć ucznia o nazwisku zaczynającym się na literę „A”. Układała stos starannie, tak, żeby Snape nie był w stanie się do niczego przyczepić. Kiedy znalazła test Colina Creveey’a przypomniała sobie twarz tego dzieciaka, kiedy widzieli go w skrzydle szpitalnym w drugiej klasie. To przywołało falę wspomnień o Komnacie Tajemnic, o Bazyliszku, o Harry’m. O Ronie. Wpatrywała się w pergamin i widziała twarze przyjaciół, z którymi tyle przeszła. Na początku, kiedy odeszła, była zła na siebie, że zostawiła ich samych z poszukiwaniami. Miała wyrzuty sumienia, zwłaszcza względem Harry’ego. Był jej przyjacielem, obiecała mu pomóc znaleźć i zniszczyć horkruksy. Opuściła go właściwie w najważniejszym momencie. Później jednak przekonywała samą siebie, że razem nie są głupi, dadzą sobie radę, że nic im nie będzie. Nadal w głębi serca miała taką nadzieję. Zaczęła dalej układać sprawdziany, skupiając myśli na nazwiskach, a nie na twarzach. Harper, Jones, Kenneth, Mittwick… Nagle coś do niej dotarło. Zaczęła przeszukiwać pergaminy w poszukiwaniu znajomego nazwiska. Kiedy nie znalazła testu Luny, zdziwiła się. Do tej pory nie zwróciła na to uwagi, ale zdała sobie sprawę, że nie widziała jej już od bardzo dawna. Może i miała dużo rzeczy na głowie, ale nie przypominała sobie, żeby mijała Lunę na korytarzu, czy w Wielkiej Sali. Wydało jej się to dziwne. Wszędzie jej było pełno, często kręciła się po Hogwarcie bez celu, ale od dłuższego czasu… Hermiona starała sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni widziała dziewczynę. Otworzyła szerzej oczy, gdy zdała sobie sprawę, że Luny nie spotkała od przerwy Bożonarodzeniowej. Wyjechała do domu, a potem.. Nie potrafiła sobie przypomnieć. Czysty rozsądek podpowiadał jej, że może nadal tam jest, jednak wtedy uświadomiła sobie, że i Ginny nie widziała od kilku dni. A jeśli stało się coś złego? Przecież od razu byśmy wiedzieli. Zakon na pewno by nas o tym powiadomił, uspokajała się w myślach. Pomogło. Ufała Zakonowi, w końcu ich sprawa była wspólna. Postanowiła skupić się na segregowaniu testów. Doszła do ostatniego, kiedy usłyszała głos Snape’a oznajmiającego koniec zajęć. Kiedy ostatni z uczniów zamknął drzwi, Snape podszedł do biurka i dostawił sobie krzesło. Zanim usiadł wyciągnął z teczki jeszcze jeden kawałek pergaminu i podał go dziewczynie.

- Tabela punktacji. Do każdego testu, jaki będziesz przeprowadzać z uczniami musisz stworzyć osobną tabelę, aby móc wszystkich oceniać obiektywnie, na podstawie tych samych kryteriów.

- I nikogo nie traktować ulgowo – dodała za niego Hermiona.

- Dokładnie. Będziesz musiała zapomnieć, że znasz tych ludzi od innej strony niż nauczyciel-uczeń. Każdy, kto był twoim przyjacielem kiedyś, już nim nie jest. Teraz obowiązują cię pewne zasady i nie będziesz mogła ich naginać tylko ze względu na przyjaźń z kimś.

Dziewczyna skinęła głową. Przyglądnęła się punktacji, kiedy Snape wziął od niej stos testów i podzielił na dwa mniejsze.

- Ten jest twój – powiedział i przysunął jej pergaminy. - Postaraj się niczego nie pomylić – dodał.

- Możemy sobie darować złośliwości? – spytała odważnie. Naprawdę chciała móc normalnie z nim pracować, zwłaszcza, że profesor McGonagall dała jej jasno do zrozumienia, że nikt inny jej nie pomoże.

- Nie jestem złośliwy, Granger, zauważ różnicę. Chcę dopilnować, że niczego nie pomylisz.

- Zna mnie pan wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że rzadko to robię.

- Co nie znaczy, że nie robisz tego w ogóle. Nikt nie jest nieomylny.

Snape zaczął sprawdzać pierwszy test, jednak dziewczyna nie potrafiła się powstrzymać i wypaliła:

- Nikt, z wyjątkiem pana.

Na jej nieszczęście zabrzmiało to zbyt sarkastycznie. Snape popatrzył się na nią spode łba.

- Posłuchaj mnie, bo więcej nie powtórzę. Pomagam ci tylko i wyłącznie dlatego, że dyrektor mnie o to poprosiła. To, że nikt inny nie może ci w tej chwili pomóc, nie znaczy, że ja nie mogę zrezygnować. Jak dla mnie mogłabyś ślęczeć po nocach i uczyć się tego sama, więc z łaski swojej doceń czas, jaki na ciebie marnuję.

Hermiona nie spodziewała się, że profesor zareaguje tak agresywnie na jej słowa. Musi się bardziej panować.

- Przepraszam, profesorze. Nie chciałam pana urazić.

Snape tylko skinął głową i wrócił do sprawdzania prac. Minuty mijały, a cisza w pokoju nie ustępowała. Hermiona zerknęła na Snape’a, który w skupieniu skrobał na kartkach uwagi i zapisywał punkty. Wydawał się teraz zupełnie innym człowiekiem. Spokojny, cichy i taki… łagodny. Poruszał ręką z wyrafinowaniem, żadnych gwałtownych ruchów, jego żuchwa również nie była zaciśnięta, jak to zwykle miał w zwyczaju. Teraz jego rysy wydawały się delikatniejsze, pomimo licznych zmarszczek na skórze.

- Gapiąc się na mnie nie poprawisz żadnej pracy – odezwał się nagle Snape.

Dziewczyna oprzytomniała, jakby ktoś sprawił jej kubeł zimnej wody. Zanim jednak zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, Snape przeniósł swój wzrok na nią.

- Nie przepraszaj. Nie zdajesz sobie sprawy, jakie to irytujące.

- Wiem. Już mi pan to kiedyś tłumaczył – Snape zmarszczył brwi. – Ale to jest silniejsze ode mnie. Nic na to nie poradzę.

- Może po prostu przestań bać się mojego towarzystwa.

Dziewczyna była zdziwiona tą odpowiedzią, jednak Snape miał rację. W jego towarzystwie, jak każdy inny uczeń, bała się popełnić gafę i wyjść na głupią.

- Na to też nic nie poradzę.

- Słuchaj, możesz myśleć, że mi się to nie podoba. Ale za miesiąc, kiedy zdasz egzamin, nie będziesz już uczniem. Będziesz nauczycielem. Tak jak ja. Oboje jesteśmy dorośli i musisz nauczyć się rozmawiać ze mną jak z dorosłym.

- Ciężko z panem rozmawiać, kiedy słyszy się jedynie obelgi i sarkazm.

Snape nie odpowiedział. Zdawał sobie sprawę, że dziewczyna tak odbiera jego zachowanie, gdyż świadomie chciał, aby tak było. Musiała widzieć w nim tego samego człowieka, który uczył ją przez sześć ostatnich lat. Jedyne czego chciał, to żeby umiała wyrazić swoje zdanie.

- Kiedy robisz coś źle, to jest tego naturalną konsekwencją.

- Nieprawda – powiedziała po chwili zastanowienia. - Pan obraża wszystkich, za wszystko, nieważne czy jest to dobre czy złe.

- To jest silniejsze ode mnie. Nic na to nie poradzę – powiedział i wymownie spojrzał na dziewczynę. Uśmiechnęła się, a na jej policzkach pokazały się delikatne wgłębienia.

- Skończyłam swoją część. Co teraz?

- Jesteś wolna.

Dziewczyna wstała i podała nauczycielowi stos pergaminów. Wyciągnął rękę i w tym momencie ich dłonie się zetknęły. Przed oczami Hermiony mignął pojedynczy, lecz wyraźny obraz. Splecione dłonie i uśmiech na twarzy Snape’a. Wzdrygnęła się i szybko odsunęła rękę. Złapała swoją torbę i ruszyła w stronę drzwi. Snape patrzył jak dziewczyna opuszcza klasę i zastanawiał się, co się przed chwilą stało. W jednym momencie jej źrenice rozszerzyły się, a dziewczyna stała jak sparaliżowana. Moment później, bez słowa, już jej nie było. Potrząsnął głową odganiając od siebie myśli. Ona nie jest teraz jego największym problemem. Niestety, za każdym razem kiedy to powtarzał, brzmiało tak samo fałszywie. Była jego problemem, była jego zmorą. Ilekroć na nią patrzył, widział w niej tą samą dziewczynę, z którą spędził najlepszą noc w swoim życiu. Nienawidził siebie za to, że nie może pozbyć się jej z własnych myśli. Moralizowanie na nic się zdawało, przekonywanie siebie, że dziewczyna jest młoda, piękna i ma przed sobą całe życie zostawało natychmiastowo obalane przez fakt, że nawet jeśli była pod wpływem alkoholu, wiedziała co robi. Kiedy go pocałowała po raz pierwszy, kiedy pozwoliła, aby ją posiadł. Pozwoliła mu. Alkohol sprawił jedynie, że miała więcej odwagi. Chciała tego, chciała jego. Przynajmniej w tamtej chwili. Myśl, że może się jej podobać sprawiała pracę z nią jeszcze bardziej niezręczną. DOSYĆ, rozległ się donośny głos w jego głowie. Otrząśnij się. Podjąłeś decyzję, to miej teraz jaja, żeby ponieść konsekwencje. Po raz kolejny, jego podświadomość miała rację. Złożył pergaminy w jeden stos i wyszedł z sali. Przemierzał korytarz mijając wystraszonych uczniów, aż w końcu dotarł do Wielkiej Sali i zasiadł na swoim miejscu przy stole nauczycielskim. Z niechęcią rozglądnął się po potrawach, ostatecznie wybierając kawałek duszonej wołowiny. Do naczynia nalał czerwonego wina.

- Severusie.

Głos dochodził z jego prawej strony i kiedy Snape obrócił głowę napotkał wzrok McGonagall. Chyba miała zamiar go zganić za picie o tej porze, jednak po chwili zastanowienia, nalała również sobie.

- Minerwo – powiedział Snape tym samym tonem. Kobieta uśmiechnęła się, lecz nie popatrzyła na niego.

- Nie mogłam tego zrobić - powiedziała poważnie.

Snape był bezsilny. Znaleźli się w sytuacji, z której każde wyjście jest złe. Nie mogli decydować, które życie jest więcej warte. Pytanie tylko, czy będą potrafili wybrać mniejsze zło?

- Uratuj tą dziewczynę – szepnęła tak, aby tylko on mógł ją usłyszeć.

- Uratuję je obie.

Spojrzał na stół gryfonów i odnalazł wzrokiem Hermionę. Wpatrywała się w przestrzeń, podpierając dłonią podbródek. Musi zacząć działać. Wstał od stołu i ruszył do wyjścia. Szybko dotarł do swojego gabinetu i od razu podszedł do półki z eliksirami. Włożył do kieszeni kilka fiolek, upewnił się, że ma przy sobie różdżkę i głęboko nabrał powietrza.

*

Jedyne co widziała to ciemność. Ciemność pełna bólu i wyczekiwania. Czuła pod sobą zimną, twardą podłogę, lecz nie była w stanie podnieść głowy. Ręce miała obolałe od sznura, czuła, jak drażni jej skórę. Słyszała niewyraźne dźwięki, nie miała jednak pojęcia z której strony dochodzą. Nie wiedziała nawet jak długo już tak leży. Jakiś śmierciożerca brutalnie rzucił nią o podłogę i wtedy straciła resztkę przytomności. Powoli przypominała sobie co się działo wcześniej. Nagle usłyszała kroki, a chwilę później dobrze znany, męski głos.

- Ja się nią zajmę.

Błagała w myślach, aby tym razem bolało mniej. Nie zniesie więcej.

- Słyszysz mnie?

Postać uklęknęła tuż obok niej, poczuła mocny zapach, lecz nadal nic nie widziała. Nie miała siły mówić, skinęła głową, lecz mężczyzna tego nie zobaczył.

- Lumos – powiedział szeptem i z końca jego różdżki wypłynęło delikatne światło. Musiała zmrużyć oczy, światło było dla niej czymś nowym. Kiedy odzyskała ostrość popatrzyła na mężczyznę. Chciała mu powiedzieć, żeby ją zostawił, chciała go błagać, żeby nic jej nie zrobił.

- Szz – szepnął przykładając palec do ust. – Milcz.

Na wpół otwartymi oczami obserwowała jak mężczyzna wyciąga z kieszeni czarnej szaty jakąś fiolkę i otwiera wieczko. Zbliżył jej do ust, jednak ona odwróciła głowę i jęknęła z bólu.

- Próbuję ci pomóc, głupia. Współpracuj.

Nie chciała. Nie umiała. Mężczyzna podniósł różdżkę i złapał jej obolałe ręce. Z jej ust znów wydobył się cichy jęk. Nagle poczuła jak więzy się rozluźniają, aż w końcu całkowicie opadają.

- A teraz pij eliksir, chyba, że chcesz dalej cierpieć.

Posłusznie przełknęła płyn, kiedy nachylił ku niej fiolkę. Smak był słodki, ale jednocześnie miał w sobie delikatną nutkę goryczy. Przy ostatnim łyku zakrztusiła się, minęła chwila zanim doszła do siebie. Mężczyzna pomógł jej usiąść, lecz widząc że dziewczyna nie ma siły nawet siedzieć o własnych siłach, przetransportował ją pod ścianę i oparł jej plecy o mur.

- Dziękuję – wyszeptała cicho.

- Podziękujesz mi jak już cię stąd wydostanę.

Mężczyzna zaczął opatrywać jej ranę na nodze, poczuła jego ciepłą dłoń na swojej skórze i musiała zacisnąć zęby, żeby nie krzyknąć. Ciepło przerodziło się w pieczenie, a pieczenie we wrzący ból. Jakby ktoś przypalał ją żywym ogniem. Zamknęła oczy, kilka łez poleciało po jej policzku, a kiedy mężczyzna zabrał rękę odetchnęła z ulgą.

- Gdzieś jeszcze jesteś ranna? – spytał i poczekał, aż dziewczyna sprawdziła ręce, brzuch, szyję.

- Nie – odpowiedziała cicho.

- Dobrze – mruknął pod nosem. – Wiesz gdzie jesteś?

W oczach dziewczyny pojawiły się łzy. Pokręciła głową.

- Nie. Proszę… proszę mi pomóc.

- Nie teraz. Musisz wytrzymać jeszcze trochę.

Dziewczyna złapała go za rękaw i popatrzyła na niego piwnymi oczami pełnymi łez.

- Błagam. – wyszeptała. – Nie zniosę więcej.

Mężczyzna odwrócił wzrok. Ręka dziewczyny opadła głucho na posadzkę.

- Niedługo przyjdę. Nikomu nie mów, że tu byłem.

- Proszę… - zapłakała. – Niech pan mnie tu nie zostawia.

- Ciszej. Niedługo wrócę, przecież powiedziałem.

Wstał i spojrzał na dziewczynę. Przeniósł ją tam, gdzie leżała wcześniej i na nowo związał jej ręce. Dziewczyna była zbyt słaba, żeby mu się sprzeciwić.

- Proszę…

Mężczyzna jednak był nieugięty. Nie mógł jej bardziej pomóc. Wstał i ruszył do drzwi.

- Błagam!

Ostatni raz popatrzył na rudowłosą dziewczynę i zniknął za drzwiami, a wraz nim jedyny promyk światła.

- Profesorze Snape!

Jednak on już jej nie słyszał.