ROZDZIAŁ 11.

Rozdział ze szczególną dedykacją dla side_of_sky.


Hermiona obracała między palcami swoje czarne pióro, zaczytana w „Czarownicach z Salem”. Na stoliku przed sobą miała pergaminy pełne notatek, a na nich stała w połowie pusta szklanka z czerwonym winem. Przewertowała już dwa rozdziały, sporządziła mnóstwo notatek, lecz nadal czuła, że to mało. Jaki był sens w czytaniu rzeczy, które pamiętała jeszcze ze szkoły? Wstała i ostrożnie odłożyła księgę na fotel. Wzięła naczynie do ręki i upiła łyk. Półsłodkie. Francuskie. Takie, jak lubiła. To była jedna z niewielu mugolskich rzeczy, jakie posiadała. Przeszła do swojej sypialni i podniosła ramkę, która stała na jej komodzie. Ze zdjęcia uśmiechali się do niej jej rodzicie – cali, zdrowi, nadal pamiętający, że mają córkę. Mimowolnie uśmiechnęła się do nich, chociaż w kącikach oczu zebrały się łzy. Oddałaby wszystko, by móc ich chociaż zobaczyć. Jednak przezorna panna Wiem-Najlepiej-Co-Mam-Robić sama zadbała o to, aby to nie było możliwe. Zaczarowała pewnego człowieka, aby odprawił jej rodziców do innego kraju, lecz nie zdradzał jej jakiego. Jej rodzice mogli być teraz gdziekolwiek. Pamiętała jeszcze czas, kiedy wmawianie sobie, że tak będzie lepiej dla wszystkich pomagało. Niestety teraz, czuła się tak samotna i opuszczona, że nienawidziła siebie za to, co zrobiła. Odłożyła zdjęcie na szafkę i nagle usłyszała dźwięk tłuczonego szkła. Szybka ochraniająca rodzinną fotografię posypała się na drewniany mebel. Hermiona wpatrywała się w rozbity przedmiot, a z jej oczu poleciało kilka więcej łez. Nie starła ich – pozwoliła, by swobodnie płynęły po gorącym policzku i przypominały jej, co straciła. Dopiła resztę alkoholu i dopiero wtedy wytarła twarz. Musi być twarda, bo taki los dla siebie wybrała. Pozwalanie sobie na wspomnienia, rozdrapywanie starych ran, nie zwróci jej rodziców. Nie zwróci jej dawnego życia. Teraz i tu miała nowe obowiązki. Miała nowe życie. Przeszła do salonu i odstawiła puste naczynie na stół. Ubrała szatę i zdecydowanym krokiem wyszła z gabinetu. Korytarz tętnił resztkami życia, uczniowie czekali na ostatnie zajęcia, rozproszeni w mniejszych lub większych grupach. Niektórzy odwracali w jej stronę głowy, niektórzy ukradkiem pokazywali ją sobie palcami, lecz ona mijała ich wszystkich, nie zawieszając na nikim wzroku. Dotarła na siódme piętro i stanęła przed portretem dobrze znanej Damy.

- Witam, pani profesor – odezwała się kobieta.

- Gruba Damo – skinęła jej grzecznie głową.

- Twoi przeuroczy przyjaciele są na zajęciach.

- Nie szkodzi – uśmiechnęła się. – Nie po to przyszłam.

Gruba Dama skinęła tylko głową i natychmiast uchyliła przejście. Hermiona podziękowała jej i przeszła przez otwór. Nawet nie wiedziała, że bycie nauczycielem zwalnia ją z obowiązku podawania haseł. Po raz kolejny była pod wrażeniem możliwości swojego nowego stanowiska. Odsłoniła ręką kurtynę oddzielającą hol od salonu Gryfonów i weszła do dobrze znanego, ciepłego pomieszczenia. Kominek palił się słabo, stara kanapa stała samotnie, a przy regale siedział zamyślony duch. Te widoki przywołały falę wspomnień, jakby nic się nie zmieniło. Nagle z jej ust znikł uśmiech, gdy zdała sobie sprawę, że zmieniło się wszystko.

- Sir Nicholasie.

Duch podniósł swą odciętą głowę i spojrzał na nią zdumiony.

- Panna Granger.

Wstał i ukłonił się przed nią nisko. Dziewczyna uśmiechnęła się zmieszana.

- Zastanawiam się, czy nie mógłby mi pan pomóc.

- Ależ naturalnie, czego ci potrzeba?

- Ksiąg. O Historii Magii.

- Ależ tak, tak, historia to piękna rzecz! – zawołał uradowany i zaczął krążyć przed regałem.

- Właściwie – przerwała mu nieśmiało. – Chodzi mi o coś bardziej… zaawansowanego.

Nicholas podpłynął do niej i zmrużył oczy, jakby ją badając.

- Zaawansowanego, powiadasz? – wzbił się na sam szczyt wielkiej półki i po chwili zastanowienia wyciągnął z niej opasły tom. Położył na stole i czekał na reakcję dziewczyny. Hermiona przetarła oprawkę dłonią i przeczytała tytuł. Uśmiechnęła się od ucha do ucha.

- Idealne – powiedziała. – Czy jest tego więcej?

- Człowiek głodny wiedzy, to rzadkość w dzisiejszych czasach. Jednak obawiam się, że nic więcej dla ciebie nie znajdę.

- Nie szkodzi – odparła, widząc minę Sir Nicholasa. – Powinno wystarczyć.

Podniosła tom i ruszyła w stronę drzwi. Tuż przed kurtyną odwróciła się i uśmiechnęła do mężczyzny.

- Dziękuję, Sir Nicholasie.

- To drobiazg, moja droga. Jeśli szukasz takiej literatury, może powinnaś sprawdzić bibliotekę Cuthberta.

- Oh, sprawdziłam. Niestety nie znalazłam tam tego, czego szukam.

- W obydwu bibliotekach? - spytał zdziwiony duch.

Dziewczyna odłożyła tom na pobliski fotel i zmarszczyła brwi. Jak to obydwu?

- Obydwu?

- Oczywiście – powiedział Sir Nicholas oczywistym tonem, wciąż zadowolony z siebie. – Jedna znajduje się w salonie, a druga za ukrytymi drzwiami – Hermiona otworzyła usta ze zdumienia i zamrugała kilka razy.

- Za ukrytymi drzwiami?

- Moja droga, przestań za mną powtarzać, bo zacznę żałować, że dałem ci tak ambitną lekturę do czytania.

Dziewczyna otrząsnęła się.

- Nic nie wiem o żadnych ukrytych drzwiach, ani tajnej bibliotece.

Duch wyglądał na zdziwionego, jednak przeleciał koło dziewczyny, podniósł tom i wskazał na drzwi.

- Zatem czeka nas wycieczka.

Hermiona wyminęła go i wyszła przez portret. Duch swobodnie płynął przed nią w drodze na drugie piętro, w wysokości kilku centymetrów nad ziemią.

- Sir Nicholasie… – zaczęła dziewczyna, kiedy schodzili po schodach na piąte piętro. – Skąd pan wie o tych tajnych drzwiach? Profesor McGonagall…

- Nie była zbyt blisko Cuthberta, w przeciwieństwie do mnie. Przyjaźniliśmy się od wielu lat, odkąd właściwie zaczął tu uczyć. Każdy z nas ma swoje tajemnice, a on zamknął je w swojej bibliotece – jego głos przycichł, nie był już tak rozweselony jak w pokoju wspólnym.

- Wie pan czemu odszedł? – spytała dziewczyna, lecz Sir Nicholas nie odpowiedział od razu. Najpierw spojrzał na nią, przelotnie i dość zdezorientowanym wzrokiem.

- Miał pewne ważne rzeczy do załatwienia, musiał się udać… Gdzieś.

Hermiona odniosła dziwne wrażenie, że duch ją zbywa, postanowiła więc nie ciągnąć tematu. Zarówno Sir Nicholas, jak i profesor McGonagall dziwnie się zachowywali na pytania o profesora Binnsa, więc może nie jest to temat, który chcą poruszać z nią. Postanowiła uszanować prywatność profesora i nie wypytywała więcej Nicholasa o jego przyjaciela. W milczeniu doszli na drugie piętro i dziewczyna wpuściła ducha przodem. Przez chwilę wisiał zadumany w powietrzu, rozglądał się po pomieszczeniu, w końcu podleciał do biurka i położył na nim księgę.

- Niewiele osób o tym wiedziało, lecz Cuthbert uwielbiał zagadki. Dlatego otwarcie jego tajnych drzwi nie jest proste – odwrócił się w stronę dziewczyny i przyglądnął się jej uważnie. - Przez wiele lat szukał osoby, o podobnym umyśle co on. Kto potrafi myśleć, jak on. Jednak przez te wszystkie lata w nikim nie dostrzegł żadnego, nawet najmniejszego śladu zainteresowania. Dopóki nie spotkał ciebie. Czekał, aż nadejdzie odpowiednia pora, abyś mogła przejąć jego urząd.

- Myślałam, że profesor nie chciał ustąpić ze stanowiska, bo za bardzo kocha swoją pracę.

Prawie Bezgłowy Nick uśmiechnął się.

- Nie chciał ustąpić ze stanowiska, bo czekał na godnego następcę – wskazał palcem prosto na nią. – Czekał na ciebie.

Dziewczyna nie wiedziała, co odpowiedzieć. Historia brzmiała nieprawdopodobnie. Nawet za bardzo. Owszem, była przekonująca, jednak Hermiona miała jakieś dziwne wrażenie, że nie jest prawdziwa. Nie znajdowała jednak żadnego rozsądnego wytłumaczenia, dlaczego Sir Nicholas miałby ją okłamywać.

- Zgaduję, że nie wie pan, jak otworzyć tą ukrytą bibliotekę?

Nick pokręcił głową.

- Wiem, jedynie, że znajduje się za oryginalną biblioteką.

Hermiona omiotła wzrokiem wielką półkę z księgami i szukała punktu zaczepienia. Podeszła bliżej i przejechała dłonią po oprawkach.

- Muszę wracać do wieży – powiedział Prawie Bezgłowy Nick. – Pani profesor – dodał, kłaniając się lekko. Odpowiedziała mu tym samym i patrzyła, jak duch przenika przez drzwi. Kiedy zniknął, przeniosła wzrok z powrotem na bibliotekę. Cały czas zastanawiała się, jakie tajemnice ukrył profesor Binns. Co znajdzie za ścianą? I jak ma się tam dostać? Nie miała żadnych wskazówek, tępo gapiła się na grzbiety ksiąg, tak jakby mogły powiedzieć jej cokolwiek... interesującego. Hermiona nagle zmarszczyła brwi. Podeszła do jednej z półek i przejechała dłonią po pięknej okładce. Profesor był stary, tak samo jak większość jego ksiąg, ale ta tutaj… Rozglądnęła się wokół. Zawiesiła wzrok dwie półki wyżej, po lewej stronie. W całej swojej kolekcji, profesor posiadał jedynie dwie nowe, niezniszczone księgi. To musiało coś znaczyć. Wróciła do pierwszego tomu i już miała go wyciągnąć, gdy nagle coś przykuło jej uwagę. Na oprawce, na samym szczycie, nad kaligrafowaną literą M, znajdował się maleńki, ledwo widoczny symbol. Przyjrzała mu się uważnie i nagle przypomniała sobie, co on oznacza.

- Epsilon – szepnęła. Piąta litera alfabetu greckiego. Szybko podeszła do drugiej księgi i sprawdziła, czy tam również widnieje jakiś symbol. Grzbiet był czysty, dziewczyna wyciągnęła więc księgę i zaczęła przeglądać dokładnie każdy skrawek oprawki. Nagle na jej ustach pojawił się uśmiech. W samym rogu tylnej okładki znajdował się kolejny symbol.

- Omega – szepnęła, uśmiechając się pod nosem.

Dziewczyna odsunęła się kilka kroków od półki i obserwowała ją kilka chwil. Piąta i ostatnia litera alfabetu. To nie miało sensu, na pierwszy rzut oka, ale jeśli faktycznie w tajnej bibliotece Binnsa znajdowały się cenne, stare księgi, odpowiedź nie mogła być oczywista. Miała pustkę w głowie. Usiadła na oparciu fotela i wpatrywała się w półkę. Co tam jest? Nie znała jeszcze wszystkich wskazówek. Te litery mogły oznaczać cokolwiek, pojedynczo nie miały dla dziewczyny żadnego sensu. Coś jeszcze musiało być ukryte w tych księgach. Wzięła je do swojego biurka i zaczęła wertować każdą z nich w poszukiwaniu wskazówek.

Snape wychylił się lekko za róg, badając teren. Malfoy’s Manor opustoszało na wieczór, lochów pilnował tylko jeden strażnik, którego z łatwością odprawił, teraz na jego drodze nie stał nikt. Ruszył do drzwi i wyszedł z posiadłości. Przemierzał ścieżki w blasku księżyca, w końcu dotarł do bramy i machnięciem różdżki zdjął z niej zaklęcie chroniące. Brama wydała cichy dźwięk, kiedy przez nią przeszedł i wtedy nagle zatrzymał go znajomy głos.
- Nawet nie myśl o uwolnieniu tej małej szmaty.

Odwrócił się i spojrzał w pogardliwą twarz kobiety.

- Ciebie również miło widzieć, Bellatrix.

Zbliżyła się do niego niebezpiecznie blisko, lecz Snape zachował kamienną twarz.

- Wiem, że coś knujesz. Zawsze coś knujesz. Dobrze ci radzę, odpuść sobie.

- A dlaczegóż to miałbym chcieć uwolnić zdrajczynię krwi?

- Nie pogrywaj ze mną – syknęła wzburzona i wyciągnęła różdżkę, którą przyłożyła mu do piersi. – Ostrzegam cię, że jeśli spróbujesz czegokolwiek, osobiście cię zabiję.

- Z pewnością sprawiłoby ci to wiele radości.

Bellatrix wyraźnie się zirytowała.

- Nawet nie masz pojęcia, Severusie – warknęła.

Nagle poczuł ukłucie w miejscu, gdzie jej różdżka stykała się z jego szatą i skrzywił się.

- Jeśli jeszcze raz zobaczę cię w jej pobliżu, nie skończy się na ostrzeżeniu.

Obrzuciła go morderczym spojrzeniem i zamaszyście się odwróciła, szybkim krokiem oddalając się w stronę Malfoy’s Manor. Snape głośno przełknął ślinę i wypuścił wstrzymywane powietrze. Chwilę później deportował się prosto do swoich komnat. Opadł na fotel i przetarł dłonią ranę na piersi. Wiedział, że uwolnienie dziewczyny nie będzie proste. Mógł się nawet spodziewać gróźb ze strony Bellatrix. Teraz jego plan wymagał przyspieszenia, tak, aby oszczędzić młodej Weasley’ównie tortur. Nie miał tylko pojęcia, jak to zrobić. Rozebrał wierzchnią szatę i poszedł do łazienki, gdzie zrzucił resztę ubrania. Przelotnie zerknął w lustro i to, co tam zobaczył wzbudziło w nim obrzydzenie. Rana na bladej piersi paskudnymi promieniami rozchodziła się po całym torsie, jak tatuaż, którego nie sposób się pozbyć. W jego centrum tkwiła niewielka, czarna dziura. Dotknął delikatnie znamienia i poczuł, że robi mu się słabo. Wszedł do wanny i odkręcił wodę. Była lodowata, jednak tylko w ten sposób mógł złagodzić ból, który dosłownie palił jego pierś.

Kiedy rano Hermiona zeszła na śniadanie była nieprzytomna. Położyła się zdecydowanie za późno, jednak tajemnicza biblioteka nie dawała jej spokojnie zasnąć. W progu Wielkiej Sali spotkała profesor McGonagall i profesora Snape’a.

- Dzień dobry – przywitała się uprzejmie, lecz tylko profesor McGonagall zaszczyciła ją odpowiedzią.

- Witaj, Hermiono. Jak ci idzie nauka?

Dziewczyna niepewnie zerknęła na swojego opiekuna. Krzywił się jakby miał kaca, albo jakby mu dokuczała niestrawność.

- Bardzo dobrze, dziękuję.

- Cieszę się. Miłego dnia – nauczycielka uśmiechnęła się i odeszła w stronę stołu nauczycielskiego. Snape bez słowa podążył za nią. Hermiona zajęła miejsce przy stole i nałożyła sobie solidną porcję jajecznicy. Przeżuwając kolejne kęsy zerknęła na stół nauczycielski i zmarszczyła brwi. McGonagall z wyraźnym niepokojem na twarzy rozmawiała ze Snape’em, który nagle złapał się za pierś i skrzywił. Chwilę później wstał i wyszedł z Sali bocznym wyjściem. Hermiona pospiesznie dokończyła posiłek i poszła do swojego gabinetu. Znalazła kartkę z podziałem lekcji Snape’a i odszukała interesującą ją kolumnę. Piątkowe zajęcia Snape zaczynał za pół godziny, dziewczyna postanowiła więc udać się do niego z wizytą. Skoro nie mogła na chwilę obecną poradzić sobie z rozszyfrowaniem szyfru profesora Binnsa, równie dobrze może siedzieć na zajęciach u Snape’a. Dziewczyna uznała to za wygodne usprawiedliwienie, żeby sprawdzić, co się stało ze Snape’em. Na śniadaniu nie wyglądał najlepiej. Sama wzbraniała się przed myślą, że się o niego martwi. To normalna troska, w końcu był, bądź co bądź, jej opiekunem. Mogło stać mu się coś poważnego, lub po prostu przesadził z alkoholem. Żadna z tych opcji nie była korzystna dla sytuacji Hermiony. Kiedy dotarła pod jego drzwi i zapukała, odpowiedział jej nieprzyjemnym warknięciem.

- Czego?

Hermiona wzdrygnęła się.

- Profesorze Snape, to ja, Herm…

- Wynoś się stąd.

- Chciałam tylko poprosi…

- Powiedziałem, wynoś się.

Zagryzła zęby i odwróciła się na pięcie. Już miała odejść, kiedy nagle usłyszała huk i tępy odgłos uderzenia. Bez zastanowienia otworzyła drzwi i zobaczyła profesora leżącego koło biurka. Rzuciła się w jego stronę i uklęknęła na dywanie.

- Profesorze!

Mężczyzna trzymał się kurczowo za lewą pierś i krzywi twarz z bólu.

- Wezwę panią Pomfrey, proszę się nie ruszać – powiedziała, lecz Snape złapał ją za rękę, zanim zdążyła wstać.

- Nie. Tam… - wskazał ręką półkę. – Eliksir…

Dziewczyna wstała i podbiegła do szafki. Stało tam tak wiele eliksirów, że dziewczyna nie wiedziała nawet jak je zidentyfikować.

- Ciemnozielona fiolka… Szary eliksir…

- Mnóstwo tu takich! – krzyknęła spanikowana.

- La… lawenda…

Dziewczyna złapała pierwszą ciemnozieloną fiolkę jaką znalazła i powąchała zawartość. Natychmiast ją zemdliło, więc szybko ją odstawiła. Zdecydowanie nie pachniała lawendą. W pośpiechu wąchała każdą następną, aż w końcu znalazła odpowiedni zapach. Uklęknęła przy profesorze i położyła jego głowę na swoich kolanach. Był ledwo przytomny.

- Profesorze Snape? – zawołała, lecz on nie odpowiedział. Jego głowa bezwiednie spoczywała na jej kolanach. Nie zastanawiając się przyłożyła mu fiolkę do ust. Wystarczył najwyraźniej łyk, bo chwilę później Snape samodzielnie złapał fiolkę i odciągnął ją od ust. Oddech mu się ustabilizował i nabrał sił na tyle, żeby próbować wstać. Sycząc z bólu udało mu się usiąść pod ścianą.

- Pańska rana? – spytała nagle dziewczyna.

Snape popatrzył na nią zdziwiony.

- Skąd o niej wiesz? – spytał nadal słabym głosem.

- Pokazał mi pan. Po tym, jak… zaatakował mnie Malfoy.

- No tak – odparł Snape, jednak z rzeczywistości był skołowany. Nie powinna tego pamiętać. Więc jak..?

- Lepiej się pan czuje? Może jednak zawołam panią Pomfrey…

- Nie – warknął Snape. – Już mi lepiej. A teraz się wynoś.

Nie chciał, żeby ktokolwiek oglądał go w takim stanie. Zwłaszcza ona.

- Nie ma mowy – żachnęła się. – Wyjdę i Merlin jeden wie, co się stanie.

- Nic się nie stanie, Granger. Mówiłem, że już mi lepiej – powiedział i spróbował wstać, lecz nagle syknął i z powrotem opadł na podłogę.

- Najwyraźniej nie.

Dziewczyna podeszła do półki i wzięła fiolkę z eliksirem regenerującym. Podała ją Snape’owi, który obrzucił ją tylko wściekłym spojrzeniem i wypił zawartość naczynka.

- Co się właściwie stało? – spytała zaniepokojona Hermiona.

- Nie przypominam sobie, Granger, abym zwierzał się uczniom z moich prywatnych spraw.

- Uczniom może nie, ale komuś kto możliwe uratował panu życie – tak.

Snape westchnął zrezygnowany. Widział, że się uparła i raczej jej nie spławi.

- Miałem wczoraj małe… nieporozumienie z Bellą.

- Znowu pana torturowała? – spytała zmartwiona.

- Już powiedziałem. To było nieporozumienie.

Tym razem to Hermiona westchnęła. Uparty jak osioł!

- No dobrze – podniosła się z ziemi i zapytała: - Może pan wstać?

- Nie potrzebuję niańki, Granger.

Z trudem podniósł się, plecami wciąż opierając się o ścianę. Chciał usiąść na fotelu, jednak kiedy zrobił pierwszy krok zakręciło mu się w głowie. Opadł ciężarem na stojącą obok dziewczynę, która odruchowo złapała go w pasie. Dopiero kilka sekund później zdała sobie sprawę w jak żenującej sytuacji się znaleźli. Popatrzyła w górę i wstrzymała oddech. Znajdowała się kilka centymetrów od twarzy profesora, który wyglądał na równie zakłopotanego co ona. Czuła jego mocny zapach, czuła jego ciało tuż przy swoim, wręcz widziała głębię jego czarnych oczu. Na tyle na ile pozwoliła jej wątła budowa ciała, pomogła mu dotrzeć do biurka i usiąść w fotelu. Otrzepała swoją szatę, próbując ukryć zawstydzenie.

- Czy w czymś jeszcze potrzebuje pan pomocy?

- Czy wspominałem, że nie potrzebuję niańki? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

- Owszem – powiedziała, trochę zdenerwowana. Ona chce mu pomóc, a on zachowuje się jak gbur. - A zaraz potem prawie się pan przewrócił.

- Powoli tracę cierpliwość – mruknął pod nosem Snape.

- Czemu tak bardzo nie chce pan sobie dać pomóc? – spytała urażona.

- Bo jestem dorosłym człowiekiem, Granger – warknął.

- To niech się pan zachowa jak dorosły.

- Nie pozwalaj sobie – powiedział podniesionym głosem. – Pomogłaś mi, jestem wdzięczny, a teraz wynoś się. Za chwilę mam zajęcia.

- Chce pan iść na lekcje w takim stanie?

- Czy ty, Granger, jesteś moją matką? Obrałaś sobie za punkt honoru pouczać mnie i mówić, co mam robić, a czego nie? – mówił coraz bardziej wzburzony. Hermiona przestraszyła się jego wyrazu twarzy, kiedy wspomniał o swojej matce. Przestraszyła się tego błysku w oku. Odruchowo zrobiła kilka kroków w tył. Patrzył na nią niemalże z nienawiścią, przeszywając ją wzrokiem, jakby chciał ją w tej chwili zamordować. Zmieszana zabrała swoją torbę i szybko wyszła z gabinetu. Snape opadł z powrotem na fotel i zamknął oczy. Wziął kilka głębszych oddechów i uspokoił się. Nie powinien był na nią krzyczeć. Chciała mu pomóc, jednak jej obecność tylko pogarszała sprawę. Nagle drzwi znów się otworzyły.

- Severusie – McGonagall podeszła do niego i spojrzała na niego zaniepokojona. – Co się stało? Spotkałam przed chwilą Hermionę, jak wybiegała z twojego gabinetu.

- Kazałem jej się wynosić, ot co.

Dyrektorka była wyraźnie zszokowana taką szczerością ze strony przyjaciela. Rzuciła mu pytające spojrzenie, a on tylko westchnął gniewnie.

- Znalazła mnie na podłodze i trochę spanikowała – powiedział wymijająco.

- Co? Co się stało?

- Rana dała bardziej o sobie znać.

- Severusie…

- Na brodę Merlina, Minerwo, czy ty też zamierzasz panikować? Bo jeśli tak, to możesz to robić na zewnątrz.

- Nie zamierzam. Jeśli nie chcesz pomocy, w porządku. Ale potem nie przybiegaj do mnie z podkulonym ogonem.

- Wedle życzenia.

Minerwa nie mogła zrozumieć, dlaczego jest tak agresywny. Wiedziała, że jest drażliwy, nie lubi zbytniej troski, bo uważa, że na nią nie zasługuje. Nie wiedziała jednak, jak mogłaby to zmienić. Postanowiła zostawić go samego, może jak ochłonie uda jej się z nim porozmawiać jak z człowiekiem. Odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi, jednak w tym momencie Snape poruszył się na fotelu.

- To Bella – powiedział. – Byłem wczoraj w Malfoy’s Manor.

- Widziałeś Ginny? – spytała cicho.

- Widziałem. I pomogłem jej. Dlatego dostałem.

Minerwa podeszła do biurka i usiadła na jednym z foteli.

- Jak ona się czuje?

- Jest wyczerpana. Torturują ją, a teraz kiedy Bella ma na mnie oko, muszę niezwykle uważać. Jeśli nas złapią, jak będziemy uciekać z Malfoy’s Manor... zabiją nas oboje.

Przez chwilę milczeli, wpatrując się każdy w swoje dłonie.

- Jaki masz plan?

- Nie mam – przyznał Snape. McGonagall dopiero teraz zrozumiała, jak wielkie podejmowali ryzyko.

- Musimy coś wymyślić.

- Wiem, do cholery! – powiedział głośno Snape. – Myślisz, że nie próbowałem? Myślisz, że co, zostawię tą dziewczynę na śmierć?

- Nie, Severusie… - odparła McGonagall, jednak Snape nakręcał się, coraz głośniej mówiąc.

- Nie mam bladego pojęcia, jak jej pomóc! Jedyną opcją w tym momencie jest pozbycie się przeszkody, jaką stanowi ta psychopatka.

- Nie możesz jej po prostu zabić – odparła dyrektorka po chwili. – Wiem, jak niedorzecznie to brzmi, ale zastanów się. Jak myślisz, ile czasu minie zanim Voldemort zorientuje się, że zniknęła?

- Miejmy nadzieję, że wystarczająco, żeby wyprowadzić stamtąd dziewczynę.

McGonagall przerażona patrzyła na przyjaciela. Porywał się na ogromne niebezpieczeństwo, dla siebie, dla Ginny, dla wszystkich.

- Chcesz ryzykować atakiem na Hogwart? Wiesz, że Czarny Pan jest nieobliczalny…

- Doskonale o tym wiem! – krzyknął Snape. – Lepiej niż ktokolwiek inny!

Severus Snape nienawidził momentów, w którym ktoś śmiał twierdzić, że zna Voldemorta. Ludziom łatwo było mówić jaki jest, a jaki nie jest, ale prawda była taka, że cokolwiek ludzie mówili złego o Lordzie Voldemorcie – w rzeczywistości było milion razy gorsze. Ale… Snape zmarszczył brwi. Była jedna rzecz, którą wiedzieli wszyscy. Może i był nieludzki, ale miał jedną, żelazną zasadę.

- Jeżeli nie ma innego…

- Może nie musimy ryzykować atakiem – powiedział Snape, nie słuchając, co ma do powiedzenia jego przyjaciółka. – Możemy pozbyć się Belli raz na zawsze.

- Co masz na myśli? – spytała Minerwa, z błyskiem nadziei patrząc na mężczyznę.

- Voldemort jest zły, do szpiku kości, ale ceni sobie lojalność. Ponad wszystko. Nawet nie wiesz ilu ludzi wymordował, za choćby podejrzenie o zdradę – Snape popadał w coraz większy słowotok. Dostrzegł dla nich szansę, że też wcześniej na to nie wpadł! – Bella jest mu oddana jak nikt inny, wśród Śmierciożerców krążą nawet pogłoski, jakoby była zakochana w Czarnym Panu. Możemy to obrócić na naszą korzyść.

- Zwolnij, Severusie, nie nadążam za tobą.

- Zabijemy ją, oskarżając o zdradę.

Minerwa patrzyła z ciężkim szokiem na przyjaciela, kiedy ten żywo tłumaczył jej plan uwolnienia Ginewry. I choć wydawał się doskonały, również niósł za sobą spore ryzyko. Ryzyko, które Severus gotów był ponieść. Kiedy kobieta opuściła jego gabinet, opadł na fotel i przez długą chwilę patrzył się w okno. Naprawdę jesteś gotów zaryzykować własnym marnym życiem za życie tej dziewczyny? spytała pogardliwie jego podświadomość. Odpowiedź znał zanim padło pytanie. Przez całe życie szpiegował, mordował, torturował, znęcał się nad ludźmi w imię wyższego dobra. Jego istnienie zaczął jednak kwestionować, po rozmowie z Albusem, kiedy ten przyznał czym tak naprawdę jest dla niego Potter. Bez wyższego celu, wszystko co zrobił Severus Snape było po prostu złe. Nawet w jego mniemaniu, pozbawionym sumienia, które by to usprawiedliwiało. Niestety jeśli człowiek ma styczność z taką ilością zła, jego serce staje coraz bardziej czarne, zamienia się w kamień, aż pewnego dnia, nie zostaje z niego nic. Severus nie miał pojęcia jak bardzo jego serce jest skamieniałe, ale w tym akcie desperackiego ratunku dostrzegł ratunek i dla siebie. Dostrzegł światło, które zawdzięczał tej głupiej Granger. Zmieniła go, a przynajmniej pragnął, aby tak było. Ona dała mu nadzieję. Coś, czego nie znał. Czego potrzebował.

W tym samym czasie głupia Granger mamrotała pod nosem, sporządzając bezsensowne notatki o rzeczach, które doskonale znała. Musiała się uspokoić, ale po każdej rozmowie z nietoperzem było jej coraz trudniej. Ten jego upór, jego arogancja i krnąbrność doprowadzała dziewczynę do wściekłości. Za nic nie chciał dać sobie pomóc, jakby to była ujma na honorze. Jest aż tak arogancki czy może uważa, że ona nie byłaby mu w stanie pomóc? Żadna z tych odpowiedzi nie była przyjemna. I do tego ta agresja w oczach… Przestraszył ją. Dlatego się wycofała. Nie wiedziała, do czego może być zdolny, w końcu… Zabił Dumbledore’a. Opanuj się, tylko się pogrążasz, podpowiadała jej podświadomość. Miała rację. Ciągle o tym myśląc sama pchała się w wir wściekłości, z którego musi się teraz wyrwać. Napędzała swój własny gniew. Wzięła kilka głębokich oddechów i odczekała, aż jej serce znów zabiło normalnym rytmem. Postanowiła iść na zajęcia Snape’a, ale zachowywać się, jak gdyby nic się nie stało. Dziecinne podejście, ale jeśli Snape tak chce – Hermiona zapomni, że cokolwiek widziała w jego gabinecie. Podążyła pod salę, gdzie zniecierpliwieni uczniowie drugich klas szeptali między sobą, prawdopodobnie wymyślając tuziny powodów spóźnienia profesora. Kiedy ją zobaczyli, ucichli. Dopiero po chwili, z tłumu padło nieśmiałe pytanie.

- Czy profesor przyjdzie na lekcje?

- Profesor Snape musiał załatwić kilka ważnych spraw dzisiaj rano, ale z pewnością za niedługo przyjdzie – powiedziała Hermiona, dużo spokojniej niż planowała.

- Pani poprowadzi za niego lekcje?

Hermiona uśmiechnęła się.

- Nie, profesor Snape naucza Eliksirów, ja natomiast Historii Magii.

- A nie może go pani zastąpić?

Hermiona poczuła się lekko zakłopotana. Nie była jeszcze nawet oficjalnie nauczycielem, a uczniowie już woleli ją niż Snape’a. Chociaż właściwie jej to nie zdziwiło. Każdy jest lepszy od Snape’a. Nagle nadzieja zniknęła z twarzy dzieciaków, a zamiast niej pojawił się strach. Odwróciła się, podążając za ich wzrokami i nagle serce jej stanęło. Tuż za nią stał profesor Groźny-Nietoperz we własnej osobie i przeszywał ją swoimi stalowymi tęczówkami. Bez słowa wpuścił uczniów do Sali, a kiedy zamknęły się za nimi drzwi, odezwał się do dziewczyny.

- Przepraszam, że na ciebie nawrzeszczałem.

Hermiona stała oszołomiona, niedowierzając własnym uszom. Czy Snape ją właśnie… przeprosił?

- Słucham? – odparła zszokowana.

- Nie powinienem podnosić na ciebie głosu, chociaż twoje zachowanie było niezwykle irytujące.

- Brzmiało lepiej zanim pan to dodał – powiedziała cicho dziewczyna, na co Snape zrobił dobrze znaną minę.

- Widzisz, Granger, o tym mówię.

Dziewczyna ugryzła się w język. Widziała, że profesor nie przywykł do przepraszania, postanowiła więc wyjść mu naprzeciw. Uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, na co on w pierwszej chwili zareagował zdziwieniem. Chwilę potem jednak wykrzywił usta w grymas, który przypominał lekki uśmiech. Podszedł do drzwi, jednak zanim nacisnął klamkę usłyszał słowa Hermiony:

- Przeprosiny przyjęte.

Spojrzał na nią, Wciąż się uśmiechała. W jej policzkach znów widoczne były dwa wgłębienia. Wszedł do klasy, tym razem nie zatrzaskując za sobą drzwi.

Hermiona nie miała pojęcia, dlaczego uśmiech nie chciał zejść z jej twarzy. Po raz pierwszy doświadczyła czegoś miłego ze strony Snape’a i chociaż logika podpowiadała jej, że mógł być to jednorazowy czyn, jej serce biło szybciej na to wspomnienie. Przeprosił ją, uśmiechnął się do niej, nie uraczył żadnym zgryźliwym komentarzem. Jeszcze kwadrans temu myślała, że to będzie beznadziejny dzień. Teraz jednak uśmiechnięta maszerowała do swojego gabinetu, przekonana, że nie będzie tak źle. Zamknęła za sobą drzwi i w tym samym momencie jej skronie zapulsowały nieznośnym bólem. Rozbłysk światła poprzedził kolejne urywane obrazy, tym razem Hermiona widziała je, jak na jawie.

Snape zakładał jej kosmyk za ucho.

Ona wplotła swoją dłoń w jego.

Obejmował ją.

Hermiona go pocałowała.

Wziął ją na ręce.

Hermiona pochylała się nad nim.

Kochał się z nią.

Zaraz potem zobaczyła, jak celuje w nią różdżką i ujrzała kolejny rozbłysk światła. Jej głowę zalała fala wspomnień, tak żywych, tak realnych, że dziewczyna aż zakryła usta dłońmi. Pamiętała wszystko.

*

Uczniowie nie przywykli do dobrego humoru Severusa Snape’a. Prawdę mówiąc, bali się takich dni. Nie wiedzieli co to oznacza ani czego mogą się spodziewać. Tego przedpołudnia Severus Snape nie podniósł głosu na żadnego ucznia, nie uderzał pięścią w stół, ani nie rzucał morderczych spojrzeń po sali. Co prawda nie chwalił ich ani nie zachowywał się miło w stosunku do nich. Był spokojny, opanowany, a jego uwagi nie były zgryźliwe ani obraźliwe. Wielu uczniów myślało, że jest chory. Niektórzy myśleli, że zwariował. Inni z kolei bali się, że ktoś się pod niego podszywa. Jednak Severus Snape, zwyczajnie miał dobry humor. Największą zgrozę budziły momenty, kiedy siadał za biurkiem i notując w zeszycie, uśmiechał się po nosem.

Po ostatnich zajęciach przed lunchem, Snape postanowił wykorzystać sytuację i udał się na drugie piętro. Zamierzał pokazać Hermionie południowe obchody i wytłumaczyć, jak one działają. Zapukał do drzwi, a dziewczyna od razu odpowiedziała.

- Proszę.
Kiedy znalazł się w środku, od razu wyczuł, że coś jest nie tak. Dziewczyna opierała się o swoje biurko, a w oczach miała pełno łez. Cicho zamknął za sobą drzwi, wciąż się jej przypatrując. Raptem kilka godzin temu była szczęśliwa, a teraz wyglądała jak siedem nieszczęść.

- Co się stało? – spytał podchodząc bliżej. Dziewczyna jednak szybko podniosła rękę, która drżała, tak samo jak jej klatka piersiowa, dając znak, aby nie podchodził. Z jej oczu popłynęło kilka łez, kiedy na niego spojrzała.

- Jak mogłeś? – szepnęła. Snape był skołowany.

- Jak mogłem, co? – spytał zdziwiony.

- Wiem, co mi zrobiłeś.

Mina Snape’a zrzedła w jednej sekundzie, kiedy zdał sobie sprawę o czym dziewczyna mówi. To była niedorzeczne. Nie mogła wiedzieć. A jednak… Była roztrzęsiona, po jej bladych policzkach spływały łzy, a ciało drżało. I ten wzrok, którym go obdarzyła. Pełen wściekłości.

- Jak mogłeś…? – powtórzyła jeszcze ciszej.

Nigdy nawet nie wyobrażał sobie, że mogłoby dojść między nimi do tej rozmowy. Nie był na nią przygotowany, nie wiedział co ma jej powiedzieć. Milczał, a gniew w jej oczach rósł z każdą sekundą.

- Jak mogłeś?! – krzyknęła, podnosząc się. – Jak mogłeś to zrobić?!

Hermiona zasłoniła dłonią usta. Zbyt długo tłumiła w sobie te emocje. Patrząc na niego, jak stał nieruchomo i nawet na nią nie patrzył, wzbierała w niej złość.

- Powiedz, do cholery!

Severus nigdy nie słyszał tylu emocji w jednym, krótkim zdaniu. Jedyne co był w stanie jej odpowiedzieć, ciężko przeszło mu przez gardło. Spojrzał prosto w jej oczy.

- Przepraszam.

Stał wystarczająco blisko, aby jej lecąca dłoń trafiła w jego policzek. Niespodziewany cios wywołał w Severusie reakcję, na jaką dziewczyna czekała.

- Zrobiłem, co uważałem za słuszne.

- Słuszne dla kogo? Nie miałeś prawa decydować za mnie!

- Miałem – powiedział. – Byłaś pijana, tak samo jak ja.

Hermiona otworzyła usta ze zdziwienia i poczuła na języku smak swoich słonych łez.

- Ale chciałam tego! – krzyknęła. Stali chwilę w milczeniu, nagle dziewczyna powiedziała z wyrzutem. - Pierwszy raz byłam szczęśliwa. Naprawdę szczęśliwa.

- Byłaś PIJANA! – wykrzyknął. Odsunęła się od niego, jednak trafiła na biurko i złapała się za nie rękami. – Cierpiałaś po zerwaniu z Weasley’em, za dużo wypiłaś i stało się!

- Myślisz, że dlatego to zrobiłam? – krzyknęła, jednak jej głos łamał się.

- JA WIEM, ŻE DLATEGO TO ZROBIŁAŚ – wrzasnął, a dziewczyna przeraziła się. W jego czarnych oczach skakały ogniki, zdradzając jak bardzo jest wściekły. – Myślisz, że uwierzę, że jakakolwiek kobieta, zwłaszcza ty, chciałaby być ze mną z własnej woli?! Jestem Śmierciożercą – zrobił krok w jej stronę. – Gwałcicielem – znów zbliżył się o krok i stanął tuż naprzeciw dziewczyny. – Mordercą – warknął prosto w jej twarz. - Nie mogłabyś mnie pokochać.

Hermiona nie wierzyła w to, co słyszy. Była tak wściekła i zraniona, że w przypływie gniewu, powiedziała bez zastanowienia jedyną rzecz, która mogła zaboleć Severusa Snape’a.

- Masz rację. Nie mogłabym.

Popatrzyła na niego ostatni raz i wyprostowała się, pozwalając, aby po gorących od złości policzkach, popłynęła cienka strużka łez.