ROZDZIAŁ 9.

Pierwsze promienie słońca wyłoniły się zza horyzontu i rozjaśniły twarz Severusa. Otworzył oczy, nie spał. Odwrócił się na plecy i popatrzył na zgniłozielony baldachim nad łóżkiem. Zakrył jedną dłonią twarz i westchnął. Morfeusz nie zlitował się nad nim tej nocy. Opuścił nogi i popatrzył na swoje dłonie. Chciał unikać kontaktu z dziewczyną, a jak na złość, zataczają kółko. Uznał jednak, że jak na razie nie ma powodów do obaw. Jeśli dzisiaj pokaże się jej ze swojej typowej strony, zrównoważy szalę i wszystko będzie dobrze.

Okazja nadarzyła się zaraz po śniadaniu. Szedł właśnie korytarzem w kierunku do zejścia do lochów, gdy nagle ktoś z impetem potrącił go od tyłu. Utrzymał równowagę i rozglądnął się. Hermiona Granger, we własnej osobie. Stała nad upuszczoną torbą i patrzyła na niego wystraszona.

- Granger - powiedział.

- Najmocniej przepraszam, profesorze. Ja nie.. nie zauważyłam pana. Przepraszam.

- Nie zauważyłaś mnie na środku korytarza?

Uczniowe wokół nich patrzyli się na profesora równie wystraszeni co dziewczyna. Wszyscy woleli unikać profesora szerokim łukiem, a ta dziewczyna właśnie wpadła prosto na niego i omal go nie wywróciła. Cisza na korytarzu zaczęła gęstnieć, jakby ich ktoś wrzucił do zupy mlecznej.

- Po prostu się spieszę... Szukałam czegoś w torbie i... Przepraszam, naprawdę.

Gdyby byli sami, odpuściłby. A przynajmniej byłby trochę mniej złośliwy. Ale wśród uczniów musiał utrzymać reputację.

- Wielka szkoda, że Gryffindor nie może tracić przez ciebie punktów. Inaczej właśnie wyszlibyście na zero. A jeśli masz problem ze wzrokiem, radzę kupić okulary. Chociaż patrząc na pana Pottera, nie wiem czy to pomoże.

Hermiona spuściła wzrok i patrzyła na swoje buty. Co się stało z wczorajszym Snape'em, który nawet pozwolił jej mówić do siebie po imieniu?

- Naprawdę mi przykro, profesorze.

- Naprawdę mam to gdzieś, Granger. Zbieraj swoje rzeczy i znikaj mi z oczu.

Nie patrząc na niego zabrała torbę z podłogi i szybko odeszła. Snape rozglądnął się groźnie po korytarzu.

- Mam zacząć odejmować punkty? - i nagle na korytarz powrócił dawny gwar, uczniowie rozeszli się w swoje strony. Snape natomiast ruszył do lochów na zajęcia.

Hermiona cicho uchyliła drzwi biblioteki i rozłożyła się na wolnym stoliku pod oknem. Wyciągnęła pergamin i kałamarz i podeszła do pierwszej półki. Przeskakiwała z tytułu na tytuł, aż w końcu znalazła interesujący ją tom i przyniosła go na stół. Usiadła wygodnie i otworzyła księgę.

"Od pradawnych dziejów ludzie uprawiali magię we wszystkich zakątkach świata. Pierwsze wzmianki pojawiają się około IV wieku p.n.e., kiedy to rodzina Ollivanderów rozpoczęła swą różdżkarską działalność. Pierwszy znany nam członek tej rodziny - Geraint Ollivander, od małego zajmował się wytwarzaniem i dopasowywaniem różdżek. Uznaje się go za twórcę sklepu przy ulicy Pokątnej."

Przekartkowała do połowy, znała tą książkę bardzo dobrze, ale nie wiedziała od czego ma zacząć. Zaczęła czytać o magicznych symbolach, lecz docierały do niej tylko pojedyncze słowa. W tej chwili jej myśli zajmował pewien czarnowłosy nietoperz. Nie bardzo wiedziała, o co mu chodzi. Podczas wczorajszego obchodu był dla niej wyjątkowo miły, a dzisiaj znów ją obrażał. Może wczoraj był chory, miał gorączkę, albo był pijany? Wiedziała jedno, jego humory kiedyś ją wykończą. Ich współpraca znów wydawała się dziewczynie czymś niewyobrażalnym. Nagle przed jej oczami mignął niewyraźny, mglisty obraz. Snape... Pojawił się kolejny. Pochylał się nad nią. Następny obraz. Całował ją w policzek. Dziewczyna krzyknęła i odskoczyła od stołu. Stała trzymając się za głowę. Co to było?

- Coś się stało? - zza rogu wychylała się zaniepokojona pani Pince.

- Nie, nic, przepraszam panią..

Kobieta kiwnęła głową i zniknęła. Dziewczyna zakryła usta dłonią i usiadła przy stole. Była zdezorientowana. Co właśnie widziała?

Tymczasem Snape pogrążony w mroku sali, siedział za biurkiem oceniając testy piątoklasistów. Śmiać mu sie chciało, gdy czytał odpowiedzi niektórych uczniów. Nie podejrzewał ich o tak totalną głupotę. Kiedy skończył, było już późnie popołudnie. Poczuł doskwierający głód, przywował więc do siebie skrzatkę i poprosił o obiad do jego prywatnych komnat. Posłusznie zjawiła się tam kilka chwil później z tacą, na której stał talerz oraz szklanka soku pomarańczowego. W spokoju skonsumował kawałek duszonej jagnięciny i kilka pieczonych ziemniaków. Odstawił opróżnione naczynia spowrotem na tacę i oparł się na fotelu. Patrzył jak przez małe okno wpadają ostatnie promienie słońca, rzucając delikatne światło na panujący w komnacie półmrok. Złote promyki natychmiast skojarzyły mu się z kolorem oczu pewnej gryfonki. Przymknął powieki i pozwolił swoim wspomnieniom swobodnie płynąć. Wydarzenia poprzedniej nocy wzbudzały na jego twarzy uśmiech, każde wspomnienie o pocałunkach, o jej dotyku, zapachu przyprawiały go o nową porcję dreszczy. Była niesamowitą kochanką. Snape niemal czuł jej dotyk na swojej skórze. Pragnął jej od tamtej pory jeszcze bardziej. Pragnął ponownie poczuć ją przy sobie. I chociaż wiedział, że jest to niemożliwe, tego wieczora nie zamierzał powstrzymywać swojej wyobraźni. Przypominał sobie każdy detal. Jej delikatne dłonie, jej miękkie usta... Nagle otworzył oczy i przejechał kciukiem po dolnej wardze, a kącik ust podniósł się nieznacznie. Miał w swoim życiu wiele kobiet, ale takiej... jeszcze nigdy. Jako Śmierciożerca, sługa Czarnego Pana wiele razy był w ten sposób "nagradzany" przez swojego Mistrza. Wiele kobiet, mugolskich i tych czystej krwi, chciało pokazać Voldemortowi swoje oddanie dla jego sprawy. To jednak było coś zupełnie nowego. Prawdziwe, czyste, niewinne emocje. Niczym nie spaczone. Przez jego myśl przemknęło nagle niespodziewane wahanie. Przecież była pijana. Czemu się oszukujesz? Myślisz, że to coś znaczyło? Nawet gdybyś jej nie usunął pamięci, zachowywałaby się tak samo. Próbował zagłuszyć nieznośny głos w swojej głowie, lecz ten uparcie kontyunuował swój monolog. Proszę cię, nie osłabiaj mnie. Wyrzuty sumienia w twoim wykonaniu wyglądają śmiesznie. Żałośnie. Popatrzył na stolik, na którym wciąż stała nienaruszona szklanka whiskey. Wstał i ruszył w jego stronę, jednak w tym momencie poczuł pieczenie lewego przedramienia. Kurwa, zdążył tylko pomyśleć. Głośny huk rozniósł się po pomieszczeniu i Snape zniknął.

- Kochaniutka, za 5 minut zamykamy.

Hermiona podniosła wzrok znad pergaminu i kiwnęła głową do pani Pince. Rozprostowała kręgosłup i zamknęła opasły tom, który polewitował na swoje miejsce. Popatrzyła przez okno, lecz zobaczyła w nim jedynie swoje własne odbicie. Zmęczenie odznaczyło się na jej twarzy. Oczy miała lekko podkrążone, a pod powiekami czuła piasek. Zebrała pergaminy w jeden stosik, złożyła je i schowała do torby. Zarzuciła ją na ramię i wyszła z biblioteki na pusty korytarz. Nieobecna przemierzała korytarz. W głowie nadal widział wytwory swojej chorej wyobraźni. Dlaczego, na gacie Merlina, wyobraziła sobie jak Snape ją całuje? Był zimny, nieczuły, złośliwy. A do tego stary! Potrząsnęła głową odpędzając od siebie erotyczne fantazje i pomaszerowała do swoich komnat. Dopiero ściągając z siebie czarną szatę przypomniała sobie, że nic nie zjadła od śniadania. Jednak głód nie doskwierał jej tak bardzo, jak uporczywe wizje w głowie. Nalała sobie szklankę whiskey i z grymasem na ustach podniosła naczycie. Odstawiła szklankę głośno na stół i wykrzywiła się. Gorzki smak akoholu rozniósł sie po całym jej ciele. Rozmasowała szyję zesztywniałą od długiego czytania i zrzuciła koszulkę. Nalała wody do wielkiej wanny i oddała się wieczornej kąpieli.

Snape stanął obok Lucjusza Malfoy'a i skinął mu głową na powitanie. Jako jeden z ostatnich przybył na spotkanie z Czarnym Panem. Widział, że Voldemort jest wściekły.

- Ah, Severusie - znajome przeciągnięcie ostatniej spółgłoski przyprawiło Snape'a o dreszcze. Lodowate ślepia patrzyły prosto na niego, a twarz wykrzywiała się w niesmaczny grymas. - Cieszę się, że udało ci się w końcu do nas dołączyć. Chodź. Usiądź - wskazał ręką na krzesło obok siebie. Snape zajął wskazane miejsce i czekał. - Dyskutowaliśmy właśnie, w naszym małym gronie. Jak widzisz wezwałem tylko kilkoro z was, bowiem reszta, no cóż.. Zajęta jest poszukiwaniami pewnej szlamy. Czyżbyś wiedział o kim mówię?

- O Granger, panie - odpowiedział Snape bez wahania.

- Tak, Severusie. O tej brudnej szlamie, Granger - jej nazwisko wypluł z pogardą. - Czy wiesz coś na jej temat?

Snape popatrzył beznamiętnie na swojego Pana.

- Nic więcej, czego Mistrz nie wie.

- Doprawdy? Zatem powiedz mi, drogi Severusie, dlaczego nasz Draco został osadzony w Azkabanie?

- Panie? - Snape popatrzył zdziwiony na Czarnego Pana.

- Według Lucjusza, jego syn został tam zesłany za atak na pewną bardzo szczególną szlamę. Na Granger, jeśli się mylę. Więc wyjaśnij mi, Severusie, jak to możliwe, że Draco zaatakował dziewczynę, której twierdziłeś, że nigdy tam nie było?

Snape z kamienną twarzą wpatrywał się w Czarnego Pana.

- Draco Malfoy, nie ubliżając mu, to niedoświadczony dzieciak, chętny tylko do torturowania i zabijania – Usłyszał, jak Lucjusz głośno wciągnął powietrze. - Wybacz, Lucjuszu, ale twój syn to idiota - widząc wyrazy twarzy zebranych postanowił brnąć w swoje kłamstwo najspokojniej jak umiał. - Dziewczyna podająca się w Hogwarcie za Hermionę Granger, nie jest, niestety, nią. Osobiście to sprawdziłem. Zakon wysłał jednego ze swoich ludzi z eliskirem wielosokowym do szkoły, aby prawdziwa Granger mogła ukryć się gdzieś indziej. Gdzie, tego niestety nie wiem. Dlatego właśnie uznałem, że ta informacja jest nieistotna, panie. Wybacz mi, jeśli się myliłem - Snape pochylił lekko głowę w geście skruchy.

- Masz rację Severusie, ta informacja, w rzeczy samej, jest nieistotna - westchnął Voldemort, a z jego ust dał się słyszeć syk niezadowolenia. - A więc nadal nie znamy miejsca jej przebywania.

Snape przecząco pokręcił głową, a jego towarzysze zawtórowali mu. Czarny Pan odwrócił głowę w bok i oparł brodę na swojej dłoni. Z boku doskonale widać było jego wężowe rysy twarzy, płaski nos i bladą, śliską twarz, oświetlaną teraz przez lekkie płomienie świec na stole.

- Alecto - zwrócił się nagle do kobiety siedzącej przy drugim końcu stołu.

- Tak, panie?

- Jak idą poszukiwania?

- Ciągle bez zmian, mój panie. Żadnych śladów, poza tymi, które już zbadaliśmy. Nasi ludzie wciąż są jednak w terenie.

- Dobrze. Walden. - zwrócił się do podstarzałego czarodzieja naprzeciwko Alecto. - Jak idą przesłuchiwania?

- Również bez zmian, Panie. Młoda Weasley’ówna jest oporna, a jej brat zbyt wiele nam nie pomógł.

- I raczej już nie pomoże, skoro postanowiliście pozbawić go życia.

Mężczyzna powstrzymał się od komentarza i tylko spuścił głowę mamrocząc pod nosem. Voldemort wciąż wpatrywał się w przestrzeń.

- Weasley nie żyje, Potter uciekł razem z tą wariatką Lovegood, a jedyny punkt zaczepienia jaki mamy leży nieprzytomny! Cudnie, po prostu wspaniale. Banda idiotów! - ryknął na nich.

Zebrani ze strachem patrzyli na twarz ich Mistrza. Nie było na niej widać żadnych oznak wściekłości, to była jedna z jego najbardziej przerażających cech. Blada twarz nie zmieniała koloru, a usta nie wykrzywiały się w żaden grymas podobny do gniewu. Śmierciożercy patrzyli tępo w stół lub zerkali po sobie. Tylko dwie pary oczu skierowanie były na Voldemorta. Nagle ciszę przerwał dobrze znany, kobiecy głos.

- Panie… - odezwała się Bellatrix. – Uważam, że powinniśmy mocniej przycisnąć tą rudą zdrajczynię. W końcu… to dziewczyna Pottera… Na pewno jej się zwierzał. Na pewno coś wie.

- Obawiam się, moja droga, że na dziś wyczerpaliście limit jej wytrzymałości. Spróbujecie jutro, z samego świtu. Reszta – popatrzył w końcu na swoich poddanych. – Kontynuujcie poszukiwania.

Tępy huk zawtórował deportacji i pośród zgromadzonych rozległa się fala westchnień ulgi. Snape siedział nieruchomo patrząc na do niedawna zajmowany fotel. Słyszał kroki rozchodzących się ludzi, ich głosy, ale to co mówili, nie docierało do niego. Udało mu się uchronić Granger. Na razie.

- Severusie – Narcyza usiadła obok niego. Omiótł wzrokiem puste pomieszczenie i popatrzył na kobietę. Miała twarz pooraną zmarszczkami, a oczy opuchnięte. Biedna kobieta.

- Narcyzo, wybacz moje słowa. Jednak Draco musiał ponieść karę za swoje czyny. Prawie zabił niewinną osobę.

- Wiem – szepnęła. – Mój syn jest zły, wiem o tym.

- Widziałaś się z nim?

- Nie. Nie miałam odwagi.

Snape nic nie odpowiedział.

- Severusie… - kobiecie zaczął łamać się głos. Mężczyzna dotknął je splecionych dłoni i popatrzył w jej oczy.

- Nie martw się. Kiedy Draco wyjdzie… naprawimy to.

- Jak Severusie? Jak? – kobieta była bliska płaczu.

- Jeszcze nie wiem. Obiecuje ci jednak, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby sprowadzić Dracona na dobrą stronę.

- To się nie uda. I ty o tym wiesz. Wiele razy próbowaliśmy. I nigdy się nie udało.

Snape sam wątpił w swoje słowa. Chciał jednak pocieszyć kobietę. W gronie Śmierciożerców ona jedyna nie była zepsuta. Ona jedyna miała w sobie resztkę uczuć, nie zbezczeszczonych chorymi wyznaniami Voldemorta. Szanował ją za jej siłę. Droga jej życia prowadziła do piekła, u boku męża tyrana i syna mordercy, jednak ona walczyła. Co, niestety, przynosiło marne i niezauważalne skutki.

- Chciałabym stąd uciec. Jak najdalej. Od Lucjusza, od... Czarnego Pana… - Snape patrzył bezsilnie jak kobieta ociera z twarzy łzy. Nie mógł nic dla niej zrobić. Chciałby ulżyć jej w cierpieniu, ulżyć w bólu codziennego życia. Nagle w jego głowie zrodził się pewien pomysł. Nie, pomyślał. Gdybym zabrał ją do Hogwartu mogłaby przypadkowo zobaczyć Hermionę. I nagle doznał olśnienia. Narcyzie Malfoy jako jedynej osobie z grona Śmierciożerców ufał na tyle, aby wyjawić całą prawdę. Może w końcu… Nie będzie sam. Może mógłby na tym skorzystać.

- Narcyzo. To da się załatwić – chwycił jej dłoń i z trzaskiem opuścili Malfoy’s Manor.

Aportowali się na środku gabinetu Snape’a. Narcyza ze zdziwieniem rozglądnęła się po wnętrzu i spojrzała na mężczyznę.

- Myślałam, że do Hogwartu nie można się aportować.

- McGonagall zrobiła dla mnie wyjątek.

- Naprawdę? Dlaczego?

- Ognistej? – oparł pytaniem na pytanie.

- Poproszę – kobieta zajęła miejsce w fotelu i obserwowała w ciszy jak płomienie tańczą na rozżarzonych deskach. Snape usiadł w drugim fotelu i podał jej do połowy napełnioną szklankę.

- Narcyzo, jest coś o czym musisz wiedzieć.

- Tak?

- Twoja siostra… Nigdy się co do mnie nie pomyliła.

W komnacie nastała cisza, jednak po Narcyzie nie widać było żadnej reakcji. Popatrzyła na niego i z lekkim uśmiechem odparła.

- Wiem, Severusie. Moja siostra rzadko się myli.

Spodziewał się ujrzeć na jej twarzy zdziwienie, przerażenie, szok, ale nie zobaczył nic. On sam za to patrzył na nią zdzwiony.

- Wiedziałam, że jesteś szpiegiem, odkąd Bella nakręciła się na ten temat. Wszystko co mówiła, miało sens i trzymało się całości. A tak jak mówię, ona rzadko kiedy się myli – uśmiechnęła się widząc jego wyraz twarzy.

- Więc dlaczego mnie nie wydałaś?

- Bo zrobiłeś coś, na co ja nie miałam odwagi.

Snape był zdumiony. W tym momencie, gdy dotarły do niego słowa kobiety, zaczął szanować ją jeszcze bardziej. To co przechodziła najwyraźniej nie umywało się do piekła, skoro gotowa była zdradzić męża i syna.

- Severusie, dziękuję. Dziękuję, że chociaż na chwilę mogę odpocząć – powiedziała i oparła bezwładnie głowę o zagłówek fotela.

- Chociaż tyle mogę dla ciebie zrobić – powiedział wpatrując się w złoty trunek.

- Za nas, Severusie – uniosła szklankę wznosząc toast.

- Za męczeństwo? – sptytał Snape ironicznie.

Naryza zaśmiała się.

- Za męczeństwo, towarzyszu niedoli – stuknęli się naczyniami i opróżnili je.

- Narcyzo... – zaczął ponownie Snape. Chciał w końcu zrzucić ciężar ze swoich barków. – Nie tylko w tej sprawie nie byłem uczciwy.

- Co chcesz przez to powiedzieć? – spytała zaciekawiona.

- Chodzi o Granger. Ona… ona jest w Hogwarcie.

Teraz to Narcyza wyglądała na zaskoczoną.

- Nie rozumiem.

- Musiałem kłamać. Ona o niczym nie wie.

- Jak to? Nie powiedziałeś jej…

- Nie, Narcyzo. Zakon musi chronić każdego jednego członka, a ona jest bardzo istotna dla naszej sprawy. Gdyby dowiedziała się o wszystkim… z pewnością zapragnęłaby opuścić szkołę, a wtedy domyślasz się, co by się z nią stało.

- Severusie… Nie możesz ukrywać przed nią takich rzeczy. Tu w końcu chodzi o…

- Wiem, Narcyzo – przerwał jej Snape. – Zakon po prostu nie może pozwolić sobie na stratę kolejnego ważnego członka. 
Narcyza zamyśliła się.

- A więc mój syn… To ją wtedy zaatakował, prawda?

- Tak. W ostatniej chwili ją przed nim uratowałem. Inaczej twój syn torturowałby ją, aż do śmierci.
Narcyza zakryła twarz dłonią i odwróciła głowę. Słyszał jej szloch, teraz zdał sobie sprawę, że nie musiał dodawać szczegółów.

- Powiedz mi, jak można być takim potworem? – Narcyza z trudem mówiła, łzy zwilżyły jej usta, a szloch spowodował spazmatyczny oddech. – Powiedz mi jak można wychować takiego potwora?

- To nie jest twoja wina.

- To ja jestem jego matką, Severusie. Ja. To ja powinnam go wychować na porządnego człowieka, a zamiast tego…

- Nie miałaś zbyt dużego wyboru, Narcyzo. To nie twoja wina, że urodziłaś się w takiej rodzinie, a nie innej. Że twój mąż jest, jaki jest. Twój syn, naprawdę, nie miał wielkiego wyboru.

- Dobrze wiesz, że to kłamstwo! To, gdzie się wychowywał to jedno, a to jak.. to inna sprawa.

- Wychowałaś go najlepiej jak umiałaś. I nie, to nie jest kłamstwo.

Kobieta ledwo powstrzymywała drganie rąk. Jej klatka piersiowa poruszała się szybko, a szloch przerodził się z łkanie. Snape nie wiedział co nim kierowało w tamtym momencie. Poczuł ogromny żal dla tej kobiety, ukląkł przy niej i położył dłoń na jej drobnym ramieniu. Odczekał cierpliwie, aż kobieta zaczęła z powrotem miarowo oddychać i zaprowadził ją do swojej sypialni.

- Prześpij się.

- Powinnam wrócić. Lucjusz… On… - kobieta głośno westchnęła na myśl o mężu, czekającym w domu. – Nie spodoba mu się to, jeśli nie wrócę.

- Wyjaśnię mu to. Powiem, że poszliśmy na poszukiwania.

Kobieta delikatnie skinęła głową i przysiadła na skraju łóżka. Snape wyciągnął koc z szafy i okrył nim kobietę.

- Dobranoc, Narcyzo.

- Severusie… - jej głos zatrzymał go przy drzwiach. Odwrócił się i spojrzał na nią. – Dziękuję. Za wszystko, co robisz. Mam nadzieję, że uda ci się ochronić tą dziewczynę. Skoro byłeś w stanie dla niej zaryzykować życiem… musi być dla ciebie ważna.

- Mówiłem ci. Zakon jej potrzebuje.

Kobieta uśmiechnęła się słabo.

- Zakon. A ty?

Severus popatrzył na nią i kiwnął głową.

- Dobranoc, Narcyzo.

Tej nocy Severus Snape długo leżał patrząc w sufit. Nie mógł zasnąć i bynajmniej nie była to wina niewygodnego jak diabli fotela transmutowanego w leżankę.