ROZDZIAŁ 25.

Biały piasek pod stopami dziewczyny uginał się, kiedy stawiała kolejne kroki. Pieniste fale rozbijały się o klif, a zimna woda moczyła jej nagie stopy. Usłyszała przytłumione śmiechy, więc odwróciła się w ich stronę. Kobieta biegła w jej stronę, machając do niej wesoło, a niedaleko za nią stał mężczyzna w hawajskiej koszuli z naręczem bagażu i ręcznikami. Miał też dobrze znanych dziewczynie okulary przeciwsłoneczne.

– Mamo – powiedziała cicho dziewczyna, a kobieta uśmiechnęła się do niej.

Jej usta poruszyły się, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

– Mamo… – powtórzyła głośniej.

Kobieta ponownie się uśmiechnęła i ruszyła w stronę mężczyzny, machając do dziewczyny, aby ta poszła za nią. Niemo wołała jej imię, ale Hermiona nie mogła usłyszeć jej głosu. Zagłuszał go dźwięk rozbijających się fal i skrzeczących wokoło mew. Chciała biec za kobietą, ale jej nogi nie poruszyły się ani o centymetr.

– Nie mogę… – szepnęła i wystawiła do kobiety rękę, aby na nią poczekała. – Nie mogę się ruszyć! Mamo!

Jednak postać kobiety powoli się zamazywała. Hermiona poczuła, jak jej oczy wypełniają się łzami.

– Czekajcie!

Postacie zaczęły się oddalać, aż w końcu zniknęły z zasięgu jej wzroku.

– Mamo!

Jej płacz zginął w kolejnej rozbitej fali, a słone łzy wypełniły usta, gdy upadła na gorący piasek.

Uchyliła lekko oczy, dopiero po chwili przyzwyczajając się do panującej wokół ciemności. Czuła, jak jej nagie ciało oplata cienki materiał. Zapewne kołdra. Powoli z mroku wyłaniały się pojedyncze kształty. Słabe światło świecy stojącej na nocnym stoliku oświetlało ciało mężczyzny, siedzącego na skraju łóżka. Jego twarz podparta była na dłoniach, a włosy opadały na nią, zakrywając jego oblicze.

Hermiona ledwo powstrzymała się przed jękiem, gdy zobaczyła wyblakłe blizny na plecach mężczyzny. Niektóre były małe, ledwo co widoczne w nikłym świetle, ale te większe… Hermiona poczuła, jak w jej żołądku wszystko przewraca się na samą myśl, w jaki sposób powstały.

Delikatnie podniosła się na łokciach i obwiązując wokół siebie cienkie okrycie podpełzła do Severusa. Drgnął, gdy przejechała ciepłą dłonią po szramach, ale nie odwrócił głowy. Klęknęła na łóżku tuż obok niego i delikatnie dotknęła jego twarzy, zmuszając, aby na nią popatrzył.

– Mówisz przez sen – mruknął posępnie, unikając jej spojrzenia.

– Obudziłam cię? – spytała cicho.

– Na szczęście nie aż tak głośno.

Uśmiechnęła się do niego, mimo iż wciąż na nią nie patrzył. Odgarnęła włosy z jego twarzy, a on zaczął przyglądać się badawczo jej twarzy.

– Dlaczego nie uciekłaś?

Hermiona zatrzymała rękę i spojrzała zaskoczona w jego oczy. Widziała w nich wyrzuty sumienia i coś jeszcze. Coś nieodgadnionego, coś zamglonego, głęboko ukrytego w jego duszy, ale próbującego się wydostać.

– Dlaczego miałabym to robić?

– Poprzednim razem skończyło się to całkiem nieciekawie. Nie pamiętasz? – rzucił, wymownie unosząc brew. Uśmiechnęła się kwaśno na ten „żart”.

– Pamiętam. Chciałam… – zawiesiła głos, badając wzrokiem linię jego ust. – Chciałam zobaczyć, czy tym razem zrobisz to samo.

Prychnął i chciał odsunąć twarz, ale nie pozwoliła mu. Złapała ją w obie dłonie i usiadła na jego kolanach.

– Nie lubię się powtarzać – mruknął znów, a Hermiona pocałowała go delikatnie.

– Dziękuję.

W jej oczach widział łzy, ale dziękował Merlinowi, że się nie rozpłakała. Jego skamieniałe serce dziwnym trafem tylko na jej łzy reagowało w jakikolwiek sposób. Nie podejrzewał się o taką słabość. Kobiece łzy. Jej łzy. Prychnął cicho.

– Wyjaśnisz mi, jak zamierzasz rozegrać tę sytuację?

– Czy naprawdę musimy rozmawiać o tym akurat teraz? – odparła pytaniem na pytanie.

– Myślałem, że Panna–Wiem–To–Wszystko–Granger ma jakiś plan w zanadrzu…

Hermiona zaśmiała się melodyjnie, opierając czoło o czoło Severusa.

– Owszem, mam – szepnęła. – Jeśli nie masz nic przeciwko, chciałabym się wykąpać, a później… – popatrzyła na niego rozbawiona. – Później zobaczymy.

Zlustrował ją wzrokiem, ciekaw znaczenia słowa „zobaczymy”. Co prawda nie odpowiedziała na jego pytanie w sposób, jaki tego oczekiwał, ale taki plan wydał mu się lepszy niż żaden.

– Pasuje.

Pocałowała go delikatnie i zsunęła się z jego kolan. Stała chwilę nad nim, wpatrując się w jego oczy, po czym uśmiechnęła się i zaczęła szukać swoich ubrań.

– Sisi je zabrała – odparł, zanim zdążyła zadać pytanie. – Musisz chyba wybrać coś z mojej garderoby.

Uśmiechnęła się do niego teatralnie.

– Oczywiście, że zabrała. Nie możesz jej tego oduczyć?

– I mam chodzić w brudnych ubraniach? – prychnął Severus, na co Hermiona pokręciła zrezygnowana głową. Zabrała jedną z jego czarnych koszul i wyszła z pokoju.

Gdy Severus usłyszał dźwięk płynącej wody, przymknął oczy i rozmasował pulsujące skronie. Wciąż czuł jej ciepło na swoim torsie i teraz, gdy jej nie było, poczuł ogarniające go zimno.

Była zbyt młoda, aby w pełni mogła go zrozumieć. Jego przeszłość, jego postępowanie. To w jej wieku popełnił jeden z największych błędów w życiu i był niemal pewien, że ona właśnie popełnia swój. Jednak żadnym sposobem nie dał rady jej od siebie odsunąć. Wracała, ilekroć próbował.

Jednego był pewien. Że kiedy prawda wyjdzie na jaw, ona nie wróci. Wpatrywał się w dywan, oczami wyobraźni widząc jej oczy pełne łez i usta, układające się w słowa nienawiści. O tak, znienawidzi go.

Chyba naprawdę chciał się ukarać. Chyba naprawdę żałował.

Jeden jego błąd zniszczył życie Lily Potter, a odejście Hermiony zniszczy jego życie. Uczciwa kara.

Poczuł nagle krople spadające na jego ramiona, a gdy odwrócił się, zobaczył niepewnie uśmiechającą się dziewczynę. Mokre włosy nie były tak napuszone jak zwykle, a policzki zaczerwieniły się od gorącej kąpieli. Jego czarna koszula wisiała na jej drobnym ciele, a rękawy musiała podwinąć. Nie spodziewał się, że widok kobiety w jego koszuli tak na niego podziała. Dotknął niepewnie jej policzka, a Hermiona zamknęła oczy, wzdychając. Wodził miękką skórę zimnymi palcami, chcąc zapisać w pamięci każdy jej obraz.

– Przepraszam.

To jedno słowo wymknęło się z jego ust, zanim zdążył ugryźć się w język. Popatrzyła na niego zdziwiona.

– Co… co powiedziałeś?

– Że masz grzecznie tu siedzieć, kiedy będę się kąpał – parsknął cicho, wstając z łóżka.

Hermiona uśmiechnęła się łobuzersko.

– Naprawdę myślisz, że to zrobię?

Jęknął, teatralnie wypuszczając powietrze.

– Przynajmniej niczego nie zepsuj.

Zabrał z szafy czystą koszulę i spodnie, a zanim zniknął, spojrzał na nią przez ramię i uśmiechnął się kwaśno.

– I ani się waż wchodzić do gabinetu.

– Dobrze, panie profesorze – zaśmiała się w odpowiedzi, udając potulną uczennicę.

Kiedy zniknął, Hermiona opadła ciężko na poduszki, wpatrując się w zgniłozielony baldachim. Szybko jednak usiadła i korzystając z okazji, czmychnęła do salonu. Z zaciekawieniem studiowała tytuły wszystkich książek, wyłapując kilka naprawdę interesujących egzemplarzy. Eliksiry fascynowały ją, mimo iż nigdy nie potrafiła zrozumieć złożoności ich warzenia. Tak jakby trzeba było włożyć serce w ich przygotowywanie. Przynajmniej tak wyglądał Severus, kiedy coś warzył. Poświęcał temu całą uwagę, wkładał w to każdą cząstkę siebie.

Ku swojemu zaskoczeniu natknęła się nagle na znajomy tytuł.

– Wolne żarty… – szepnęła, uśmiechając się szeroko.

Wyciągnęła delikatnie książkę, na okładce której widniał napis „Romeo i Julia”.

Przewertowała kartki, po których stanie wywnioskowała, że książka jest stara. Na pierwszej stronie widniała inskrypcja, zapisana bardzo pięknym, kobiecym pismem.

Na dowód, że mugolska literatura wcale nie musi być nudna

Kochanemu Severusowi,

Lily Potter

– Lily Potter – szepnęła Hermiona, gładząc palcem po znajomym nazwisku.

– Ta sama Potter.

Odwróciła się gwałtownie i zobaczyła stojącego w drzwiach Severusa, który przyglądał się jej na powrót zimnym wzrokiem.

– Znałeś mamę Harry’ego? – spytała, zaskoczona taką informacją. – Ale…

Severus patrzył na jej zmieniającą się twarz, kiedy doznała olśnienia.

– Przelotnie – mruknął.

Hermiona popatrzyła na niego, trzymając nadal otwartą książkę w rękach.

– Nie zwracasz się do kogoś „kochany”, jeśli znasz go przelotnie – odparła sceptycznie.

Westchnął, podchodząc do niej i zabierając książkę z jej rąk. Zerknął na dedykację, zawieszając na moment wzrok na nazwisku autorki, po czym zamknął ją z rozmachem i odłożył na miejsce.

– Rozdział zamknięty. Koniec tematu.

– Przyjaźniliście się? – spytała, ignorując jego słowa.

– Powiedziałem, koniec tematu.

– Musieliście się przyjaźnić, skoro dała ci prezent – ciągnęła Hermiona, zbyt ciekawa, aby dać sobie spokój. – W końcu byliście na jednym roku.

– Tak, przyjaźniliśmy się, jeśli chcesz to tak nazywać – odwarknął. – Chociaż ja bym tego tak nie nazwał.

– Więc czemu tak nienawidziłeś Harry’ego? Skoro Lily była twoją przyjaciółką…

Podniósł dłoń, dając znak, aby zamilkła.

– Koniec. Nie będziemy rozmawiać o tej kobiecie, a zwłaszcza o jej przemądrzałym dzieciaku.

– Severusie, ja tylko…

– Powiedziałem, skończ! – krzyknął, a Hermiona cofnęła się ze strachu.

Severus zamknął oczy, by po chwili ochłonąć na tyle, aby spokojnie usiąść w fotelu.

– Przepraszam – szepnęła, klękając przed mężczyzną.

– Lily to… – zamilkł na moment, ale ton, z jakim wypowiedział te dwa słowa, kompletnie różniły się od każdego znanego dziewczynie. – Lily to zamknięty rozdział.

– Severusie… – Hermiona nie wiedziała co powiedzieć, gdy serce podsunęło jej odpowiedź na pytanie.

– Okłamałem cię, wiesz? – powiedział, ale jakby sam do siebie. Jakby te słowa nie były skierowane do niej. – Okłamałem, kiedy powiedziałem, że nie umiem kochać. Lily…

Hermiona zastygła, czekając na dalsze słowa, których tak naprawdę nie musiał wypowiadać.

– Kochałeś ją? – wyszeptała ciężko, a jego oczy zwróciły się w jej kierunku. Lśniły w świetle nieustannie palącego się kominka.

– Tak. Kochałem.

Dwa słowa. Dwa tak proste słowa. A Hermiona nie potrafiła zrozumieć ich znaczenia. Ich sens w jego ustach nagle przestał mieć znaczenie.

– Kochałem ją, odkąd pierwszy raz ją zobaczyłem – kontynuował Snape, a jego pięści zacisnęły się tak mocno, że zaczęły drżeć. – Jej włosy, jej oczy… Były tak intensywne. Wtedy nie wiedziałem, że to miłość, bo byłem zbyt młody i głupi, aby to zrozumieć. Dopiero kiedy… w całej swojej głupocie straciłem ją. Nazwałem jedynym, niewybaczalnym dla niej wyzwiskiem.

– Szlama… – dopowiedziała za niego Hermiona.

– Tak – odparł zimnym głosem. Nagle ton stracił na sile, a jego słowa stały się puste, rzucone w przepaść przeszłości. – Dopiero wtedy zrozumiałem, jak bardzo jej obecność była mi droga. Nadal ją kochałem, ale z daleka. Byłem wściekły. Na siebie, na nią, na wszystko wokoło. Chciałem udawać, że nic dla mnie nie znaczyła. Zaczęła się spotykać z tym idiotą Jamesem, a mimo to ja nadal ją kochałem. Jakim idiotą trzeba być, aby kochać kogoś nieosiągalnego – prychnął.

Hermiona ścisnęła jego kolano, które do tej pory obejmowała, a on spojrzał na nią oczami pełnymi pustki.

– Zabiłem ją – dodał nagle. – Przekazałem Voldemortowi tę głupią przepowiednię, nie pomyślawszy wcześniej, że może chodzić o nią. Kiedy to do mnie dotarło…

Spuścił wzrok, a dziewczyna kolejny raz nie wiedziała jak ma się zachować. Nie spodziewała się po nim takich wyznań, a przede wszystkim nigdy nie wyobrażała sobie go w roli kogoś, kto potrzebuje współczucia.

– Było za późno – skończyła za niego, a do jej oczu napłynęły łzy.

– Próbowałem ocalić ją każdym możliwym sposobem, ale wszystkie zawiodły.

– Dlatego teraz próbujesz się ukarać? Za Lily? – spytała cicho.

Jego milczenie było wystarczającą odpowiedzią. Patrzyła na jego zaciśnięte dłonie, nie wiedząc co teraz. Czy on nadal ją kocha? To pytanie nie chciało przejść przez jej gardło. Podniosła się delikatnie i objęła jego sztywne ciało, mocno do siebie przytulając. Oparła głowę na jego ramieniu i zamknęła oczy. Nagle mężczyzna poruszył się i delikatnie objął ją w pasie. Myślał, że odejdzie, że nie zrozumie.

– Lily to zamknięty rozdział – powiedział, odsuwając ją na tyle, aby widzieć jej twarz. – Jej wspomnienie dawno temu przestało mnie nękać i teraz… jest tylko przeszłością. Ty za to… – urwał, odgarniając z jej twarzy włosy i gładząc jej policzek. – Ty jesteś prawdziwa.

– Jestem – odparła. – I doskonale rozumiem, jak to jest kochać kogoś nieosiągalnego.

Snape wpatrzył się w jej twarz i w powoli rozciągające się w kwaśny uśmiech usta. Przyciągnął ją do siebie, a ona natychmiast wtuliła twarz w jego szyję, wdychając jego zapach. Czuł, że ogromny kamień spadł z jego serca, że zostawił za sobą w końcu coś, co dręczyło go tyle lat.

– Dość tej ckliwości, bo jeszcze pomyślisz, że się starzeję – powiedział nagle, a w jego głosie znów słychać było rozbawienie.

Otarła łzy z policzka i odsunęła się od niego, uśmiechając się szeroko.

– Prędzej pomyślę, że ktoś cię podmienił.

– Kto by chciał się zamienić miejscem ze starym nietoperzem?

– No tak, bo przecież masz takie straszne życie – odparła, całując go przelotnie. Wstała z podłogi i podała mu dłoń.

– Nie będę proponował alkoholu dzieciom, ale sam chyba muszę się napić.

Hermiona prychnęła oburzona.

– Czy mam zatem odwiedzić panią dyrektor i wyjawić jej twój związek z dzieckiem? – spytała rozbawiona.

– Touché – odparł, wstając.

Podszedł do barku i nalał alkoholu do dwóch naczynek. Podał jedno dziewczynie, która rozsiadła się w fotelu do tej pory zajmowanego przez profesora.

– Rozgość się – mruknął kwaśno, obserwując jej nogi, które przerzuciła przez oparcie.

Przechodząc obok niej, przypadkowo musnął jej łydkę, a dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem.

– Pytałeś, jaki mam plan.

– Zamieniam się w słuch.

Popatrzyła w szklankę, obserwując ruch złotej cieczy i zastanawiała się, jak ubrać myśli w słowa.

– Wiem, że ty jesteś sceptycznie nastawiony do… – zawahała się. – …nas.

– Fakt, że mógłbym być twoim ojcem, zupełnie nie ma z tym nic wspólnego – mruknął, ale Hermiona weszła mu w słowo.

– Ale jesteśmy dorośli. Nie musimy ogłaszać tego każdemu, kogo spotkamy. To byłoby dopiero niezręczne – dodała ciszej. Popatrzyła na niego. – Chodzi mi o to, że moim zdaniem nie musimy się z tym kryć, bo skoro jesteśmy dorośli, nikt nie może nam niczego zabronić.

– Brzmisz jak typowa nastolatka, buntująca się rodzicom – zaśmiał się Snape.

– Tu nie chodzi o głupie picie alkoholu, czy chodzenie na imprezy, jak to sobie wyobrażasz. Ja naprawdę traktuję to jako coś poważnego.

Snape popatrzył na nią, marszcząc brwi.

– A jak twoim zdaniem, Pani Dorosła, zareagują twoi przyjaciele? Ginewra dla przykładu?

Hermiona uniosła brwi, uśmiechając się przebiegle.

– Zastanawia mnie bardziej, od kiedy to Profesor–Mam–Wszystko–Gdzieś przejmuje się opinią publiczną.

– Nadal nie odpowiedziałaś na pytanie – mruknął do szklanki, pociągając z niej łyk.

– Ginny zrozumie. Nie przyjaźnimy się na tyle, żeby miała prawo mi tego zabronić, a nawet jeśli tak by było to ona… Raczej nie będzie miała nic przeciwko temu.

Uśmiechnęła się podejrzanie, ale Snape zignorował to. Domyślał się, że jednym z naturalnych zachowań nastolatek, nieważne jak pilnymi uczennicami by nie były, są plotki.

– W porządku. A Potter?

Hermiona nagle spoważniała i zawiesiła wzrok gdzieś poniżej twarzy Severusa.

– Nawet nie wiem, czy wszystko z nim w porządku. Nie musi wiedzieć od razu.

– Pytałem, jak to przyjmie, nie kiedy mu o tym powiesz.

– A może w ogóle nie powiem? – spytała zadziornie. – Właściwie on jako jedyny mógłby mieć problem z tą sytuacją.

– Dlatego wolę wiedzieć, jaki masz plan – skwitował kwaśno Snape.

Przez chwilę każde z nich milczało, co jakiś czas pociągając łyk z własnej szklanki.

– A Minerwa?

– Po latach swatania mnie z różnymi kobietami, wątpię by przeszkadzało jej, że w końcu kogoś znalazłem – powiedział, uśmiechając się chytrze pod nosem, widząc w głowie jej minę.

– To coś nowego – zaśmiała się Hermiona.

– Mam nadzieję, że nigdy nie poznasz jej od tej strony.

Hermiona uśmiechnęła się do mężczyzny, czując przyjemne ciepło rozpływające się po jej ciele. Było jej dobrze tak, jak teraz. Siedząc w jego fotelu i rozmawiając z nim. Czuła się szczęśliwa. Opróżniła do końca swoją szklankę i postawiła ją na stoliku, stojącym między ich fotelami.

– Dziękuję, że opowiedziałeś mi to wszystko.

Severus popatrzył na nią i wykrzywił usta.

– Nie dałaś mi za bardzo wyboru.

– Mimo to – dodała dobitniej. – Dziękuję.

Skinął jej głową, otrzymując w zamian uroczy uśmiech. W pewnym momencie dziewczyna ziewnęła.

– Zapomniałem, że dzieci wcześniej chodzą spać – mruknął, dopijając resztę alkoholu i odstawiwszy szklankę, wstał z fotela. – Chodź.

Przyjęła wyciągniętą w jej stronę dłoń, a on pociągnął ją do siebie mocno i w mgnieniu oka znalazła się w jego ramionach.

– Wychodzi z ciebie romantyk, Severusie.

– Tylko się nie przyzwyczajaj – parsknął, mocniej obejmując dziewczynę.

Wtuliła głowę w jego tors, słuchając bicia jego serca, które okazało się najpiękniejszym dźwiękiem, jaki słyszała.

Zaniósł ją do łóżka i okrył kołdrą. Sam rozebrał się i przez moment zawahał się. Stojąc nad własnym łóżkiem, miał wątpliwości, czy może w nim spać. Jej obecność dziwnie na niego działała. Nie był przyzwyczajony do dzielenia z kimś łóżka.

– Nie gryzę – usłyszał jej głos i zobaczył uśmiechniętą twarz w nikłym świetle. – No… Może troszkę.

Jego usta wykrzywiły się w uśmieszek, ale wsunął się pod kołdrę i niepewnie objął jej talię. Czując, jak dziewczyna instynktownie przybliża się do niego, oplótł ją ramionami, jedną rękę lokując pod jej głową. Odgarnął z jej ramion włosy i złożył czuły pocałunek na ramieniu.

– Obiecaj, że obudzę się obok ciebie – szepnęła sennym głosem.

Severus zastygł w dotychczasowej pozycji, zaskoczony jej prośbą. Po chwili jednak zrozumiał podwójny sens.

– Obiecuję – szepnął do jej ucha.


~~~~*~~~~

Dziękuję za betę Mio, a za wsparcie wszystkim komentującym.
Liczę, że Wam się podobało.
I że zostawicie po sobie plusika, albo chociaż komentarz.

Dedykacja dla Dubhean, bo tak strasznie narzekała. :))

EDIT: do świąt nie pojawi się już niestety żaden rozdział. Jedynie miniaturka, która jest jeszcze w trakcie pisania, więc też nic nie obiecuję.