ROZDZIAŁ 23.

Młody mężczyzna przemierzał ulicę miasteczka, mocno przyciskając łokcie do ciała. Był wysoki i dobrze zbudowany, czym przyciągał spojrzenia kobiet. Zarost na jego twarzy dodawał mu kilka lat, pozostawiając przy tym coś z nastolatka. Rozpięty płaszcz zarzucony miał na czarną bluzę z kapturem. Wzrokiem przeczesywał okolicę w poszukiwaniu znajomej, sklepowej witryny oraz twarzy kobiety, z którą miał się spotkać. Skręcił w lewo i od razu zauważył charakterystyczny, bladozłoty szyld z napisem „Mieszanki Madame Shelper”.

Wszedł po trzech schodkach i otworzył stare, przeraźliwie skrzypiące drzwi. Ujrzał ją stojącą po przeciwległej stronie sklepu. Patrzyła wprost na niego, a jej spojrzenie poczuł aż na kręgosłupie. Przełknął ślinę, nie chcąc dopuścić, by odkryła, jak bardzo go niepokoi. Podszedł bliżej, przeciskając się przez klientów, gdy nagle dziewczyna zniknęła mu z oczu. Rozejrzał się zdezorientowany, starając się jednak aby jego ruchy nie przyciągały uwagi. Wtedy poczuł czyjąś drobną rękę na swoim brzuchu.

– Witaj, Rutger.
Nie odwrócił się, od razu poznał głos kobiety. Nagle ręka zniknęła tak samo, jak pakunek, który ściskał pod pachą.
– Jesteś pewna? – spytał cicho, nie odwracając wzroku. Wiedział, że wciąż stała za nim

– Pewna będę, kiedy wszystko zadziała.
Poczuł, jak potrąciła jego ramię, mijając go.
– Ellie…
Ludzie tłoczący się wokół nich zdawali się nie interesować ich rozmową. Odwróciła się gwałtownie i popatrzyła na niego morderczym wzrokiem. Zbliżyła się do niego, tak że ich nosy niemal się stykały.
– Nigdy więcej nie używaj tego imienia.
– Proszę, porozmawiaj ze mną... – zaczął, ale dziewczyna skierowała się do drzwi i wyszła na ulicę, zostawiając go bez słowa.

Mila nie otrzymała odpowiedzi na swoje pytanie, dopóki nie stanęli przed wystawą sklepową. Jej oczy wyglądały teraz jak dwa galeony, a usta same się otworzyły. Na pięknych, satynowych podkładkach leżało tuzin okazałych diamentowych naszyjników. Kiedy przekroczyli próg sklepu, jej oczom ukazało się jeszcze więcej wyrobów, od pierścionków przez kolie  aż naszyjniki. Snape obserwował jej reakcję, unosząc kącik ust w paskudnym uśmieszku.
– Nie można zaprzeczyć faktowi, że jesteś kobietą – powiedział, podchodząc do lady.
– Proszę nie być wszystkiego tak pewnym, profesorze, bo to pana kiedyś zgubi – odparła ze śmiechem.
Wskazał sprzedawcy jedną z najpiękniejszych brożek, jaką Mila miała okazje widzieć w życiu. Róża przeplatana winoroślami, pomiędzy którymi wił się srebrzysty wąż z zielonymi szmaragdami w oczach.
– Czy jako kobiecie – zaczął zjadliwie Snape – podoba ci się?
Mila na moment przestała oddychać, wpatrując się wielkimi oczami w przedmiot.
– Żartuje pan? To jest przepiękne – wyszeptała, wyraźnie zadowalając sprzedawcę.
– Zgadzam się z panienką. Ten okaz jest jednym z moich najlepszych dzieł, można powiedzieć, że jest swoistą dumą tego zakładu.
Severus już zamierzał zapłacić horrendalną kwotę zaproponowaną przez sprzedawcę, gdy nagle dostrzegł, że dziewczyna wpatruje się w coś z jeszcze większym zachwytem. Podszedł do niej, z zainteresowaniem przypatrując się gablocie, w której znajdowała się srebrna kolia.
– Ah tak – zaczął sprzedawca. – Towar pierwsza klasa.
Pięć diamentów różnych wielkości, przeplatane pozłacaną winoroślą i kończącą się wężykiem na samym środku tworzyły niesamowicie piękny i elegancki naszyjnik. Gdy stary kupiec obrócił przedmiot w rękach, a promienie słoneczne padły na kamienie, te zalśniły wszystkimi kolorami tęczy.
Zaczął zachwycać się tym dziełem, nawet bardziej niż poprzednim, a Mila spojrzała na profesora. Pokiwała głową, dając znak, że ten prezent będzie jeszcze lepszy.
– Weźmiemy jednak ten.
Kolia została spakowana do pięknie wyłożonego pudełeczka, które z kolei trafiło do niewielkiej torebeczki. Wyszli na ulicę, gdzie Snape zerkając w stronę zamku, zaciągnął się świeżym, kwietniowym powietrzem.
– Mam wracać do domu, czy będę panu jeszcze potrzebna? – spytała nieśmiało dziewczyna, patrząc na czubki swoich czarnych butów. Severus przez chwilę wyglądał, jakby się zastanawiał, po czym uniósł brew i odwrócił się, ruszając ścieżką na szczyt wzgórza.
– Nie będziesz.
Obserwowała jego falującą szatę przez kilka chwil, zastanawiając się dla kogo, mógł być ów piękny prezent. Doszła do wniosku, że nie jest to jej sprawa dokładnie w momencie, gdy przypomniała sobie o liście zakupów od pani Blake. Ruszyła w przeciwnym kierunku, znikając za rogiem.

Uczniowie w tym czasie powoli zaczęli tłoczyć się przy wylocie z wioski. Gwar, krzyki i przepychanki niezmiennie od wielu lat towarzyszyły wycieczkom do wioski. Grupka starszych uczniów śmiała się głośno, a dwie Krukonki z pierwszej klasy pokazywały sobie nawzajem zdobycze z Miodowego Królestwa. Hermiona przypatrywała się swoim podopiecznym i nie mogła powstrzymać uśmiechu, gdy widziała Florence tłumaczącą coś zaciekle nowemu koledze. W rękach trzymała niewielką książkę i palcem kreśliła po okładce. Victor przypatrywał jej się z dobrze znanym dziewczynie sceptycznym wyrazem twarzy.
– Dobrze sobie dziś poradziłaś – zagadnęła Septima, gdy wolnym krokiem zmierzali w stronę zamku.
– Dziękuję – odparła Hermiona, uśmiechając się. – Nie wiedziałam na początku, czy dobrze robię, bo przecież Ślizgoni i Gryfoni od zawsze się nienawidzili. Bałam się, że tylko ich bardziej pokłócę.
– Nie wydaje mi się, że chodzi o nienawiść – profesor Vector ściągnęła brwi, wkładając ręce do kieszeni płaszczyka. – Bardziej o rywalizację. Nienawiść wzięła się z chęci bycia lepszym niż inni.
– Tego właśnie nie rozumiem. Skąd takie przeświadczenie, że ktoś jest od kogoś lepszy?
W jej umyśle natychmiast pojawił się obraz Dracona, który idealnie odzwierciedlał fałszywe przekonanie o wyższości nad innymi.
– Kwestia wychowania, tak mi się wydaje. Nikt raczej nie rodzi się z przeświadczeniem, że jest najlepszy na świecie.
Gdy weszli do zamku i wszyscy uczniowie zostali odprowadzenia do swoich dormitoriów, Hermiona wróciła do siebie. W zamku powoli robiło się coraz ciemniej i dziewczyna poczuła nieodpartą chęć położenia się na łóżku.
Zdjęła wierzchnie szaty i zauważyła na swoim biurku złożony kawałek pergaminu ze swoim imieniem wypisanym na środku. Rozłożyła go zaciekawiona, po piśmie od razu rozpoznając nadawcę.

Panno Granger, czy byłaby Pani w stanie przygotować dla mnie poniższe materiały? Nie musi się Pani spieszyć, jednak chciałbym je dostać najpóźniej na przyszły tydzień.
C.Binns

Zerknęła niżej i przewertowała listę tematów do przygotowania. Szybkie spojrzenie na zegar ścienny uzmysłowiło jej, że jest ledwie wczesne popołudnie, więc położenie się do łóżka jest idiotycznym pomysłem. Znała miejsce, gdzie odpręży się w ten sam sposób.
Zabrała czyste pergaminy i kilka książek, po czym wyszła z gabinetu i ruszyła do biblioteki. Mimo iż posiadała w swoich zasobach wszystkie potrzebne materiały, pusty pokój nie był miejscem, gdzie czuła się komfortowo. Lubiła słyszeć wokół siebie ciche rozmowy, dźwięk przewracanych stronnic, skrobanie pióra po pergaminie. To wszystko z samotnością w rozwiązywaniu zadań, pisaniu esejów stanowiło swoisty raj dla młodej dziewczyny. Usiadła przy oknie, delektując się zachodzącym słońcem i wyciągnęła pióro. Nie miała wiele pracy, ale cieszyła się każdą, nawet najmniejszą możliwością wykazania się.
Rebelia Dwóch Nacji w roku 1463 miała miejsce z powodu zapoczątkowała późniejsze bunty, w których brały udział gobliny i skrzaty. Po dziś dzień nie wiadomo, jaki dokładnie był powód pierwszego powstania, jednak można przypuszczać, iż duży wpływ miała na to tyrania Koreliusza Strasznego i ciężka ręka, jaką władał swoimi ludźmi. Kurczące się racje żywnościowe, bezpodstawne procesy i szerzące się matactwa rozpaliły iskrę, a płomień gniewu rozprzestrzenił się aż po dzisiejszą Anglię.
– Delikatnie powiedziane – usłyszała nagle i przestraszona odwróciła się do tyłu.
Snape patrzył na nią niemal rozbawiony, unosząc brew w ten najbardziej irytujący sposób. Hermiona krzywo się uśmiechnęła, próbując wybrnąć z sytuacji, ale wtedy poczuła na dłoni coś mokrego. Gdy na nią spojrzała, jęknęła. Na pergaminie powstał wielki kleks, który teraz znajdował się i na jej ręce.
– Moja praca...
Czystą ręką transmutowała kałamarz w chusteczkę i zaczęła ścierać czarny atrament, jednak ten najwyraźniej nie zamierzał zejść tak łatwo. Severus założył ręce na piersi i bezczelnie przypatrywał się jej poczynaniom.
– Dalej tak samo niezdarna.
Dałaby sobie rękę uciąć, że w jego głosie usłyszała nutkę śmiechu. Zbyt zajęta była jednak pozbywaniem się atramentu, by przyjrzeć się jego twarzy.
– Bardzo śmieszne. Coś jeszcze chciałbyś dodać? – spytała kwaśno, a kiedy pochyliła głowę, by pozbyć się mazi z sukienki, jej włosy otarły się o pergamin i zabarwiły w kilku miejscach na czarno. Warknęła, wstając szybko od stołu i przy okazji potrącając krzesło. Snape ledwo powstrzymał się od komentarza, z perfidnym uśmiechem obserwując nerwowo wycierającą się dziewczynę. Bez słowa wyciągnął z kieszeni różdżkę i jednym zaklęciem pozbył się atramentu z jej ubrania. Popatrzyła na niego zdumiona, a on przekręcił głowę, oceniając skalę zniszczeń.
Podszedł do niej powoli i złapał brudny kosmyk w palce. Hermiona wstrzymała oddech, unieruchomiona jego bliskością. Chwilę popatrzył w jej oczy, a szybkie spojrzenie na jej usta zmiękczyło jej nogi. Przyłożył różdżkę do kosmyka, wciąż patrząc jej w oczy.
– Zachowujesz się jak słoń w składzie porcelany, Granger. Co właściwie dość dobrze do ciebie pasuje.
Dziewczyna zerknęła na jego ledwo poruszające się usta, po czym odparła cicho:
– Jednoosobowe zoo to twoja domena, nie będę się wtrącać.
Uniósł kącik ust i odsunął się, znów zakładając ręce na piersi. Dziewczyna próbowała powstrzymać galopujące serce, besztając się w myślach. Odkaszlnęła i zajęła się czyszczeniem pergaminu. Jedno zaklęcie odciągnęło cały atrament, który z powrotem znalazł się w kałamarzu.
– Posiadając takie zapasy wiedzy, ty wciąż przesiadujesz w tym zatęchłym pomieszczeniu.
Hermiona nie mogła się powstrzymać i spojrzała na niego.
– Zatęchłym? Myślałam, że uwielbiasz książki.
– Ale nienawidzę zapachu głupoty unoszącego się w bibliotece – wycedził gorzko.
Dziewczyna uśmiechnęła się pobłażliwie.
– Głupoty? Pierwsze słyszę, aby do biblioteki przychodzili głupcy.
– Twoi przyjaciele tu przychodzili – odparł, wzruszając ramionami.
Jej mina natychmiast zrzedła.
– Przynajmniej próbowali.
– Sama się oszukujesz – parsknął, a kiedy spuściła oczy ku ziemi, pokręcił głową jakby zawiedziony. – I w dodatku dobrze o tym wiesz.
– Mógłbyś… – zaczęła, ale wizja zwierzania się Severusowi Snape’owi ze swoich problemów emocjonalnych jakoś do niej nie przemawiała. – Próbuję się skupić. Przyszedłeś tu w jakimś konkretnym celu?
– Z pewnością nie przyszedłem tu patrzeć, jak marnują się stulecia spisywania tych ksiąg.
Znów parsknięcie. Uniosła brew, próbując podejść go z drugiej strony.
– Więc przyszedłeś tu towarzysko? Zobaczyć się ze mną?
Jego uniesiona brew spowodowała, że Hermiona miała ochotę się skurczyć. Powstrzymała jednak ten odruch i stała wyprostowana, siłując się z nim spojrzeniem. Niemal czuła między nimi napięcie, chociaż możliwe, że była to tylko iskierka i to tylko wypuszczona z jej strony.
– Czekałem na drugą część żartu, ale chyba się nie doczekam – zarzucił szatą i już miał odejść, kiedy nagle przystanął i jakby od niechcenia rzucił przez ramię: – Cuthbert prosił, abym ci coś pokazał. Będziesz zainteresowana, to przyjdź, wiesz gdzie mnie znaleźć.

Kiedy odszedł, Hermiona ciężko opadła na krzesło. Wiesz, gdzie mnie znaleźć. Jej mózg podsyłał myśli szybciej, niż zdążyła je blokować. Zaprosił ją do siebie. I co z tego? Nie pierwszy raz. Ściągnęła brwi. Pierwszy raz od czasu, kiedy cała prawda wyszła na jaw.

Przygryzała nerwowo wargi, dopóki nie poczuła bólu. Jej nogi wariowały pod stołem, a na usta pchał się szeroki uśmiech. Zamiast tego otrząsnęła się i zabrała za kończenie pracy.
Słowa jednak zlewały się w jedno, a zdania, które próbowała układać w głowie, nagle zaczynały brzmieć po prostu głupio. Ciągle zastanawiała się, co takiego ma dla niej Snape. Co takiego chce jej pokazać. Jest jeden sposób, aby się przekonać.
Dokończyła jedną stronę, a gdy spojrzała na zegarek, zdała sobie sprawę, że zajęło jej to niemal godzinę. Nigdy nie szło jej tak źle. Musi odetchnąć, zrzucić z siebie nadmiar emocji. Wzięła torbę, powkładała do niej materiały i niemal biegiem opuściła budynek szkoły. Dziedziniec ział przerażającą pustką, a fontanna na samym jego środku wydawała się ożywać wraz z zajściem słońca za horyzont. Pierwsze gwiazdy delikatnie błyszczały na tle ciemnogranatowego nieba, a szum drzew wokół pozwalał zapomnieć o całym świecie.
Podeszła pod wiatę i stanęła przy jednym z okienek. Widok zapierał dech w piersiach – zbocze pokryte gęstą trawą, obsypane przeróżnymi rodzajami kwiatów i krzewów ciągnęło się aż do Zakazanego Lasu. Ciemność wyłaniająca się spomiędzy tamtych drzew była głębsza niż ta, otaczająca budynek, przynajmniej takie odnosiło się wrażenie. Hermiona nigdy nie mogła patrzeć za długo na ciemne wejście do lasu. Zawsze wtedy miała wrażenie, że czyjeś ślepia obserwują każdy jej krok, słyszą nawet najcichszy oddech. Po kilku sekundach czuła się po prostu nieswojo.
Odwróciła wzrok i zagryzała usta, a jedna stopa wykonywała bezwiedne, niekontrolowane ruchy na wszystkie strony. Gryzło ją, kim była ta dziewczyna z wioski, ale sama przed sobą nie chciała przyznać, że jest po prostu zazdrosna. Odkąd przypomniała sobie o wszystkim, co wydarzyło się między nią a Snapem, zaczęła patrzeć na niego z innej perspektywy. Intrygowało ją, dlaczego tak naprawdę wymazał jej pamięć i dlaczego raz go do niej ciągnie, a innym razem jest opryskliwy, jakby nadal była jego uczennicą. Przecież już dawno wyszli poza te ramy.
Chociaż im dłużej o nim myślała, tym bardziej bała się swoich decyzji. Ciągle prześladowała ją myśl, że może najzwyczajniej w świecie usunął jej pamięć, bo nic do niej nie czuł. Ta wersja była dużo bardziej racjonalna i prawdopodobna, ale... Hermiona zastukała w drewnianą barierkę. Czuła, że nie jest mu obojętna. Za każdym razem, gdy ona się do niego zbliżała, on się nie odsuwał. Co prawda nie robił kroku w jej stronę, ale nie cofał się. Nie uciekał. Chciał jej bliskości.
Miała mętlik w głowie. Nigdy w życiu nie myślała tyle o drugim człowieku. Z perspektywy czasu wydawało jej się, że ludzie, którymi się otaczała, są mało interesujący, bo ich historie są wypisane na ich twarzach. Nie mają żadnych tajemnic. A jeśli ktoś je miał, nie był na tyle zachęcający, aby ona chciała je zgłębiać. A Snape... Sama nie wiedziała, co w sobie miał. Nie był ani miły, ani zachęcający. Ani przystojny, ale to kryterium obchodziło dziewczynę najmniej. Coś w jego rysach jednak ciągnęło ją. Widziała... zagadkę. A ona lubiła zagadki.
– Cholera… – mruknęła sama do siebie, wiedząc, że nikt nie może jej usłyszeć.
Jej but uderzył mocno o kostkę brukową, wyrywając ją z zamyślenia. Dość, powiedziała sobie w myślach. Ruszyła w stronę drzwi wejściowych, a po dziedzińcu rozniosło się echo jej kroków. Co mam do stracenia? Przecież nie odejmie jej punktów ani nie pośle do dyrektorki na dywanik. Co najwyżej zbłaźni się przed największym autorytetem w dziedzinie eliksirów znanym w dzisiejszych czasach. Przystanęła pośrodku schodów prowadzących do lochów, a jej oddech przyspieszył. W głowie wciąż kołatało się jedno pytanie: "Czy dobrze robię?". Czuła, że jej kiszki zaczynają grać marsza i niezjedzona kolacja nie była tego głównym powodem.
Spoliczkowała się w myślach, schodząc kilka stopni. Była Hermioną Granger, a to do czegoś zobowiązuje. Jej charakter zwyczajnie nie pozwalał jej odejść bez odpowiedzi. Musiała wiedzieć. Zawsze muszę. Wiem–To–Wszystko–Granger.
Wzięła głęboki oddech i już miała zapukać, gdy nagle zatrzymała rękę i zastygła w bezruchu. Co mu powiem? Że przyszłam spytać, z kim się umawia w czasie wolnym? Cofnęła rękę i odeszła pod przeciwległą ścianę. To najbardziej idiotyczna sytuacja na świecie...
Jej nogi chciały nieść ją w najdalsze zakątki zamku, byle dalej od lochów, jednak jej myśli zaczęły podsuwać niechciane wspomnienia. Jego dotyk i pocałunki zostawiały po sobie nieznośny niedosyt. Gdy rok temu ktoś powiedziałby jej, że sen z powiek będzie spędzał jej mężczyzna, wyśmiałaby go. Rok temu miała nos wściubiony w książki, a wokół głowy mnóstwo niesfornych loków, z których śmiał się każdy, kogo spotykała. Zamiast czarnej, długiej sukienki nosiła obszerną uczniowską szatę, a zamiast wiązanych butów na obcasie – tenisówki.
Ale mimo wszystko, ciekawość była jak gwóźdź, drążący dziurę w jej brzuchu. Kim była dziewczyna? Co chciał jej dać Snape? Tyle pytań, a żadnej odpowiedzi.
Głośno wypuściła powietrze z płuc i przygotowując się na totalną porażkę, zapukała. Jak źle się nastawię, to przynajmniej się nie rozczaruję, pocieszała się w myślach. Usłyszała kroki, szczęk zamka i świst powietrza, gdy drzwi otwarły się na oścież. Snape zmierzył ją tylko wzrokiem, ale gdzieś tam widziała sarkastyczną iskierkę. Mogła sobie wyobrazić spojrzenie i słowo „Wiedziałem”.
– A to ci niespodzianka – stwierdził sardonicznie, wpuszczając ją do środka.
– Oczekiwałeś kogoś innego? – spytała wymownie, nerwowym śmiechem próbując ukryć zdenerwowanie.
– Uważasz, że siedzę i czekam tu wyłącznie na ciebie, aż łaskawie się zjawisz? Mam swoje życie, Granger.
Jego nikły uśmiech złagodził nieśmieszny, przynajmniej dla dziewczyny, żart.
– Oh, nie wątpię – mruknęła Hermiona. – Widziałam ostatnio, że całkiem atrakcyjne masz to „życie”.
Zmrużył oczy, od razu wychwytując jej ton głosu. Miał ochotę uśmiechnąć się perfidnie i ciągnąć grę, aby zobaczyć, czy faktycznie jest zazdrosna, czy tylko mu się wydaje.
– Ładna buzia to nie wszystko, Granger – mruknął niby od niechcenia, a widząc jej uniesioną brew, dodał: – Niestety niektórym nawet tego brakuje.
Niezrażona jego docinkami usiadła w fotelu, który jej zaproponował i założyła nogę na nogę.
– Coś dla mnie miałeś?
– Nie ja. Binns robi ze mnie chłopca na posyłki – poskarżył się Severus, a Hermiona nie powstrzymała w porę wybuchu śmiechu. Szybko przyłożyła rękę do ust, ale w jej oczach wciąż tańczyły wesołe ogniki.

– Wybacz. A co to w ogóle jest?
Usiadł naprzeciw niej i jednym ruchem nadgarstka przylewitował do siebie okrągły, płaski przedmiot. Hermiona poprawiła się w fotelu, wpatrując się w kościste palce, sunące po drewnianej oprawce.
– To się nazywa Oś. Działa podobnie jak myślodsiewnia, z tą różnicą, że ona magazynuje to, co w niej umieścisz.
– Nie bardzo rozumiem, co dokładnie się w niej umieszcza.
– Wspomnienia, Granger  – warknął zniecierpliwiony Snape, tonem jakby to była rzecz najbardziej oczywista na świecie. – Wspomnienia w formie obrazów.

– W porządku… – zamyśliła się na chwilę, przypatrując się teraz zdobieniom na wieku Osi. – Rozumiem, że ma mi to pomóc w nauce.
– Nikt nie ma pamięci doskonałej – odparł spokojniej. Stuknął palcem w drewienko, a dziewczyna otrząsnęła się i popatrzyła na niego. – A Oś zdecydowanie to ułatwia. Możesz do tego wnieść obrazy historyczne i automatycznie połączyć je z datami, opisami, nazwiskami, co tylko będziesz chciała.
– A do czego ty jej używałeś?
Snape spiął mięśnie twarzy i przeszył ją natarczywym spojrzeniem.
– Do tego, do czego służy.
– A…
– Inkantacja i ruchy różdżką są bardzo proste, opanujesz je po dwóch, trzech próbach – przerwał jej, jak gdyby nie usłyszał jej zaczętego pytania. Hermiona zmarszczyła brwi, ale nie brnęła dalej. I tak natrafiłaby na mur nie do przejścia. Odebrała od niego Oś i pogładziła ją delikatnie po wierzchu.
– Erirepa – mruknął Snape, a dziewczyna z piskiem upuściła przedmiot na ziemię. Wierzch Osi otworzył się gwałtownie, a z jej wnętrza zaczęły wypływać linie, zataczająca krąg nad przedmiotem. Kiedy przestały się ruszać, wisząc pomiędzy rozbawionym Snapem i oniemiałą Hermioną, mężczyzna rozłożył ręce na całą szerokość okręgu i powiedział: – Tak wygląda w całej okazałości. Dłońmi kontrolujesz wielkość osi, dokładniej to w ten sposób.
Złożył ręce, a oś zmniejszyła się trzy, może cztery razy. Kiwnął znacząco głową, dając jej znak, aby spróbowała. Złożyła dłonie przed sobą, celując czubkiem palców w Oś, po czym rozłożyła je na całą szerokość, a linie rozciągnęły się. Uśmiechnęła się zafascynowana. Powtórzyła gest, przywracając okręgowi jego minimalistyczną wersję.
– Są jakieś pośrednie wielkości czy po prostu naśmiewasz się, każąc mi tak wymachiwać rękami? – spytała Severusa, na co on tylko uniósł parszywie kącik ust.
– Magazynowanie wspomnień jest dziecinne proste, jak mówiłem, więc powinnaś dać sobie radę. Obrazy wystarczy przenieść z ich oryginalnego położenia, czyli na przykład z księgi.
Wyciągnął w jej stronę dłoń. Spojrzała na niego pytająco, ale już po chwili zrozumiała, o co mu chodzi. Z torby wygrzebała podręcznik do historii magii i podała go mężczyźnie.
– Przewidywalne?
– Nawet bardzo – powiedział cicho, uśmiechając się.
Ich dłonie stykały się, gdy oboje wciąż trzymali księgę, a ich oczy znalazły wspólny tor i przez chwilę zastygli w takiej pozycji. Hermiona pierwsza spuściła wzrok.
– Więc wystarczy je przenieść? – podjęła na nowo temat, co Snape skwitował cichym prychnięciem.
– Tak, jak mówiłem – otworzył księgę na losowej stronie i płynnie zakreślił koło nad fotografią. Biała struga światła popłynęła z jego różdżki, gdy wiódł nią w stronę Osi. Młoda dziewczyna wpatrywała się w to jak zaczarowana. Przypominało to do złudzenia przenoszenie wspomnień do myślodsiewni. – Bułka z masłem.
Oddał jej książkę, a Hermiona od razu spróbowała powtórzyć jego ruchy. Za pierwszym razem wiązka nawet się nie wytworzyła, a za drugim upuściła ją w połowie drogi.
– Jednak wykucie formułek na blachę nie zawsze pomaga, co? – mruknął pod nosem Snape i złapał jej rękę w nadgarstku. Widząc szczupłe palce oplatające się wokół jej dłoni, dziewczyna westchnęła. Wykonał ruch z nią, zbliżając się do niej niebezpiecznie blisko. – Skup wzrok i myśli na wiązce światła. Wtedy ich nie upuścisz.
Jego głos sparaliżował ją, a dłoń mocniej zacisnęła się na różdżce. Wyczuł to, bo na jego ustach zagościł tryumfalny uśmieszek, a z ust wydobyło się ciche prychnięcie. Przekręciła głowę, tak aby móc patrzeć mu w oczy i niemal nie krzyknęła, widząc jak blisko niej jest. Ich nosy niemal się stykały, czuła w nozdrzach mocny zapach ziół bijący od profesora, a jego oczy przeszywały ją na wylot. Zamrugała kilka razy i odwróciła wzrok.
– Zamyka się zwykłym Finite? – spytała nerwowo, a linie zostały wessane do wnętrza Osi i wieczko się zamknęło z cichym pyknięciem.
– Chyba właśnie dostałaś swoją odpowiedź.
Mężczyzna nagle odsunął się, zabierając z ziemi Oś i odniósł ją na biurko. Bez słowa zniknął w pokoju obok, a Hermiona ciężko wypuściła powietrze z płuc. Nie mogła skupić się na niczym, gdy on znajdował się tak blisko niej i wyraźnie się z nią bawił. Niemal leżąc w fotelu i próbując uspokoić oddech, zauważyła na kominku małe, bordowe pudełeczko. Zmarszczyła brwi i wstała, upewniając się, że Snape nie wraca.
Dyskretnie chwyciła w dłonie pudełeczko, a gdy je uchyliła, musiała zakryć usta. Kolia, która znajdowała się w opakowaniu była tak piękna, że odebrała jej na moment mowę. Dotknęła opuszkami zdobień, bojąc się, aby czegoś nie uszkodzić. Jej wzrok wodził po winorośli wijącej się między diamentami. Nie usłyszała nawet, że Severus wrócił do pokoju.
Podszedł do niej i stanął tuż za nią. Dopiero gdy się odezwał, poczuła jego oddech na karku, o mały włos nie wypuszczając pudełka z rąk.
– Nieładnie tak grzebać w cudzych rzeczach.
Odwróciła się gwałtownie, zmieszana i czerwona na całej twarzy.
– Przepraszam, ja… Tylko oglądałam i naprawdę nic… Ja… – motała się, jak małe dziecko, które właśnie rozbiło ulubioną wazę rodziców.
– Ty, co? Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, panno Granger – powiedział niskim głosem, zbliżając się do niej. Przez jej kręgosłup przeszły ciarki, a nogi zamieniły się w galaretę. Czuła jego oddech na swojej twarzy. Jego dłoń, odgarniającą włosy z jej ramion. Drugą dłoń wyciągającą pudełko z jej dłoni. Kiedy odkładał je na półkę nad kominkiem, niemal stykali się ciałami. Jęknęła.
– Zimno ci?
Jego głos był niewyraźny. Jego twarz zamazana.
– Nie…
Jej usta bezwiednie się rozwarły. Zerknął na nie swoimi czarnymi oczami, w których majaczyły iskierki z paleniska. Hermiona poczuła, że lgnie w jego stronę. Nie zdążyła pomyśleć nad tym, co robi, gdy nagle jej usta wylądowały na jego i zamknęły się w pocałunku.

~~~~*~~~~

Proszę, rozdział 23 i tak jak obiecałam, więcej Sevmione.

Kolejny już się pisze, ale pewnie przed ślubem się nie wyrobię.

Dedykacja dla wszystkich, którzy są ze mną od początku. 

Dla tych co komentują i tych, co siedzą w ukryciu.

Betowała miona22, dzięki wielkie kapciu :*

Buziaki <3