PROLOG

Pusty korytarz dłużył się w nieskończoność, kiedy Hermiona późnym wieczorem wracała biegiem z biblioteki do salonu Gryfonów. Nawet nie zauważyła, gdy zrobiło się tak późno. Miała tyle na głowie, że powoli brakowało jej sił, ale wiedziała, że teraz, gdy nadchodził koniec roku, nie mogła pozwolić sobie na przerwę. To ostatnia prosta, powtarzała sobie podnosząc się na duchu. Nagle poczuła zapach męskich perfum, lecz zanim zdążyła zareagować z rozpędem wpadła na profesora Snape'a. Książki wypadły jej z rąk, a Hermiona z przerażenia zastygła jak słup soli.
- Panna Granger. - jego głos był lodowaty - Czemu o tak późnej porze nie jesteś jeszcze w dormitorium? - patrzył na nią tymi swoimi czarnymi oczami, a ona stała jak sparaliżowana, nie była w stanie wydusić z siebie ani słowa - Granger. Pytałem o coś.
- Ja... Zasiedziałam się w bibliotece... i ja tylko... - w popłochu zaczęła zbierać książki z podłogi. Snape przykucnął i złapał dłonią jej podbródek.
- Żeby mi to był ostatni raz. - wysyczał, po czym zbliżył swoją twarz do jej ucha. - Następnym razem nie będę tak łaskawy - szepnął, wyprostował się i odszedł szybkim krokiem.
Kiedy szelest szaty zniknął za rogiem, Hermiona osunęła się po ścianie. Wciąż czuła jego uścisk na brodzie, a gdy wspominała jego szept przechodził ją dreszcz. Zrobiło jej się niesamowicie zimno, ale potrząsnęła tylko głową, pozbierała książki i udała się w swoją stronę. Kiedy dotarła pod portret, Gruba Dama już spała. Leniwie zebrała się, gdy Hermiona podała jej hasło i wpuściła dziewczynę do środka. Salon był ciepły i przyjemny, a mimo to Gryfonka zadrżała. Weszła przez portret do dormitorium Prefekta Naczelnego, położyła książki na stole i usiadła na łóżku. Zdejmując szatę mimowolnie pomyślała o czarnowłosym profesorze. Dotknęła podbródka w ten sam sposób, w jaki zrobił to Snape i poza chłodem poczuła coś innego. Coś było w nim takiego mrocznego, co pociągało poukładaną i spokojną dziewczynę. Dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę. Podeszła do umywalki i nabrała wody na dłonie. Hermiona, do jasnej cholery! Chlup. Zimna woda spływała po twarzy i orzeźwiała niczym poranny mróz. To jest Snape. SNAPE! Ten sam, którego nienawidziłaś od pierwszej klasy. Kolejna porcja wody pomogła i dziewczyna uspokoiła się na tyle, by w końcu zdjąć szatę. Wciągnęła na siebie piżamę, narzuciła puchowy szlafrok od rodziców i wdrapała się na łóżko. Głowa ciężko opadła na poduszki i już po chwili jedyne, co było słyszalne to cichy oddech.

Snape siedział w swoim gabinecie, na twardym krześle i wyglądał przez okno. Po co on w ogóle myśli o tej dziewczynie? Przecież ona go nienawidzi. Zresztą słusznie. Przez nienawiść do Pottera te wszystkie lata obrywało się też jej i to tylko dlatego, że się z nim przyjaźniła. A tak naprawdę Hermiona Granger zawsze mu imponowała. Swoją wiedzą i zaradnością przewyższała innych idiotów, których dane mu było uczyć. Tylko raz spotkał dziewczynę, którą uznał za interesującą pod tym względem. Wstał i nalał sobie szklankę Ognistej Whiskey. Od jakiegoś czasu pomagała mu zasypiać. Pociągnął łyk i poczekał, aż alkohol rozgrzeje mu wnętrze. Od razu poczuł się lepiej. Rozpiął pierwsze guziki szaty i pociągnął kolejne dwa łyki. Podszedł do wanny i zaczął napuszczać wody. Kolejno rozpinane guziki odsłoniły dość wąskie ramiona, za to dobrze zbudowaną klatkę i delikatnie wyrzeźbiony brzuch. Wszystko lekko zarośnięte czarnymi jak noc włosami, takimi jak na głowie. Snape już dawno zastanawiał się czy nie pozbyć się tych długich włosów, lecz sentyment powstrzymywał go. Lily lubiła jego włosy. Właśnie, lubiła. Kiedy ja, do cholery, przestanę o niej myśleć? Ona nie żyje, nie ma jej. Nie ma. Dla mnie nigdy nie było. Czas się z tym pogodzić. Zanurzając się w gorącej wodzie pomyślał o spotkaniu z Granger. Co takiego było w wychowance domu Gryffindora, że nie potrafił przestać o niej myśleć? Odkąd wróciła do szkoły owszem, zauważył jakąś zmianę, może związaną z brakiem obecności kretynów wokół niej. Zawsze była na swój sposób atrakcyjna, nie klasycznie piękna, ale coś kryło się w jej rysach, co pociągało samotnego profesora. Westchnął, wziął głęboki oddech i zniknął pod taflą wody.